Rozwój ideałów politycznych
Jego kariera wojskowa rozpoczęła się od inżynierów. Najpierw stacjonował w Turynie, potem na różnych posterunkach granicznych, gdzie budowano fortyfikacje; jednak gdziekolwiek się znalazł, Cavour pozostawał niezadowolony. W 1830 roku został wysłany do Genui, gdzie poznał Annę Giustiniani Schiaffino, gorącą zwolenniczkę idei ultrademokratycznych i republikańskich, której salon był odwiedzany przez wielu członków Carbonari, tajnego stowarzyszenia rewolucyjnego, którego siłą przewodnią był wówczas Giuseppe Mazzini. Żarliwy radykalizm Cavoura był inspirowany jego miłością do Anny Schiaffino i ponowną przyjaźnią z Severino Cassio, teraz oficerem inżynierii w Genui.
Rewolucja francuska z lipca 1830 roku, która obaliła ostatniego Burbona, Karola X, i zainstalowała Ludwika Filipa, „króla-obywatela”, również odegrała wielką rolę w umocnieniu rewolucyjnego zapału Cavoura. Pod kierunkiem Severino Cassio uczył się angielskiego, aby móc łatwiej śledzić gazety opisujące wydarzenia polityczne w Europie. Był pod wpływem liberalnych idei francuskich pisarzy Benjamina Constanta i Francois Guizota, a jego przeciwnikami pozostali ci z czasów dzieciństwa: paternalistyczny absolutyzm; legitymistyczni reakcjoniści reprezentujący interesy ziemiańskie, arystokrację i kler; oraz związek tronu i ołtarza. Z konieczności taka postawa stawiała go świadomie przeciwko kaście, do której należał.
Wpływ wydarzeń we Francji na temperamentnego Cavoura ponownie wzbudził oficjalne podejrzenia i tym razem został poddany inwigilacji policyjnej. Jak zwykle interwencja ojca pozwoliła uniknąć poważniejszych konsekwencji; w tym przypadku został po prostu przeniesiony do odległego górskiego fortu. Stało się jednak jasne, że nie może dłużej pozostać w armii, z której zrezygnował w 1831 roku. Ojciec znalazł mu jakieś zajęcie: został mianowany burmistrzem wsi na południe od Turynu, a także zarządcą rozległych dóbr w okolicy, należących do jego wujów.
Chociaż te skromne zajęcia wypełniały mu czas i izolowały go od rodziny, pogłębiały jednak jego przygnębienie z powodu tego, co wydawało się końcem jego ambicji politycznych. Zainteresowania społeczne zaczęły go pochłaniać: problemy ubóstwa i edukacji więźniów stały się przedmiotem jego badań. W 1834 roku napisał pamiętnik o ubóstwie w Piemoncie, który został opublikowany w następnym roku w Londynie w Raporcie komisarzy Jego Królewskiej Mości do zbadania administracji i praktycznego działania ustaw o ubogich. Drugi pamflet na temat historii Prawa Ubogich w Anglii został zredagowany i opublikowany przez Cavoura w 1835 roku w Turynie.
W tych latach Cavour mógł wreszcie złożyć swoją pierwszą, długo oczekiwaną wizytę w Paryżu i Londynie, poszerzając w ten sposób swoją wiedzę o Europie. Poznał dwie największe i najbardziej rozwinięte stolice Zachodu – obie rządzone przez konstytucyjne i liberalne reżimy (jakkolwiek różniły się charakterem) i obie próbujące dokonać najśmielszych zmian gospodarczych i społecznych. Gorączkowo interesował się życiem parlamentarnym Anglii i Francji, uczęszczał na wykłady uniwersyteckie, odwiedzał fabryki, koleje, porty, szpitale, szkoły i więzienia. Doświadczenia zdobyte w obu zachodnich stolicach oraz w Genewie skierowały go na drogę, którą już wcześniej wybrał instynktownie: zawsze podążać za „złotym środkiem”. Odpychali go zarówno rewolucjoniści, którzy pragnęli zniszczyć społeczeństwo terrorem, aby zbudować lepsze, nie zdając sobie sprawy, że ich metody sprzeniewierzają się ludzkiej godności, jak i reakcjoniści, którzy ślepo przeciwstawiając się wszelkiemu postępowi, wywoływali w końcu rewolucyjne powstania. Odrzucając wszystkie skrajności, chciał przede wszystkim być dobrym Europejczykiem. Jednak Cavour zawsze pozostawał patriotą. Kiedy jego wartość i wielkie ambicje zostały docenione we Francji i jeden z jego przyjaciół zaprosił go do porzucenia małostkowego i nędznego Piemontu Karola Alberta dla błyskotliwej kariery we Francji, Cavour odrzucił zaproszenie.
W 1835 roku, po powrocie z podróży, zaczął angażować się w serię owocnych przedsięwzięć, które pomogły mu zgromadzić znaczną fortunę. Osiągnął również pewną sławę dzięki swojej twórczości pisarskiej. Nawet nie zajmując się bezpośrednio kwestią przyszłej struktury politycznej Włoch, we wszystkich swoich pismach głosił zasady społeczne i ekonomiczne, których w żaden sposób nie dało się pogodzić z panującymi we Włoszech warunkami. Przede wszystkim środki ekonomiczne i budowa kolei proponowane przez Cavoura zmieniłyby Włochy tego okresu nie do poznania.