Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (CPR) od wieków dosłownie ratuje życie. Wraz z nowymi aktualizacjami wytycznych wydawanymi co kilka lat, które dążą do udoskonalenia technik resuscytacji, ta forma leczenia w nagłych wypadkach może wydawać się nowoczesna. Część, która może Cię zaskoczyć, to fakt, że jest ona w pewnym stopniu stosowana od 1740 roku, kiedy to Francuska Akademia Nauk zaleciła resuscytację metodą usta-usta dla ofiar utonięć.
Dr James Elm po raz pierwszy zademonstrował tę technikę i współpracował z dr Peterem Safarem, udowadniając skuteczność resuscytacji i jej liczne zalety w porównaniu z innymi procedurami ratunkowymi. Dr Peter Safar był autorem książki zatytułowanej „ABC resuscytacji”, która stała się swego rodzaju „Biblią resuscytacji krążeniowo-oddechowej”.”
„Pierwsze próby radzenia sobie z nagłymi zatrzymaniami krążenia lub atakami serca rozpoczęły się w połowie XVII wieku w Amsterdamie, gdzie grupa zamożnych i myślących po obywatelsku obywateli zorganizowała grupę o nazwie „Society for Recovery of Drowned Persons”. Organizacja ta stworzyła zbiór zasad, których należy przestrzegać w przypadku, gdy dana osoba może utonąć. Stało się to takim sukcesem, że podobne organizacje zostały założone w całej Europie, a później przeniosły się do Ameryki. Od tego czasu ruch CPR zyskał ogromną popularność, ratując około 92 000 istnień ludzkich każdego roku.
Okres rozwoju resuscytacji krążeniowo-oddechowej
Lata siedemdziesiąte XVII wieku
1740 – Resuscytacja metodą usta-usta została oficjalnie zalecona ofiarom utonięcia przez Francuską Akademię Nauk (Académie des Sciences) w Paryżu.
1767 – The Society for the Recovery of Drowned Persons stało się pierwszą zorganizowaną organizacją zajmującą się nagłą i nieoczekiwaną śmiercią.
1800s
1891 – Dr. Friedrich Maass wykonał pierwsze jednoznacznie udokumentowane uciskanie klatki piersiowej u ludzi.
1900s
1903 – Dr. George Crile zgłosił pierwsze udane zastosowanie zewnętrznego uciskania klatki piersiowej w resuscytacji ludzi.
1904 – Pierwszy amerykański przypadek masażu serca z zamkniętą klatką piersiową wykonał dr George Crile
1954 – James Elam jako pierwszy udowodnił, że wydychane powietrze jest wystarczające do utrzymania odpowiedniego natlenienia
Kiedy wynaleziono resuscytację krążeniowo-oddechową?
1956 – Peter Safar i James Elam wynaleźli metodę resuscytacji metodą usta-usta.
1957 – wojsko Stanów Zjednoczonych przyjęło metodę resuscytacji metodą usta-usta do ożywiania nieodpowiadających ofiar.
1960 – opracowano resuscytację krążeniowo-oddechową (CPR). American Heart Association rozpoczęło program mający na celu zapoznanie lekarzy z resuscytacją krążeniowo-oddechową i stało się prekursorem szkoleń w zakresie resuscytacji krążeniowo-oddechowej dla ogółu społeczeństwa.
1963 – kardiolog Leonard Scherlis założył Komitet Resuscytacji krążeniowo-oddechowej American Heart Association, a w tym samym roku American Heart Association formalnie zatwierdziło resuscytację krążeniowo-oddechową.
1966 – Narodowa Rada Badawcza Narodowej Akademii Nauk zwołała konferencję ad hoc na temat resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Konferencja była bezpośrednim wynikiem wniosków Amerykańskiego Narodowego Czerwonego Krzyża i innych agencji o ustanowienie standardowych standardów szkolenia i wykonywania resuscytacji krążeniowo-oddechowej.
1972 – Leonard Cobb przeprowadził pierwsze na świecie masowe szkolenie obywateli w zakresie resuscytacji krążeniowo-oddechowej w Seattle w stanie Waszyngton pod nazwą Medic 2. Pomógł przeszkolić ponad 100 000 osób w ciągu pierwszych dwóch lat trwania programu.
Lata 2000
2003 – ProCPR uruchamia po raz pierwszy kurs resuscytacji online.
2008 – wprowadzono metodę Hands-Only CPR (lub Compression Only CPR), która ma skłonić osoby postronne do wykonywania ucisków, jeśli były świadkami zatrzymania akcji serca. Celem jest tu zaangażowanie ludzi.
2014 – ProTrainings wprowadza SUMO – Single Use Manikin Option – do zdalnej oceny umiejętności.