29 stycznia 2002 roku, w swoim pierwszym orędziu o stanie państwa od czasu ataków z 11 września, prezydent George W. Bush opisuje Irak, Iran i Koreę Północną jako „oś zła”.”
Nieco ponad rok po rozpoczęciu swojej prezydentury i kilka miesięcy po rozpoczęciu wojny, która ostatecznie stanie się najdłuższą w historii USA, Bush określił te trzy kraje jako główne węzły szeroko zakrojonej i bardzo niebezpiecznej sieci terrorystów i innych złych aktorów zagrażających Stanom Zjednoczonym. Przemówienie to nakreśliło logikę Bushowskiej „wojny z terroryzmem”, serii działań militarnych, które miały zdefiniować politykę zagraniczną USA na następne dwie dekady.
Pisarzowi przemówienia Busha, Davidowi Frumowi, przypisuje się ukucie terminu „oś zła”, który miał przywodzić na myśl mocarstwa Osi, z którymi Stany Zjednoczone i ich sojusznicy walczyli podczas II wojny światowej. Administracja Busha chciała podkreślić ogromne zagrożenie, jakie stanowiły te trzy „państwa terroru”, argumentując, że każde z nich było w trakcie budowy broni masowego rażenia i wspierało grupy terrorystyczne, takie jak Al-Kaida. Ojciec Busha, były prezydent George H.W. Bush, najechał Irak w 1990 roku po odparciu irackiej inwazji na sąsiedni Kuwejt, ale pozostawił u władzy Saddama Husajna.
Po 11 września administracja George’a W. Busha czekała mniej niż miesiąc, zanim dokonała inwazji na Afganistan i obaliła reżim talibów. Nie minęło wiele czasu, zanim Bush zwrócił uwagę na „zmianę reżimu” w Iraku. Chociaż nie było bezpośrednich powiązań między Irakiem, Iranem i Koreą Północną – Irak i Iran były powszechnie uważane za geopolitycznych wrogów – koncepcja „osi zła” zjednoczonej w pragnieniu zaszkodzenia Amerykanom okazała się przydatna dla tych, którzy argumentowali za drugą inwazją na Irak.
READ MORE: Oś czasu wojny z terroryzmem prowadzonej przez USA