Written by: Yi Wei, University of Toronto
Japońska ideologia kolonialna działała w Korei od czasów protektoratu koreańskiego, w 1905 roku, do końca II wojny światowej, w 1945 roku. Japońska ideologia kolonialna działała poprzez trzy odrębne, ale wzajemnie wzmacniające się kanały: produkcję wiedzy, politykę gospodarczą i brutalną siłę. Niniejszy esej stara się rzucić światło na działanie japońskiej ideologii kolonialnej w kolonialnej Korei poprzez chronologiczne badanie wydarzeń.
Przed aneksją w 1910 roku, japońska społeczność epistemiczna stworzyła obfity zbiór pism na temat koreańskiego ciała. Japońscy etnografowie przedstawiali Japończyków i Koreańczyków jako ludy tej samej rasy, przy czym ci pierwsi byli bardziej zaawansowani cywilizacyjnie. Z jednej strony, japońscy etnografowie twierdzili, że Japończycy i Koreańczycy „posiadają znaczne podobieństwa fizjonomiczne, językowe i kulturowe”, z drugiej zaś strony, szybko insynuowali różnice między tymi dwoma narodami. Określali Koreańczyków jako ignorantów, leniwych i niezdolnych do inicjowania postępu. To jednoczesne podobieństwo rasowe i różnice w usposobieniach i etapach rozwoju uprawomocniły rolę Japonii w przewodzeniu Korei w rozwoju cywilizacyjnym i kulturowym. W tym przypadku, japońska produkcja wiedzy etnograficznej uzasadniała ostateczną aneksję Półwyspu Koreańskiego przez Japonię w 1910 roku. Japońska ideologia kolonialna ukierunkowała się poprzez produkcję wiedzy etnograficznej.
Co więcej, w okresie przedkolonialnym sanityzacja zdominowała japoński dyskurs na temat Korei. Japońscy uczeni charakteryzowali Koreańczyków jako brudasów, a niektórzy nawet nazwali Seul, stolicę kraju, „stolicą gówna”. Japońska produkcja wiedzy na temat sytuacji higienicznej w Korei doprowadziła do założenia Seulskiego Stowarzyszenia Sanitarnego (SSA) w 1907 roku, w okresie protektoratu.
Zewnętrznie SSA zostało założone w celu przeprowadzenia reform sanitarnych, dostosowując koreańskie warunki sanitarne do japońskich. W rzeczywistości SSA wykorzystywało brutalną siłę, by egzekwować japońskie standardy higieniczne w poszczególnych koreańskich gospodarstwach domowych. Policja kolonialna wkraczała do prywatnych przestrzeni koreańskich domów, badając warunki higieniczne i pobierając opłaty sanitarne. W tym przypadku brutalna siła została użyta przez policję kolonialną, aby wymusić japoński dyskurs sanityzacji. Japońska ideologia kolonialna działała zarówno poprzez produkcję wiedzy, jak i brutalną siłę.
Japonia była w stanie zaanektować Koreę w 1910 roku dzięki swojej sile militarnej. W przeciwieństwie do późniejszych twierdzeń Makoto Saito, zjednoczenie Korei i Japonii nie zostało „dokonane pokojowo za obopólną zgodą ludzi”. Nadciągająca obecność wojska umożliwiła aneksję. Pierwszą dekadę japońskich rządów kolonialnych w Korei nie bez powodu nazywano „rządami wojskowymi”. Rok po aneksji policja kolonialna aresztowała 700 koreańskich przeciwników rządów kolonialnych. Ci opozycjoniści byli więzieni, torturowani i ścigani. Ta ciężka ręka policji charakteryzowała pierwszą dekadę japońskich rządów kolonialnych w Korei. Brutalna siła wymuszała japońską ideologię kolonialną w latach 1910.
W początkach 1910 roku nowy rząd kolonialny wprowadził w życie politykę gospodarczą i rozwiązania instytucjonalne. Ta polityka gospodarcza zademonstrowała działanie japońskiej ideologii kolonialnej na dwa sposoby. Po pierwsze, jak argumentował Kim Dong-No, japońskie badania katastralne instytucjonalnie faworyzowały koreańskich właścicieli ziemskich kosztem koreańskich dzierżawców, stawiając tych ostatnich przeciwko tym pierwszym w domowej wojnie klasowej. Badania katastralne zachowały prawa gruntowe właścicieli ziemskich i pozbawiły praw gruntowych dzierżawców, pogłębiając różnice ekonomiczne między właścicielem a dzierżawcą. Badanie katastralne było wczesną demonstracją japońskiej taktyki kolonialnej, polegającej na dzieleniu i rządzeniu.
Po drugie, w ujęciu marksistowskim, badania katastralne zapoczątkowały kapitalistyczny proces prymitywnej akumulacji w Korei. Poprzez ujednolicenie własności ziemskiej i utowarowienie ziemi, japoński rząd kolonialny uczynił koreańską ziemię czytelną dla japońskiej machiny kapitalistycznej. W międzyczasie, gdy dzierżawcom odmówiono ich tradycyjnych praw dzierżawnych do ziemi, zostali oni pozbawieni środków produkcji. Bez prawa własności do ziemi, dzierżawcy nie mogli kontrolować owoców swojej pracy i aktywnie dążyć do awansu poprzez ciężką pracę. W ten sposób biedni dzierżawcy stali się jeszcze biedniejsi. Stali się swobodnie pływającą siłą roboczą, która była gotowa do wchłonięcia przez japońską machinę kapitalistyczną. W ten sposób japońskie polityki gospodarcze, takie jak badania katastralne, instytucjonalnie zredukowały koreańskich lokatorów do ubóstwa i zgromadziły obfitość taniej koreańskiej siły roboczej dla imperium. Japońska ideologia kolonialna działała poprzez politykę gospodarczą.
W początkach lat 1910 japońscy intelektualiści kontynuowali proces produkcji wiedzy, by legitymizować swoje panowanie nad Koreą. Podobnie jak w przypadku prac etnograficznych, część z nich podkreślała jednoczesną identyczność i różnicę między Japonią i Koreą. Na przykład, jak pokazuje praca Do-Hyun Hana na temat kolonialnego zarządzania religią, szamanizm był postrzegany jako dominująca religia koreańska. Japońscy kolonialni uczeni twierdzili, że koreański szamanizm był prymitywną gałęzią japońskiego szintoizmu. Argumentowali, że pod względem religijnym Koreańczycy byli „poniżej Japonii na ewolucyjnym etapie cywilizacji”. Ta epistemiczna instalacja szamanizmu jako dominującej religii koreańskiej ukazała działanie japońskiej ideologii kolonialnej.
W 1919 roku, grupa koreańskich nacjonalistów przeczytała w restauracji w Seulu Pierwszą Marcową Deklarację Niepodległości. Spowodowało to wielomiesięczne demonstracje i protesty przeciwko japońskiemu panowaniu, które stały się znane jako Ruch Pierwszego Marca. Japońska reakcja na Ruch Pierwszego Marca może być postrzegana w dwóch płaszczyznach. Po pierwsze, policja kolonialna stłumiła demonstracje przy użyciu brutalnej siły. Policja kolonialna paliła wioski, strzelała do tłumów i przeprowadzała masowe rewizje.Nekrolog, opublikowany w New York Times, potwierdził tę narrację. Yi Kwan-sun, uczestniczka Pierwszego Marszu, była więziona, przesłuchiwana i zmarła w tym procesie. W istocie, kiedy produkcja wiedzy i polityka gospodarcza nie zdołały powstrzymać koreańskiego frontu nacjonalistycznego, użyto brutalnej siły, by poskromić powstanie.
Po drugie, japońska reakcja na Ruch Pierwszego Marca może być analizowana poprzez przemówienie Makoto Saito do narodu amerykańskiego. Opublikowana w amerykańskim czasopiśmie, była przykładem japońskiej produkcji wiedzy, której celem było wpłynięcie na międzynarodową opinię publiczną. W przemówieniu tym Makoto Saito twierdził, że użycie siły przez Japonię w celu stłumienia powstania marcowego zostało „rażąco i niesprawiedliwie przeinaczone”. Generalny gubernator twierdził, że administracja kolonialna była wyczulona na głosy Koreańczyków i że Japonia „przyzna narodowi koreańskiemu zarząd nad sprawami lokalnymi w odpowiednim czasie w przyszłości”. Obietnica Saito dotycząca przyznania Koreańczykom samostanowienia była zbieżna z obietnicą Ligi Narodów dotyczącą przyznania mandatów z samostanowieniem w pewnym czasie w przyszłości. Siła Japonii do publikowania swojej narracji o Ruchu Pierwszego Marca, rozpowszechniania jej wśród opinii publicznej na Zachodzie i powoływania się na zachodni język ustabilizowała opinię międzynarodową na jej korzyść. W tym przypadku japońska ideologia kolonialna funkcjonowała poprzez produkcję wiedzy w celu kształtowania opinii międzynarodowej.
W latach 20. polityka gospodarcza i brutalna siła działały razem, aby zapobiec wspólnemu koreańskiemu frontowi i utrzymać japońską ideologię kolonialną. Jak wspomniano wcześniej, polityka gospodarcza doprowadziła do zwiększenia dystansu społeczno-ekonomicznego między koreańskimi właścicielami ziemskimi a koreańskimi lokatorami; to samo dotyczyło polityki. Koreańscy właściciele ziemscy stanowili większość koreańskich elit, które tworzyły umiarkowaną frakcję w sprawie nacjonalistycznej. Z kolei koreańscy lokatorzy byli w przeważającej mierze radykalnymi socjalistami. Umiarkowani dążyli do pracy w ramach systemu kolonialnego, podczas gdy radykałowie pragnęli jego całkowitego obalenia. W ten sposób radykałowie naznaczyli umiarkowanych nacjonalistów, którzy pracowali w ramach systemu kolonialnego, jako japońskich kolaborantów. Napięcia klasowe, których źródłem była wcześniejsza polityka gospodarcza, doprowadziły do podziałów w koreańskiej sprawie nacjonalistycznej. Tymczasem policja kolonialna wybiórczo stosowała brutalną siłę, by zapobiec działalności grup nacjonalistycznych, głównie radykalnych komunistów. Miażdżenie przez policję radykalnych komunistycznych nacjonalistów i tolerowanie umiarkowanych nacjonalistów jeszcze bardziej wzmocniło postrzeganie umiarkowanych przez radykałów jako kolaborantów.
Podczas II wojny światowej ideologia kolonialna działała poprzez ustalenia ekonomiczne, które instytucjonalnie zmuszały Koreańczyków do wnoszenia wkładu w japoński wysiłek wojenny. W 1937 roku, zredukowani do skrajnego ubóstwa przez japońskie rozwiązania gospodarcze, koreańscy mężczyźni chętnie zaciągali się do wojska, a koreańskie kobiety opuszczały domy w poszukiwaniu pracy. Wiele koreańskich kobiet zostało podstępem zmuszonych do zostania kobietami do towarzystwa. Japońska polityka gospodarcza pogłębiła ubóstwo i zmusiła Koreańczyków do zaoferowania swojej siły roboczej, a w przypadku koreańskich kobiet do towarzystwa – seksualnej siły roboczej, by napędzić japońską machinę wojenną.
Produkcja wiedzy została wykorzystana do legitymizacji aneksji i kształtowania opinii międzynarodowej. Polityka gospodarcza została wprowadzona w życie, aby zwiększyć napięcia klasowe i zgromadzić koreańską siłę roboczą. Brutalna siła była używana do aneksji, zastraszania i tłumienia buntów. Te trzy sektory splatały się ze sobą, by stworzyć, utrzymać i wzmocnić japońską ideologię kolonialną w kolonialnej Korei. Wśród tych trzech sektorów produkcja wiedzy i brutalna siła były wzajemnie konstytutywne. Produkcja wiedzy uzasadniała użycie brutalnej siły, a siła realizowała programy produkcji wiedzy. Produkcja wiedzy często szła w parze z polityką gospodarczą w celu wprowadzenia rządów kolonialnych. Kiedy zarówno produkcja wiedzy, jak i układ ekonomiczny nie zdołały proaktywnie zniszczyć sprzeciwu i koreańskich aspiracji narodowych, brutalna siła została wysłana, aby uciszyć koreańskie głosy. Te trzy sektory pracowały nad udaremnieniem koreańskich wysiłków narodowych i utrudnieniem rozbudzenia koreańskiej świadomości narodowej.
Works Cited
Todd Henry, „Sanitizing Empire: Japanese Articulations of Korean Otherness and the Construction of Early Colonial Seoul, 1905-1919,” The Journal of Asian Studies 64, no. 3 (2005): 639-75, http://www.jstor.org/stable
/25075828, 645.
Todd Henry, „Sanitizing Empire: Japanese Articulations of Korean Otherness and the Construction of Early Colonial Seoul, 1905-1919,” 647-648.
Todd Henry, 651.
Toddy Henry, 655.
Todd Henry, 656.
Makoto Saito, „A Message from the Imperial Japanese Government to the American People – A Home Rule in Korea?” The Independent, 31 stycznia 1920 r.
Michael Robinson, Korea’s Twentieth-Century Odyssey: A Short History(Honolulu: University of Hawaii Press, 2007), 37.
Robinson, Korea’s Twentieth-Century Odyssey, 38
Kim Dong-no, „National Identity and Class Interest in the Peasant Movements of the Colonial Period,” in Lee, Ha, and Sorenson, eds., Colonial Rule and Social Change in Korea, 1910-1945, (Seattle: Center for Korea Studies Publications, 2013), 156.
Kim Dong-no, „National Identity and Class Interest in the Peasant Movements of the Colonial Period,” 166.
Do-Hyun Han, „Shamanism, Superstition, and the Colonial Government,” The Review of Korean Studies 34, no.1 (2000): 34-54, http://111/dbpia.co.kr/ Article/NODE0115987, 36.
Robinson, Korea’s Twentieth-Century Odyssey, 48.
Robinson, 48.
Inyoung Kang, „Overlooked No More: Yu Gwan-sun, a Korean Independence Activist Who Defied Japanese Rule,” New York Times, ostatnio zmieniony 28 marca 2018, https://www.nytimes.com/2018/03/28/obituaries/overlooked-yu-gwan-sun.html.
Makoto Saito, „A Message from the Imperial Japanese Government to the American People – A Home Rule in Korea?” The Independent, 31 stycznia 1920 r.
Makoto Saito, „A Message from the Imperial Japanese Government to the American People – A Home Rule in Korea?” The Independent, 31 stycznia 1920 r.
Robinson, Korea’s Twentieth-Century Odyssey, 61-69.
Robinson,Korea’s Twentieth-Century Odyssey, 70.
Pyong Gap Min, „Korean 'Comfort Women’ The Intersection of Colonial Power, Gender, and Class,” Gender & SocietyVol.17 No. 6 (2003): 939-957.
Pyong Gap Min, „Korean 'Comfort Women’ The Intersection of Colonial Power, Gender, and Class,