Jackie Robinson, nazwisko Jack Roosevelt Robinson, (urodzony 31 stycznia 1919, Cairo, Georgia, USA – zmarł 24 października 1972, Stamford, Connecticut), pierwszy czarny baseballista, który grał w amerykańskich głównych ligach w 20 wieku. 15 kwietnia 1947 r. Robinson złamał obowiązującą od dziesięcioleci „linię koloru” Major League Baseball, kiedy pojawił się na boisku w drużynie National League Brooklyn Dodgers. Grał jako infielder i outfielder dla Dodgersów od 1947 do 1956 roku.
Dlaczego Jackie Robinson był tak ważny?
Jackie Robinson był pierwszym Afroamerykaninem, który grał w Major League Baseball w Stanach Zjednoczonych w XX wieku. 15 kwietnia 1947 roku przełamał trwającą od dziesięcioleci „linię koloru” Major League Baseball, kiedy pojawił się na boisku dla National League Brooklyn Dodgers w meczu przeciwko Boston Braves.
Jak wyglądało wczesne życie Jackiego Robinsona?
Jackie Robinson wychowywał się w Pasadenie, w Kalifornii. Był wybitnym sportowcem w Pasadena Junior College i na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), doskonalił się w piłce nożnej, koszykówce, torach i baseballu. Wycofał się z UCLA na trzecim roku studiów, aby pomóc matce w opiece nad rodziną. W 1942 roku wstąpił do armii amerykańskiej.
Jakie były osiągnięcia Jackiego Robinsona?
W 1947 roku, roku w którym przełamał „kolorową linię” w baseballu, Jackie Robinson został uznany debiutantem roku w Lidze Narodowej. W 1949 roku został najbardziej wartościowym graczem ligi. Robinson poprowadził Brooklyn Dodgers do sześciu mistrzostw ligi i jednego zwycięstwa w World Series. W 1962 roku został włączony do Baseball Hall of Fame.
Jak Jackie Robinson wpłynął na innych?
Major League Baseball świętuje Dzień Jackie Robinsona każdego 15 kwietnia. W tym dniu numer, który Robinson nosił w drużynie Brooklyn Dodgers, 42 – odszedł z Major League Baseball w 1997 roku – jest „nieemerytowany” i noszony przez wszystkich graczy, trenerów i sędziów w meczach rozgrywanych tego dnia.
Reared w Pasadena, California, Robinson stał się wybitnym sportowcem all-around w Pasadena Junior College i University of California, Los Angeles (UCLA). Doskonale radził sobie w piłce nożnej, koszykówce i na bieżni, a także w baseballu. Robinson wycofał się z UCLA na trzecim roku studiów, aby pomóc matce w opiece nad rodziną. W 1942 roku wstąpił do armii amerykańskiej i uczęszczał do szkoły dla kandydatów na oficerów; w 1943 roku został mianowany podporucznikiem. W 1944 roku stanął przed sądem wojennym za odmowę wykonania rozkazu, by usiąść z tyłu wojskowego autobusu. Zarzuty wobec Robinsona zostały oddalone, a on sam otrzymał honorowe zwolnienie z wojska. Incydent ten był jednak zapowiedzią przyszłego aktywizmu Robinsona i jego zaangażowania na rzecz praw obywatelskich. Po odejściu z wojska grał zawodowo w piłkę nożną na Hawajach i w baseball w Kansas City Monarchs z Negro American League, gdzie zwrócił na siebie uwagę prezesa i dyrektora generalnego Brooklyn Dodgers, Brancha Rickeya.
AP
Rickey planował próbę integracji baseballu i szukał odpowiedniego kandydata. Umiejętności Robinsona na boisku, jego uczciwość i konserwatywny, rodzinny styl życia bardzo przemawiały do Rickeya. Rickey obawiał się, że Robinson nie będzie w stanie wytrzymać rasistowskich wyzwisk, nie reagując w sposób, który zaszkodziłby szansom integracji na sukces. Podczas jednego z legendarnych spotkań Rickey wykrzykiwał obelgi pod adresem Robinsona, starając się być pewnym, że Robinson bez problemu przyjmie zaczepki. 23 października 1945 r. Rickey podpisał kontrakt z Robinsonem na grę w drużynie Dodgersów, Montreal Royals z International League.
Encyclopædia Britannica, Inc.See all videos for this article
Robinson prowadził w tej lidze w średniej battingu w 1946 roku i został sprowadzony do gry dla Brooklynu w 1947 roku. Odniósł natychmiastowy sukces na boisku. Prowadząc w National League w kradzionych bazach, został wybrany debiutantem roku. W 1949 roku zdobył mistrzostwo z średnią .342 i został uznany za najbardziej wartościowego gracza ligi (MVP).
AP
Jego osobiste doświadczenia były zupełnie inne. Kibice ciskali w niego butelkami i inwektywami. Niektórzy koledzy z drużyny Dodgers otwarcie protestowali przeciwko konieczności gry z Afroamerykaninem, podczas gdy gracze z przeciwnych drużyn celowo rzucali piłkami w głowę Robinsona i uderzali go swoimi butami w celowo szorstkich wślizgach do baz. Nie wszyscy w baseballu nie popierali Robinsona. Louis Cardinals zagrozili strajkiem, jeśli Robinson wyjdzie na boisko, ale komisarz Ford Frick zdławił strajk, odpowiadając, że każdy gracz, który to zrobi, zostanie zawieszony w prawach członka drużyny baseballowej. Kapitan Dodgersów, Pee Wee Reese, opuścił swoje stanowisko na boisku i objął Robinsona w geście solidarności, gdy okrzyki fanów stały się nie do zniesienia, a obaj panowie zostali przyjaciółmi na całe życie. Jednak brzydkie uwagi, groźby śmierci i prawo Jima Crowa, które zabraniało czarnoskóremu graczowi zatrzymywać się w hotelach lub jeść w restauracjach z resztą drużyny, sprawiły, że przełomowe doświadczenie Robinsona w wielkich ligach było ponure. O tym okresie Robinson później stwierdził,
Phil Sandlin/AP
AP
Plenty of times I wanted to haul off when somebody insulted me for the color of my skin, but I had to hold to myself. I knew I was kind of an experiment. The whole thing was bigger than me.
His career in baseball was stellar. His lifetime batting average was .311, and he led the Dodgers to six league championships and one World Series victory. Jako base runner, Robinson denerwował miotaczy przeciwników i terroryzował zawodników, którzy musieli próbować zapobiec jego kradzieży baz.
Po przejściu na emeryturę z baseballu na początku 1957 roku, Robinson zaangażował się w biznes i aktywizm praw obywatelskich. Był rzecznikiem National Association for the Advancement of Colored People (NAACP) i występował z Martinem Lutherem Kingiem, Jr. W 1962 roku Robinson został pierwszym czarnoskórym członkiem Baseball Hall of Fame w Cooperstown, w stanie Nowy Jork. Jego autobiografia, I Never Had It Made, została opublikowana w 1972 roku. W 1984 roku Robinson został pośmiertnie odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności, najwyższym odznaczeniem dla amerykańskiego cywila.
AP
AP
AP
In April 1997, on the 50th anniversary of the breaking of the colour bar in baseball, baseball commissioner Bud Selig retired Robinson’s jersey number, 42, from Major League Baseball. It was common for a team to retire the number of a player from that team, but for a number to be retired for all the professional teams within a sport was unprecedented. W 2004 roku Major League Baseball ogłosiła, że co roku 15 kwietnia będzie czcić Robinsona i odtąd dzień ten będzie uznawany za Dzień Jackie Robinsona. Trzy lata później, gwiazda baseballu Ken Griffey, Jr, otrzymał pozwolenie od komisarza baseballu na noszenie numeru 42 w Dniu Jackiego Robinsona, a coroczne „odpuszczanie” numeru Robinsona zyskiwało coraz więcej zwolenników, aż w 2009 roku Major League Baseball zdecydowała, że wszyscy gracze, trenerzy i sędziowie będą nosić numer 42 15 kwietnia.
Tannen Maury/AP