Emu

Charakterystyka

Emu są dużymi ptakami bezlotnymi. Mają duże, opierzone ciała, silne nogi oraz długą i skąpo opierzoną szyję. Są drugim co do wielkości ptakiem na świecie, ustępują tylko strusiowi. Emusy mają małe skrzydła, ale są one niewystarczające do lotu. Emus i inne bezgrzebieniowce mają unikalną budowę piór. Każde pióro jest podwójnie owłosione i pozbawione kolców, co powoduje, że kolce zwisają luźno i z daleka przypominają włosy. Nowe pióra po linieniu są prawie czarnego koloru, ale blakną do szarobrązowego, a nawet prawie kremowego w australijskim słońcu.

Specyfika gatunku

Istnieje tylko jeden gatunek emu. Emusy mają podobny wygląd fizyczny do strusi, ale emusy mają dłuższy, niższy profil i mają 3 palce u każdej stopy (strusie mają tylko 2 palce).

Charakterystyka fizyczna

Emu mają bardzo silne nogi, które pozwalają im bronić się przed dingo, jednym z ich głównych drapieżników. Potrafią szybko przeskoczyć, aby usunąć swoją szyję z zasięgu drapieżnika, a także kopnąć ze śmiertelną siłą.Emus są w stanie przechowywać duże ilości tłuszczu na swoim ciele. Mogą stracić do połowy swojej masy ciała w okresach głodu, co pozwala im przetrwać tygodnie bez jedzenia, np. gdy samiec inkubuje jaja.

Ekologia

Siedlisko

Trawiaste równiny i suche, otwarte lasy

Rozmieszczenie

Rozpowszechnione w całej kontynentalnej Australii

Dieta

Owoce, kwiaty, owady, nasiona i trawa. Emusy są znane z tego, że szczególnie lubią gąsienice i pasikoniki. Połykają również małe kamienie, które pomagają w procesie trawienia.

Ekologiczna sieć

Choć emusy są klasyfikowane jako wszystkożerne, ich dieta opiera się w dużej mierze na roślinach. Wiele nasion, które zjadają, jest połykanych w całości i wydalanych w ten sam sposób. To czyni je ważnymi roznosicielami nasion. Dorosłe emusy mają niewiele naturalnych drapieżników ze względu na ich wielkość i szybkość. Dingo czasami celują do emusów, ale bronią się przed nimi silnym kopnięciem zakończonym ostrymi pazurami. Potrafią również unikać drapieżników latających w powietrzu, takich jak orzeł klinowy, ale biegają szybko i ciągle zmieniają kierunki. Pisklęta emu stają w obliczu znacznie większych zagrożeń ze strony zwierząt takich jak raptory, jaszczurki monitorujące, lisy, koty i psy. Z tego powodu samiec emu będzie chronił swoje młode przez okres do 2 lat.

Aktualność i zachowanie

Wzorzec aktywności

Emu są ściśle dzienne, ale budzą się często w nocy z powodu zagrożeń ze strony drapieżników, potrzeb nawodnienia lub w celu defekacji.

Zachowanie

Mimo że emusy są na ogół samotnikami, będą tworzyć grupy społeczne, gdy jest to korzystne dla ich przetrwania. Na przykład, duże grupy emusów będą migrować razem w kierunku nowych źródeł pożywienia.

Zachowania społeczne

Najczęściej spotykane pojedynczo, ale będą tworzyć duże tymczasowe grupy do migracji lub wspólnego karmienia.

Zachowania rozrodcze

Emusy tworzą pary rozrodcze w grudniu lub styczniu i pozostają razem przez około pięć miesięcy, aż samica złoży jaja w maju lub czerwcu. Samiec buduje gniazdo (które znajduje się na ziemi), w którym samica składa od 5 do 15 ciemnozielonych jaj w ciągu kilku dni. Po zakończeniu składania jaj samica będzie się oddalać i pozostawi samca, aby je inkubował, czasami kojarząc się z innym samcem i składając kolejną kopertę jaj w swoim gnieździe. Samiec będzie siedział na gnieździe przez 8 tygodni, wstając tylko po to, by obrócić jaja i uporządkować następne. Nie je, nie pije, nie wypróżnia się podczas inkubacji jaj, i straci do jednej trzeciej masy ciała w tym czasie.

Potomstwo

5-15 piskląt; średnia waga przy wykluciu to 1,1 funta. Opieka rodzicielska (tylko ojciec) przez 18 miesięcy.

Ochrona

Stan

Populacja emu jest uważana za stabilną i nie są one wymienione jako zagrożone lub zagrożone. Rozmieszczenie emu na kontynencie australijskim zostało zaburzone przez działalność człowieka – gatunek ten był kiedyś powszechny wzdłuż wschodniego wybrzeża Australii, ale szybki rozwój ludzkości wyparł je z tego obszaru. Jednak rozwój rolnictwa i woda dostarczana zwierzętom gospodarskim w australijskim Outback pozwoliły emu rozszerzyć swój zasięg na obszary, które wcześniej były zbyt suche dla jego przetrwania.

Historyczne

Istniał podgatunek emu ograniczony do wyspy Tasmania. Ten podgatunek wyginął około 1865 roku, po przybyciu Europejczyków.

Obecne zagrożenia

Nasza rola

How You Can Help

Fascinating Facts