Wprowadzenie: Celem badania była ocena skuteczności pierwszej fazy leczenia kombinacją bionatora i high-pull facebow, a następnie drugiej fazy terapii aparatami stałymi u rosnących osób ze zwiększonymi wymiarami pionowymi.
Metody: Zbadano dokumentację 24 osób z wysokokątnymi relacjami szkieletowymi (średnia wartość MPA około 30 stopni) leczonych kolejno tym protokołem. Pomiary cefalometryczne porównano z wynikami uzyskanymi z 23 zestawów zapisów grupy nieleczonej, dopasowanych pod względem wieku, płci, pionowych stosunków kostnych i odstępów czasowych między zapisami. Dopasowana grupa pacjentów pochodziła z University of Michigan Elementary and Secondary School Growth Study. Analizowano cefalogramy boczne przed rozpoczęciem leczenia (T1, średni wiek 9,1 lat), na początku leczenia fazy 2 (T2, średni wiek 11,9 lat) i po zakończeniu leczenia fazy 2 (T3, średni wiek 14,7 lat). Całkowity czas trwania leczenia (faza 1, zatrzymanie i faza 2) w grupie leczonej wynosił 5,5 roku, podczas gdy w grupie kontrolnej całkowity przedział czasowy wynosił średnio 5,6 roku.
Wyniki: Jeśli chodzi o relacje strzałkowe, nie stwierdzono istotnych różnic między leczonymi a kontrolami pod koniec 2-fazowego leczenia dla wszystkich pomiarów. Kontrintuicyjnie, kombinacja bionatora i nakrycia głowy o wysokim uciągu pogorszyła hiperdywergentny wzorzec twarzy na klinicznie istotnym poziomie, jak wykazała analiza końcowych kształtów twarzy. Grupa leczona wykazywała istotnie większą wartość MPA niż grupa kontrolna (2,5 stopnia), jak również większe nachylenie poziomu Frankforta do płaszczyzny okluzyjnej (2,8 stopnia).
Wnioski: Na podstawie analizy tej próby, badany protokół terapeutyczny nie wydaje się być godną polecenia opcją leczenia osób ze zwiększonymi wymiarami pionowymi.