Tło: Humalog Mix 25 (Mix 25) jest mieszanką insulinową składającą się w 25% z insuliny lispro i w 75% z neutralnej protaminy lispro. Insulina lispro jest analogiem insuliny ludzkiej. Powstaje ona po odwróceniu aminokwasów w pozycjach 28 i 29 łańcucha B insuliny. Naturalna sekwencja w insulinie ludzkiej w tej pozycji to prolina w pozycji B28 i lizyna w pozycji B29. Profil farmakokinetyczny i farmakodynamiczny insuliny lispro wskazuje, że jest ona szybciej działającą, a zatem bardziej fizjologiczną insuliną w porze posiłków niż zwykła insulina ludzka.
Cel pracy: Pierwszorzędowym celem badania było porównanie leczenia dwa razy na dobę insuliną lispro o niskiej zawartości mieszanki (Mix 25) z doustnym leczeniem glibenklamidem u pacjentów z cukrzycą typu 2, w odniesieniu do średnich 2-godzinnych poposiłkowych wychyleń glukozy we krwi po śniadaniu i kolacji.
Cele drugorzędowe: porównanie obu metod leczenia w odniesieniu do następujących parametrów: hemoglobina A1c, stężenie glukozy we krwi na czczo, stężenie glukozy we krwi przed kolacją, częstość występowania hipoglikemii, masa ciała, zadowolenie z leczenia (na podstawie kwestionariusza).
Metody: Opisywane badanie jest randomizowanym, otwartym, prowadzonym w grupach równoległych porównaniem dwóch schematów leczenia u pacjentów z cukrzycą typu 2. Badanie obejmowało dwa okresy. Okres wstępny trwał 10 +/- 7 dni, wszyscy pacjenci przyjmowali glibenklamid. Okres leczenia trwał 16 tygodni. Pacjenci byli randomizowani do otrzymywania glibenklamidu w dawce 15 mg dziennie lub przejścia na Mix 25 przed śniadaniem i kolacją. Schemat badania przedstawiono na rycinie 1. Kontrolę glikemii oceniano na podstawie pomiarów stężenia hemoglobiny glikozylowanej (HbA1c), 4-punktowego profilu samokontroli glikemii oraz zgłaszanych przez pacjentów hipoglikemii. Każdy z uczestników wypełnił jeden kwestionariusz satysfakcji z leczenia (Załącznik 1).
Wyniki: Do badania włączono 175 pacjentów z dwóch uczestniczących krajów (Rumunia–100 pacjentów i Rosja–75 pacjentów). 85 pacjentów randomizowano do ramienia Mix 25, a 90 do ramienia glibenklamidu. 172 pacjentów zostało włączonych do analizy skuteczności. Charakterystyka wyjściowa pacjentów nie wykazała żadnych różnic pomiędzy grupami leczenia dla żadnego z parametrów demograficznych (wiek, płeć, wzrost, masa ciała, wskaźnik masy ciała) lub parametrów skuteczności (HbA1c lub samodzielnie monitorowane wartości BG). Średni wiek badanych wynosił 59,5 +/- 8,2 roku, 35,5% (61/172) stanowili mężczyźni. Średni wskaźnik masy ciała wynosił 27,2 kg/m2. Średni czas trwania cukrzycy typu 2 wynosił 10,2 +/- 6,6 roku, a średni czas leczenia sulfonylomocznikiem 5,8 +/- 5,9 roku. Średnie poziomy HbA1c i glukozy we krwi na czczo wynosiły odpowiednio 10,07 +/- 1,4% i 11,6 +/- 2,8 mmol/l w grupie glibenklamidu oraz 9,85 +/- 1,2% i 12,2 +/- 2,9 mmol/l w grupie Mix 25. W punkcie końcowym wszystkie parametry skuteczności uległy poprawie w grupie Mix 25 (HbA1c, glukoza na czczo, 2-godzinna poposiłkowa glukoza). Średnia HbA1c była znacząco niższa w grupie Mix 25 niż w grupie GB (Mix 25, 8,5% +/- 1,3%; GB, 9,4 +/- 1,8%; P = 0,001). Dla wszystkich wartości glukozy we krwi (ryc. 2) zaobserwowano większy spadek od wartości wyjściowej w grupie Mix 25: -1,4% w porównaniu z -0,7% dla HbA1c, (P = 0,004); -2,8 mmol/L w porównaniu z -1,1 mmol/L dla glukozy na czczo, (P < 0,01); -5,1 mmol/L w porównaniu z -1.7 mmol/L dla porannej 2-godzinnej poposiłkowej glukozy we krwi, (P < 0,001); -2,2 mmol/L versus -0,8 mmol/L dla wieczornej poposiłkowej glukozy we krwi, (P < 0.05); i 4,4 mmol/L w porównaniu z -1,5 mmol/L dla wieczornego 2-godzinnego poposiłkowego stężenia glukozy we krwi, (P < 0,001). Odsetek pacjentów doświadczających co najmniej 1 epizodu hipoglikemii był – zgodnie z przewidywaniami – wyższy w grupie Mix 25 (44,7% w porównaniu z 10,3%; P = 0,01). Pacjenci wyrażali większą satysfakcję z leczenia produktem Mix 25 niż z leczenia GB, mierzoną za pomocą łącznego ważonego wyniku w kwestionariuszu satysfakcji z leczenia (2,0 +/- 1,3 vs 0,7 +/- 1,3).
Wnioski: Gdy kontrola glikemii nie może być już osiągnięta za pomocą doustnych leków przeciwcukrzycowych, leczenie insuliną powinno być rozważane jako kolejna opcja terapeutyczna. Mieszanina 25 zapewniała dobrą ogólną kontrolę glikemii, a także satysfakcję pacjenta z leczenia.