Zaburzenia w diadochokinezji mogą być widoczne w obrębie kończyn górnych, dolnych oraz w mowie. Deficyty uwidaczniają się w szybkości naprzemienności, kompletności sekwencji i zmienności amplitudy zarówno w koordynacji ruchowej, jak i w sekwencjonowaniu. Średnie tempo może być wykorzystane jako miara wydajności podczas badania w kierunku dysdiadochokinezji.
Dysdiadochokinezję demonstruje się klinicznie, prosząc pacjenta o stuknięcie palcami jednej ręki w dłoń drugiej, a następnie szybkie odwrócenie palców i stuknięcie ich grzbietem w dłoń, wielokrotnie. Ruch ten znany jest jako test pronacji/podwyższania kończyny górnej. Prostszą metodą wykorzystującą tę samą koncepcję jest poproszenie pacjenta o zademonstrowanie ruchu przymierzania klamki do drzwi lub wkręcania żarówki. Podczas badania w kierunku tego schorzenia u nóg, należy poprosić pacjenta o jak najszybsze stukanie dłonią w kulę każdej stopy po kolei. Ruchy są zwykle powolne lub niezręczne. Stopy zwykle radzą sobie gorzej niż ręce. Podczas badania w kierunku dysdiadochokinezji mowy pacjent jest proszony o powtarzanie sylab takich jak /pə/, /tə/, i /kə/; zmienność, nadmierna głośność i nieregularny rozkład stawów są oznakami dysdiadochokinezji.