państwo feudalne w Indiach (1206-1526), ze stolicą w Delhi. Po podbiciu północnych Indii przez muzułmańskie państwo Ghuridów pod koniec XII wieku, sułtanat Delhi został założony przez dowódcę wojskowego i wicegubernatora Mahometa z Ghur w Indiach, Qutb al-Din Aibaka, który ogłosił się sułtanem.
Sułtanat Delhi był monarchią feudalną i pierwszym ważnym państwem w historii Indii, w którym elitę klasy rządzącej stanowiła zagraniczna szlachta feudalna wyznania muzułmańskiego. Zdobywcy i ich potomkowie założyli szereg dynastii: tzw. Ghulamów (XIII w.), Khiljisów (koniec XIII i początek XIV w.), Tughlaków (XIV i początek XV w.), Sayyidów (początek – połowa XV w.), którzy byli pochodzenia tureckiego, oraz Lodisów (połowa XV – początek XVI w.), którzy byli pochodzenia afgańskiego.
Indyjscy panowie feudalni podlegali władzy muzułmanów. Podstawą ekonomiczną rządów panów feudalnych w Sułtanacie Delhi była feudalna własność ziemi. Ziemia była rozdawana w formie wojskowych beneficjów (iqta), z których większość stała się dziedzicznymi posiadłościami feudalnymi w połowie XIV i w XV wieku. Sułtanat Delhi osiągnął największy zasięg terytorialny za panowania Alego al-Dina Khilji (1296-1316). W połowie XIV w. sułtanat zaczął słabnąć, a po inwazji Timura na Indie (1398-99) Delhi utraciło wiele swoich posiadłości, w tym Gudżarat i Malwę. W 1526 roku Sułtanat Delhi został podbity przez Wielkich Mogołów.