W ludzkiej dłoni znajduje się kilka zakończeń nerwów czuciowych i receptorów. Szybko adaptujące się receptory nerwowe dostarczają informacji o zmianach, które zachodzą na skórze, np. gdy przesuwamy palec po ziarnistej powierzchni. Wolno adaptujące się receptory dostarczają informacji dotyczących długotrwałego dotyku, np. gdy chwytamy narzędzie przez dłuższy czas. Receptory różnią się także wielkością swoich pól recepcyjnych. Mniejsze pola recepcyjne przyczyniają się do poprawy ostrości widzenia. Na przykład, rozmiar pola recepcyjnego nerwów czuciowych na plecach człowieka jest znacznie większy niż na opuszku palca. Jeśli dwie igły rozmieszczone w odległości milimetra od siebie zostaną dotknięte do dużego pola receptorowego, oba punkty będą leżeć w polu receptorowym i zostaną zakodowane jako jeden punkt. Jeśli igły zostaną dotknięte do dwóch mniejszych pól recepcyjnych, tak że każdy punkt igły styka się z oddzielnym polem recepcyjnym, system nerwowy może rozróżnić je jako dwa oddzielne punkty. Zakończenia nerwów czuciowych w palcach obejmują ciałka Meisnnera (lekki dotyk, szybko adaptujące się), ciałka Paciniana (duże pola recepcyjne, szybko adaptujące się), wolne zakończenia nerwowe (temperatura i ból), krążki Merkela (rozróżnianie przedmiotów i tekstury za pomocą lekkiego dotyku) oraz zakończenia Ruffiniego (wolno adaptujące się, informacje o położeniu palca). Łącznie, receptory te umożliwiają zmysł dotyku i rozróżnianie kształtów, faktur i przedmiotów, są odpowiedzialne za odczuwanie ciepła i bólu oraz informują o położeniu dłoni i palców w stosunku do ciała (np. czy moja dłoń jest płaska czy zaciśnięta w pięść? Czy trzymam kij czy piłkę?). Istnieją również nerwy czuciowe otaczające mieszki włosowe, które informują o tym, kiedy włos jest przesunięty. Jednak to zakończenia nerwów czuciowych na skórze gładkiej (nieowłosionej) prawdopodobnie przyczyniają się do kontroli proprioceptywnej i dotykowej niezbędnej do rozróżniania delikatnego dotyku i używania narzędzi.