Uraz traumatyczny, czyli nagły uraz fizyczny wymagający natychmiastowej pomocy medycznej, jest epidemią w Stanach Zjednoczonych. Dotyka on osoby w każdym wieku, każdej rasy i klasy społecznej i stanowi przyczynę ponad 41 milionów wizyt na oddziale ratunkowym i 2,3 miliona przyjęć do szpitala każdego roku.
Dodatkowo, 214 000 osób umiera rocznie z powodu urazów traumatycznych, w tym takich rzeczy jak upadki, wypadki samochodowe i przemoc. To oznacza jedną osobę co trzy minuty. Uraz jest główną przyczyną zgonów osób w wieku od 1 do 46 lat i czwartą główną przyczyną zgonów we wszystkich grupach wiekowych. Uraz dotyka naszych uczniów, dziadków, żołnierzy – nikt nie jest bezpieczny.
Oszałamiająca liczba zgonów to tylko powierzchowna ocena wpływu, jaki uraz traumatyczny wywiera na nasze społeczeństwo. Na każdą ofiarę urazu, która umiera, o wiele więcej osób, które przeżyły zmaga się z fizycznymi, psychicznymi i finansowymi wyzwaniami przez całe życie. W porównaniu do sytuacji sprzed dekady, ofiary urazów wymagające hospitalizacji są coraz starsze, doznają poważniejszych obrażeń i cierpią na wiele innych chorób, co komplikuje ich opiekę medyczną. Łącznie, śmiertelne i nieśmiertelne obrażenia kosztują społeczeństwo ponad 671 miliardów dolarów rocznie.
Jako lekarze, którzy leczą pacjentów urazowych, dostrzegamy znaczący wpływ, jaki uraz traumatyczny wywiera na poszczególne ofiary, ich rodziny i społeczeństwo. Jako badacze medyczni, rozumiemy, że więcej badań musi być skierowanych na poprawę trwających całe życie wyzwań związanych z urazami traumatycznymi.
Duże zyski, ale niewystarczające
W 1966 roku Narodowa Akademia Nauk dostrzegła ogromne obciążenie społeczne związane z urazami i wydała raport szczegółowo opisujący zakres niezamierzonych, czyli urazowych, obrażeń w USA. Raport ten zawierał zalecenia dotyczące rozwoju opieki przedszpitalnej, systemów urazowych, rejestrów pacjentów i badań nad urazami.
Dziesięć lat później Komitet ds. Urazów Amerykańskiego Kolegium Chirurgów opracował wytyczne określające standardy leczenia dla lokalnych i regionalnych centrów urazowych. Inicjatywy te doprowadziły do znacznej poprawy wskaźników 30-dniowej lub wewnątrzszpitalnej śmiertelności z powodu urazów. Ponadto, bezpieczniejsze samochody z poduszkami powietrznymi, obniżenie dopuszczalnego limitu alkoholu i ruchy takie jak „Zatrzymaj krwawienie” doprowadziły do poprawy przeżywalności w urazach natychmiastowych. W 2003 r. śmiertelność wewnątrzszpitalna wynosiła 22%; obecnie wskaźniki śmiertelności wynoszą średnio mniej niż 4%.
Jednakże niepokojącym faktem jest to, że nadal nie wiemy, jakie czynniki przyczyniają się do długoterminowej śmiertelności po urazie. Badania wykazują, że śmiertelność ofiar urazów po wypisie ze szpitala wzrasta w alarmującym tempie, osiągając 16% po trzech latach.
Starsze osoby wydają się być szczególnie narażone, takie jak były prezydent Jimmy Carter, który doznał złamania biodra w wyniku upadku 13 maja 2019 r. Na przykład w samym 2013 roku 2,5 miliona starszych dorosłych doznało obrażeń w wyniku upadków. Ponad 800 000 z tych pacjentów było hospitalizowanych, najczęściej z powodu urazowego urazu mózgu lub złamania biodra.
Pacjenci w podeszłym wieku, którzy doznają złamania biodra, mają szacowaną jednoroczną śmiertelność na poziomie aż 58%. Wynika z tego, że chociaż ranni pacjenci po urazie mogą dożyć do opuszczenia szpitala, pozostają oni w grupie zwiększonego ryzyka długoterminowej śmiertelności po początkowych urazach. Dlatego społeczność medyczna powinna postrzegać uraz traumatyczny nie tylko jako pojedyncze zdarzenie w czasie, ale jako wyniszczającą chorobę przewlekłą, która ma długotrwałe konsekwencje.
Przyczyny zwiększonej śmiertelności są niejasne
Szczególnie niepokojące dla tych z nas, którzy leczą i badają urazy, jest to, że możemy jedynie spekulować na temat przyczyn tej zwiększonej długoterminowej śmiertelności. W rejestrach urazowych, czyli systemach gromadzących informacje po urazach, brakuje obecnie danych dotyczących zarówno długoterminowego przeżycia, jak i wyników funkcjonalnych po wypisie ze szpitala. Ten brak danych utrudnia nam zrozumienie, dlaczego ofiary urazów umierają po opuszczeniu szpitala.
Badania medyczne mają na celu zmniejszenie zarówno ryzyka, jak i obciążeń związanych z chorobami człowieka. Niestety, fundusze na badania mające na celu poprawę wyników urazów są niewystarczające w porównaniu z innymi problemami zdrowia publicznego.
Narodowe Instytuty Zdrowia inwestują prawie 37,3 miliarda dolarów rocznie w badania medyczne. Uraz traumatyczny otrzymuje tylko 2,1% budżetu NIH, co odpowiada najmniejszej ilości funduszy w stosunku do obciążenia chorobą wśród wszystkich powszechnych problemów zdrowia publicznego. Bez trwałego finansowania badań nie można opracować i wdrożyć interwencji, które wspierają niezależność, poprawiają jakość życia i zmniejszają długoterminową śmiertelność spowodowaną urazem. Ponadto, ponieważ uraz traumatyczny obejmuje różnorodne rodzaje obrażeń, od upadków po rany postrzałowe, istnieje wiele czynników, które mogą prowadzić do zwiększonej śmiertelności wśród tych ofiar.
NIH ustanowił National Cancer Institute, poświęcony eliminacji cierpienia i zgonów z powodu raka. W 2016 roku NCI otrzymał ponad 5 mld USD na finansowanie badań. Wysiłki badawcze ujawniły nowe sposoby zapobiegania, wykrywania i leczenia nowotworów złośliwych.
Wyniki okazały się dramatyczne. W latach 1975-2012 wskaźnik 5-letniego przeżycia dla najczęstszych nowotworów dziecięcych wzrósł o 27%, a wskaźnik 5-letniego przeżycia dla najczęstszych typów nowotworów wśród wszystkich grup wiekowych wzrósł o 16% . Te zdumiewające sukcesy są przykładem tego, jak odpowiednie wsparcie badań może zmniejszyć zachorowalność i śmiertelność.
Jednak NIH nie ma instytutu poświęconego urazom traumatycznym, mimo że częstość występowania, koszty i utracone lata życia są większe w przypadku urazów traumatycznych niż raka.
W 2016 roku 450 milionów dolarów zostało porcjowanych na badania wszystkich urazów łącznie. To o 4,5 miliarda dolarów mniej niż te przeznaczone na badania nad rakiem. Aby ofiary urazów traumatycznych doświadczyły takich samych redukcji śmiertelności jak osoby, które przeżyły raka, uważamy, że wsparcie NIH i finansowanie badań musi zostać zwiększone. Takie finansowanie badań pozwoliłoby na rozwój bardziej rozbudowanych rejestrów urazów, które śledzą długoterminowe wyniki ofiar po urazie. Badania, które koncentrują się na określeniu wpływu urazu traumatycznego na powszechne choroby współistniejące, takie jak cukrzyca, choroby serca i osteoporoza, mogą pomóc nam lepiej zrozumieć, jak można zoptymalizować leczenie tych chorób u ofiar urazów.
Dodatkowo musimy zwiększyć świadomość społeczną i krajowe wsparcie dla urazów traumatycznych. W przypadku raka istnieją wstążki wsparcia, spacery z rakiem i krajowe reklamy telewizyjne przedstawiające „twarze raka” z udziałem znanych osobistości, które zachęcają wszystkich do wspierania walki o świat bez raka. To właśnie to zaangażowanie i związane z nim fundusze pozwoliły na osiągnięcie znacznego postępu w opiece nad chorymi na raka i jakości przeżycia.
Zmniejszenie przemocy, zapewnienie bezpieczniejszych dróg i poprawa jakości wyników po urazach to niektóre odpowiedzi, które są w najlepszym interesie wszystkich. Ile jeszcze młodych ludzi musi ulec aktom masowej przemocy – Highlands Ranch, Sandy Hook, Parkland, hotel Mandalay Bay – zanim zaczniemy interweniować?
Uraz traumatyczny może i będzie miał wpływ na wszystkich z nas w tym czy innym czasie. Raport National Academies of Science, Engineering, and Medicine z 2016 roku nakreśla wizję krajowego systemu opieki traumatycznej, motywowanego jasnym celem: zero możliwych do uniknięcia zgonów po urazie i minimalna niepełnosprawność związana z urazem dla naszych żołnierzy i każdego Amerykanina.
Wierzymy, że jeśli brak finansowania urazów nie zostanie rozwiązany, Stany Zjednoczone pozostaną na obecnej ścieżce zwiększonej długoterminowej śmiertelności z powodu możliwego do uniknięcia urazu z ograniczonymi opcjami terapeutycznymi.
.