Future NASCAR Hall of Famer Jimmie Johnson ma rekord, który nigdy nie zostanie pobity

Jest mniej więcej rok od teraz i światowe sporty motorowe powróciły do stanu, w jakim je znamy. Kilku dobrych chłopaków w teksańskim barze dyskutuje o NASCAR, a konkretnie o tym niedawno emerytowanym „pięknym chłopcu z Chevroleta” z Kalifornii. Debatują nad spuścizną Jimmiego Johnsona wśród najlepszych kierowców wszech czasów tego sportu.

Znają jego życiorys:

-Wygrał rekordową liczbę siedmiu mistrzostw serii Cup podczas 19-sezonowej kariery, która rozpoczęła się w 2002 r. i zakończyła w 2020 r. Zaznacz to pole.

-Wygrał co najmniej 83 wyścigi – jego obecna suma – która jest szósta w historii za 200 Richarda Petty’ego, 105 Davida Pearsona, 95 Jeffa Gordona, 84 Bobby’ego Allisona/Darrella Waltripa i 83 Cale’a Yarborougha. Zaznacz również to pole.

Wśród jego zwycięstw – niezależnie od ich ostatecznej liczby – znajduje się co najmniej 20 tytułów mistrzowskich w Daytona Beach, Charlotte, Darlington, Talladega i Indianapolis. Wygrywał na torach drogowych, krótkich, pośrednich i płytowych.

– Niezależnie od garści naruszeń technicznych związanych z aerodynamiką, spowodowanych przez jego szefów ekipy, jego kariera była naznaczona nieskrywanym szacunkiem i uznaniem dla sportu i jego fanów. Niewielu kierowców przeszło przez młynek NASCAR tak długo i przetrwało te lata z taką klasą i godnością.

-Więc, z tym wszystkim, co zostało powiedziane, jest oczywiste, że będzie on prawie jednogłośnym wyborem na pierwszej liście do NASCAR Hall of Fame w klasie 2024.

Let the Debate Begin

Starsi faceci w Teksasie z ich Lone Stars i beef jerky zaczynają rozbierać karierę Johnsona. Które z jego osiągnięć, ich zdaniem, jest najbardziej imponujące?

-Pierwszoplanowy Hall of Famer? Nie, wcale nie najbardziej imponujący. Mnóstwo inductees – więcej niż połowa, w rzeczywistości – zostało wybranych w pierwszym roku kwalifikowalności. I FYI, nigdy nie było jednogłośnego wyboru i prawdopodobnie nigdy nie będzie.

-Siedem tytułów Cup Series? Nie. Petty zdobył je w 1979 roku, a Dale Earnhardt w 1984 roku. Jest trochę chwały – ale nie dużo – w byciu trzecim w czymkolwiek, i Johnson o tym wie. Na przykład: Kto był trzecim człowiekiem na Księżycu za Neilem Armstrongiem i Buzzem Aldrinem? (Pete Conrad w 1969 roku).

-Te 83 zwycięstwa? Być może. Niektórzy uważają, że wygrywanie tak często w 19 pełnych sezonach było bezprecedensowe, ponieważ głębokość konkurencji była na najwyższym poziomie. Pojawiło się więcej zespołów z młodymi, agresywnymi kierowcami, którzy byli w stanie utrzymać Johnsona z dala od alei zwycięstw. A pojawienie się Toyoty w 2007 roku zmusiło innych producentów do podniesienia poprzeczki. Dlatego 83 zwycięstwa Johnsona, jak twierdzą, są bardziej imponujące niż siedem mistrzostw.

W końcu ktoś kończy debatę tym punktem: Pięć kolejnych mistrzostw pucharowych Johnsona w latach 2006-2010 na zawsze pozostanie jego spuścizną. W czasach, gdy uznane supergwiazdy nie były w stanie zdobyć nawet jednego, Johnson i jego zespół wygrywali pięć z rzędu i siedem w ciągu 11 lat.

Take it From Kyle Petty …

Posłuchaj Kyle’a Petty’ego, niezaprzeczalnie najbardziej inteligentnego, wnikliwego i otwartego byłego zawodnika: „Mamy kierowców z 80 kilkoma zwycięstwami, 105 zwycięstwami i 200 zwycięstwami, mamy Richarda Petty’ego, Dale’a Earnhardta i Jimmiego Johnsona z siedmioma mistrzostwami” – powiedział mniej więcej rok temu. „Mamy też Kyle’a Buscha z (210) zwycięstwami w trzech seriach. Ale najbardziej niesamowity jest rekord Jimmiego, który zdobył pięć pucharów z rzędu. Holy cannoli! Pięć KONSEKWENTNYCH mistrzostw? To jest jeden, który będzie trwał wiecznie. To po prostu niesamowite osiągnięcie; prawie niemożliwe jest wyobrażenie sobie, że ktoś mógłby to powtórzyć.”

Nienaukowa ankieta wśród weteranów dziennikarstwa NASCAR jest zgodna: Nikt w naszym życiu nie złoży razem pięć kolejnych sezonów mistrzowskich, jak Johnson zrobił z szefem załogi Chad Knaus i właścicielem zespołu Rick Hendrick.

Ale wśród ośmiu dziennikarzy ankietowanych, jeden wysoko ceniony, wielokrotnie nagradzany weteran nie zgadza się. Randy Hallman z Richmond Times-Dispatch twierdzi, że 83 zwycięstwa Johnsona robią większe wrażenie niż jego siedem tytułów mistrzowskich.

„Jego mistrzostwa są przyćmione przez jego 83 zwycięstwa – dorównujące Cale’owi Yarborough na liście wszech czasów NASCAR Cup Series” – napisał niedawno Hallman. „To 83 zwycięstwa, jeśli jeszcze nie wygrał kolejnego, aby dołączyć do Darrella Waltripa i Bobby’ego Allisona w remisie o czwarte miejsce na tej liście.

„Nie chodzę na wyścigi (gdzie pisze o nich elokwentnie), aby nadążyć za tym, jak kierowcy i zespoły zarządzają punktami. Jadę, aby zobaczyć, co kierowca może zrobić danego dnia, w danym samochodzie, na danym torze. Johnson sprawdził się na wszystkich rodzajach torów – od Talladegi przez Martinsville po Sonomę.

„Wygrał tuzin najbardziej prestiżowych wyścigów: dwa razy Daytona 500, cztery razy 600 w Charlotte, dwa razy Southern 500, cztery razy Brickyard 400. Te 83 trofea, w tym 12 najbardziej pożądanych, stawiają Johnsona w jednym szeregu z największymi wszechczasów.”

Jest trochę racji w jego stanowisku. W końcu, w zależności niemal w 100% od czasu, jeden zły wyścig w 36 prawdopodobnie nie będzie kosztował cię mistrzostwa. Z drugiej strony, jeden zły moment podczas któregoś z tych 36 wyścigów może kosztować Cię zwycięstwo. Szczęście odgrywa dużo większą rolę w krótkim okresie czasu niż w ciągu całego sezonu.

Do czasu, gdy Johnson zdobył pięć tytułów, tylko Yarborough (1976-1977-1978) zdobył więcej niż dwa tytuły z rzędu. Ośmiu innych kierowców sięgnęło po to samo: Earnhardt (trzy razy), Richard Petty (dwa razy) oraz Gordon, Waltrip, David Pearson, Joe Weatherly, Lee Petty i Buck Baker (po jednym razie). Najnowszym dwukrotnym mistrzem był Johnson w latach 2009-2010, a on i dwukrotny mistrz Kyle Busch są jedynymi aktywnymi kierowcami z więcej niż jednym mistrzostwem.

Johnson i Knaus pokonali dwóch obecnych kierowców z Hall of Fame i trzech przyszłych honorowanych podczas ich pięcioletniej rundy: Matta Kensetha w 2006 roku, Gordona w 2007, Carla Edwardsa w 2008, Marka Martina w 2009 i Denny’ego Hamlina w 2010. Zespół nr 48 odniósł średnio siedem zwycięstw, 16 miejsc w pierwszej piątce i 22 miejsca w pierwszej dziesiątce podczas tego mistrzowskiego szału. Wygrywali swoje puchary różnicą od 39 do 141 punktów. (Ich tytuł z 2013 roku zdobył o 19 punktów Kenseth, a Puchar z 2016 roku zdobył w finale „zwycięzca bierze wszystko” w Homestead).

Gimme Five

Krótkie podsumowanie tych pięciu historycznych sezonów:

2006: Johnson wydawał się skończony, gdy pozostało pięć wyścigów. Był ósmy w punktacji, 156 za Jeffem Burtonem po kraksie na ostatnim okrążeniu, gdy prowadził w Talladega. Ale w ciągu następnych pięciu weekendów zajął drugie miejsce w Charlotte, pierwsze w Martinsville i drugie w Atlancie, Fort Worth i Phoenix. Objął prowadzenie punktowe o 17 punktów nad Kensethem po Texas, powiększył je do 63 punktów po Phoenix, a następnie wygrał swój pierwszy Puchar z przewagą 56 punktów nad Kensethem w Homestead.

2007: Najlepszy sezon w karierze Johnsona zaowocował 10 zwycięstwami, w tym trzema z pierwszych sześciu i czterema z ostatnich pięciu. Nigdy nie był niższy niż trzeci w punktach w ciągu ostatnich 11 wyścigów i albo pierwszy lub drugi po ostatnich ośmiu. Pokonał mentora i wieloletniego przyjaciela Gordona o 77 punktów po tym, jak we wrześniu w Dover spadł z czwartego miejsca.

2008: Johnsonowi zajęło więcej niż połowę sezonu, aby osiągnąć mistrzowską formę i rzucić wyzwanie rekordowi Yarborough z trzema zwycięstwami z rzędu. Tylko dwa z jego siedmiu zwycięstw przyszły na początku, a w połowie sezonu był na piątym miejscu. Ale udało mu się wygrać pięć z ostatnich 12 wyścigów i sześć innych w pierwszej dziesiątce, aby rozwiać wszelkie wątpliwości co do swojego trzeciego tytułu. Tym razem wygrał z przewagą 69 punktów nad Edwardsem.

2009: Sezon z siedmioma zwycięstwami nie wydawał się tak dominujący, jak był. Pierwsze cztery zwycięstwa Johnsona były rozrzucone tu i ówdzie pomiędzy pierwszymi 20 wyścigami, a następnie wygrał trzy z czterech jesiennych wyścigów w Dover, Fontanie i Charlotte. Zwycięstwo w Fontanie w październiku dało mu na dobre prowadzenie w punktacji, po tym jak przez 11 poprzednich weekendów był pierwszy lub drugi. Tytuł nr 4 przyszedł o 141 punktów nad Martinem.

2010: Piąty Puchar był najtrudniejszy. Johnson zajmował szóste miejsce na dziewięć wyścigów przed końcem, ale osiem kolejnych top-10 dało mu drugie miejsce. Mimo to rozpoczął finał w Homestead 15 punktów za Hamlinem i 31 przed zajmującym trzecie miejsce Kevinem Harvickiem. Johnson, który po raz pierwszy od pięciu lat był faworytem w Pucharze, ukończył wyścig na drugim miejscu za Edwardsem, zyskał 54 punkty do zajmującego 14. miejsce Hamlina i zdobył mistrzostwo o 39 punktów. Johnson miał chyba szczęście, że Hamlin miał problemy, bo inaczej jego passa zatrzymałaby się na czterech.

Do tej pory prawie zabrakło mu słów.

„Jestem po prostu obok siebie” – powiedział po nr 5. „Czwórka była niesamowita. Now I have to figure out what the hell to say about winning five because everybody is going to want to know what it means. I don’t know. It is pretty damn awesome—I can tell you that. I’ve always (said) the first championship and the first win have meant the most to me. This one, I think, takes the lead.”

And even with two Cups still to come, winning five straight will forever take a back seat to nothing.