Festus Claudius „Claude” McKay urodził się na Jamajce, 15 września 1890 roku. Jako młody człowiek studiował poezję i filozofię u Waltera Jekylla, który zachęcał go do pisania wierszy w jego rodzimym jamajskim dialekcie. Jego dwie pierwsze książki z wierszami zostały opublikowane w 1912 roku. W tym samym roku, zainspirowany przez Bookera T. Washingtona, McKay przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, aby studiować agronomię. Tam po raz pierwszy zetknął się z rasizmem. W 1914 r. przeniósł się do Nowego Jorku, osiedlając się w Harlemie, gdzie zagłębił się w tajną scenę gejowską. Prowadząc życie miłosne, w którym partnerami byli zarówno mężczyźni, jak i kobiety, zawarł krótkie, ale nieudane małżeństwo. W 1917 roku McKay opublikował swoje kolejne wiersze, w tym radykalny „To the White Fiends”, wyzwanie rzucone białym ciemiężycielom i bigotom. Jego prace pojawiały się w różnych czasopismach, przede wszystkim w lewicowym magazynie The Liberator, który opublikował jego hymn oporu „If We Must Die”, grożący odwetem za uprzedzenia rasowe i nadużycia. W 1922 roku McKay opublikował Cienie Harlemu, swój czwarty i najważniejszy zbiór. Tom ten zapewnił McKayowi miejsce jako kluczowej postaci renesansu Harlemu. W tym okresie zgłębiał komunizm i współpracował z Universal Negro Improvement Association, pisząc kilka artykułów do publikacji tej organizacji. W latach 1923-1934 McKay podróżował po Europie i Afryce Północnej, napisał też powieści Banjo i Banana Bottom. Co najważniejsze, w tym okresie napisał również Home to Harlem, powieść zawierającą otwarcie gejowską postać i szczegółowe opisy sceny klubowej gejów i lesbijek w Harlemie w latach dwudziestych, w tym drag i gender bending. Po tym pobycie McKay wrócił do Harlemu i rozpoczął pracę nad A Long Way from Home (1937), pamiętnikiem opisującym jego doświadczenia jako uciskanej mniejszości, wzywającym do zakończenia kolonializmu i segregacji. Podupadając na zdrowiu, życiowy agnostyk przyjął katolicyzm, a w 1940 roku przyjął obywatelstwo amerykańskie. W 1944 roku opuścił Nowy Jork i przeniósł się do Chicago, gdzie pracował dla Katolickiej Organizacji Młodzieży. McKay zmarł tam 22 maja 1948 roku na zastoinową niewydolność serca.