Formacja pasmowo-żelazna (BIF), chemicznie wytrącony osad, zwykle cienkowarstwowy lub laminowany, składający się z 15 procent lub więcej żelaza pochodzenia osadowego i warstw kertu, chalcedonu, jaspisu lub kwarcu. Takie formacje występują na wszystkich kontynentach i zazwyczaj są starsze niż 1,7 miliarda lat. Są one również silnie zmetamorfizowane. Większość BIF zawiera tlenki żelaza -hematyt z wtórnym magnetytem, goethytem i limonitem – i jest powszechnie wykorzystywana jako niskoprocentowa ruda żelaza (np. jak w regionie Lake Superior w Ameryce Północnej). Ponieważ BIF najwyraźniej nie tworzyły się od czasów prekambryjskich, uważa się, że w czasie ich powstawania musiały istnieć specjalne warunki. Istnieją poważne kontrowersje co do pochodzenia BIF-ów i zaproponowano wiele teorii. Ich powstawanie przypisuje się aktywności wulkanicznej, rytmicznemu osadzaniu z roztworów żelaza i krzemionki w wyniku zmian sezonowych, utlenianiu bogatych w żelazo osadów w czasie osadzania oraz wytrącaniu z roztworu w wyniku specjalnych warunków utleniania-redukcji.
André Karwath