System mandatowy został ustanowiony przez Ligę Narodów na początku XX wieku w celu administrowania terytoriami niesamorządnymi. Władza mandatowa, wyznaczona przez organ międzynarodowy, miała traktować terytorium mandatowe jako tymczasowe terytorium powiernicze i dbać o dobrobyt i rozwój jego ludności.
W lipcu 1922 roku Liga Narodów powierzyła Wielkiej Brytanii Mandat dla Palestyny. Uznając „historyczny związek narodu żydowskiego z Palestyną”, Wielka Brytania została wezwana do ułatwienia ustanowienia żydowskiego domu narodowego w Palestynie – Erec Israel (Ziemia Izraela). Wkrótce potem, we wrześniu 1922 roku, Liga Narodów i Wielka Brytania zdecydowały, że postanowienia dotyczące utworzenia żydowskiego domu narodowego nie będą miały zastosowania do obszaru na wschód od rzeki Jordan, który stanowił trzy czwarte terytorium objętego Mandatem i który ostatecznie stał się Jordańskim Królestwem Haszymidzkim.
Władze Mandatu Brytyjskiego przyznały społecznościom żydowskim i arabskim prawo do kierowania swoimi sprawami wewnętrznymi; w ten sposób jiszuw powołał Zgromadzenie Wybierane i Radę Narodową. Rozwinęła się gospodarka, zorganizowano sieć szkolnictwa hebrajskiego, rozkwitło życie kulturalne.
Rządowi mandatowemu nie udało się utrzymać litery i ducha Mandatu. Pod naciskiem arabskim wycofał się ze swoich zobowiązań, zwłaszcza w kwestii imigracji i nabywania ziemi. Białe Księgi z 1930 i 1939 roku ograniczały imigrację i nabywanie ziemi przez Żydów. Później imigracja została ograniczona przez Białe Księgi z 1930 i 1939 roku, a nabywanie ziemi przez Żydów zostało poważnie ograniczone przez Rozporządzenie o Przekazywaniu Gruntów z 1940 roku.
Po przyjęciu przez Zgromadzenie Ogólne ONZ rezolucji o podziale Palestyny 29 listopada 1947 roku, Wielka Brytania ogłosiła zakończenie Mandatu nad Palestyną, co miało nastąpić 15 maja 1948 roku. 14 maja 1948 r. proklamowano państwo Izrael.