Słowo prawo pochodzi od łacińskiego słowa directum, oznaczającego „to, co zgodne z regułą”. Prawo jest inspirowane przez postulaty sprawiedliwości i stanowi normatywny i instytucjonalny porządek, który reguluje ludzkie zachowanie w społeczeństwie. Podstawą prawa są stosunki społeczne, które określają jego treść i charakter. Innymi słowy, prawo jest zbiorem zasad, które pozwalają na rozwiązywanie konfliktów w społeczeństwie.
Mówiąc o prawie, niezbędne jest ustalenie jego źródeł, czyli idei i fundamentów, na których się opiera, aby rozwinąć i ustalić jego podstawowe zasady. W tym sensie należy podkreślić, że źródła te można podzielić, ogólnie rzecz biorąc, na trzy główne kategorie:
Rzeczywiste, czyli takie, które ustalają treść danego prawa.
Historyczne, czyli wszystkie te stare dokumenty, które są używane do odnoszenia się do tych, które mają treść prawa.
Formalne, czyli te, które są definiowane jako wszystkie te czynności wykonywane przez różne podmioty (osoby, państwo, organy…), aby przystąpić do tworzenia tego, czym jest prawo. W ramach tej kategorii mieści się orzecznictwo, traktaty międzynarodowe, zwyczaj…
Prawo efektywne lub pozytywne tworzą ustawy, rozporządzenia, regulaminy i uchwały tworzone przez państwo dla zachowania porządku społecznego. Są to reguły, których przestrzeganie jest obowiązkowe dla wszystkich obywateli.
Prawo subiektywne, z drugiej strony, jest własnym uprawnieniem podmiotu do wykonania lub niewykonania określonego zachowania. Jest to uprawnienie, które człowiek posiada, zgodnie z regułą prawną, do prowadzenia własnej działalności wobec innych.
Uważa się, że prawo ma kilka cech. Jednym z nich jest dwustronność (jednostka inna niż poszkodowana jest uprawniona do żądania przestrzegania reguły), co nadaje jej cechę imperatywu atrybutywnego wobec prawa. Jest imperatywne, ponieważ nakłada obowiązek zachowania (np. płacenia podatków) i atrybutywne ze względu na wspomnianą wcześniej moc żądania przestrzegania imperatywu.
Innymi cechami prawa są jego heteronomiczność (jest autarchiczne; nawet jeśli podmiot nie zgadza się z treścią reguły, musi ją respektować), inność (reguły prawne zawsze odnoszą się do relacji podmiotu z innymi) i przymusowość (pozwala na legalne użycie siły państwa, gdy obywatel nie stosuje się do jego żądań).
W uzupełnieniu powyższego należy ustalić, że prawo dzieli się zazwyczaj na trzy główne gałęzie:
Prawo społeczne. Pod tym pojęciem kryją się wszystkie te normy prawne, których wyraźnym celem jest zapewnienie obywatelom życia w społeczeństwie opartym na współistnieniu. Innymi słowy, są to zasady, które kształtują system prawny i są na korzyść tego społeczeństwa, co oznacza, że w tej klasyfikacji mieści się prawo związkowe czy prawo pracy.
Prawo prywatne to takie, które określa stosunki prawne między osobami prawnymi, przy czym żadna z nich nie występuje jako organ państwowy. Przykładem tego jest prawo cywilne.
Prawo publiczne. Reguluje stosunki między organami władzy publicznej a osobami fizycznymi lub podmiotami o charakterze prywatnym. Przykłady: Prawo procesowe, Prawo karne…
Prawo publiczne.