Micmac

Nazwa

Micmac (wymawia się MICK-mack). Zwani również Mikmaque, Mi’kmaq, Migmagi, Mickmakis, Mikmakiques. Znaczenie tej nazwy jest niepewne; niektórzy uczeni twierdzą, że jest to słowo oznaczające „sprzymierzeńców”, inni uważają, że odnosi się do obecnych Prowincji Morskich w Kanadzie. Micmac nazywają siebie Inu (wymawiane EE-noo), termin, który obecnie stosują do wszystkich rdzennych Amerykanów.

Miejsce

Micmac niegdyś kwitli w Prowincjach Morskich Kanady, włączając w to współczesne regiony Wyspy Cape Breton, Nowej Szkocji, Wyspy Księcia Edwarda, Nowego Brunszwiku i Półwyspu Gaspé (wymawiane gas-PAY). Do ostatnich lat w Stanach Zjednoczonych, Micmac często się przemieszczali i tworzyli rozproszoną, pozbawioną ziemi społeczność. Na początku XXI wieku, Aroostook Band of Micmac Indianie żyli w społecznościach w północnym Maine. Micmac w Kanadzie żyli w różnych rezerwatach lub w społecznościach wiejskich.

Populacja

Micmac liczyli około 4,500 przed przybyciem Europejczyków w 1500 roku. Do roku 1700, choroby zredukowały populację plemienną do około dwóch tysięcy. W latach 90-tych populacja Micmaców w Kanadzie wynosiła około piętnastu tysięcy. Według Spisu Powszechnego w USA w 1990 roku 2,726 osób identyfikowało się jako Micmac w Stanach Zjednoczonych. W 1996 r. zarejestrowani Micmacs w Kanadzie liczyli 19 891 osób, oprócz 4 500 niezarejestrowanych osób pochodzenia Micmac. W 2000 roku amerykańska populacja Micmac liczyła 2,739.

Rodzina językowa

Micmac jest gałęzią rodziny języków Algonquian i jest spokrewniony z językami plemion Abenaki i Passamaquoddy z Nowej Anglii.

Pochodzenie i przynależność grupowa

Micmac są członkami większej grupy plemion zwanych Wabanaki (wymawiane wah-buh-NOK-ee). Według plemiennej legendy, bohater i stwórca Micmaców, Glooskap, wydobył Micmaców z ziemi i nauczył ich jak przetrwać na ziemiach Kanady nad Oceanem Atlantyckim. Przed przybyciem Europejczyków około 1500 roku, osiem grup, które tworzą Micmac żyło w rozproszonych bandach w północno-wschodniej i wschodniej Kanadzie. Wcześni Micmac odwiedzili również wyspę Anticosti, u wybrzeży Nowego Brunszwiku, oraz Labrador, gdzie walczyli z plemionami Inuitów.

Micmac mogli polować, łowić ryby i zbierać w swoim północnym regionie od czasów ostatniej epoki lodowcowej, jakieś dziesięć do dwudziestu tysięcy lat temu. Wędrowni Micmac byli tak dobrze przystosowani do swojego środowiska, że ich kultura zmieniła się bardzo nieznacznie przed przybyciem białych w 1500 roku.

Historia

Wczesni przybysze z Europy

Prawie tysiąc lat temu legendarny islandzki odkrywca Leif Eriksson (ok. 970-c. 1020), syn odkrywcy Grenlandii, mógł wylądować na kanadyjskim wybrzeżu Atlantyku i podróżować na zachód, zakładając obóz na ziemi, którą nazwał Vinland w około 1001 roku. Osada uważana za jego osadę została odkryta w latach 50-tych w Nowej Fundlandii, w Kanadzie, bardzo blisko tradycyjnego terytorium Micmac.

Historia ludzi Micmac od początku XVI wieku była ściśle spleciona z historią Europejczyków, którzy przybyli w tym czasie. Europejczycy przybyli z Francji, Hiszpanii, Portugalii i innych miejsc, szukając obfitych ryb i futer, szczególnie bobrów, znalezionych na i wokół terytorium Micmac.

Ważne daty

1534: Francuski odkrywca Jacques Cartier spotyka Micmac na półwyspie Gaspé, rozpoczynając długi związek pomiędzy Francuzami i Micmac.

1590: Micmac zmuszają tubylców mówiących po irokesku do opuszczenia półwyspu Gaspé; w rezultacie Micmac dominują w handlu futrami z Francuzami.

1763: Na mocy Traktatu Paryskiego Francja oddaje Wielkiej Brytanii Kanadyjskie Prowincje Morskie, w tym terytorium Micmac.

1775-83: Micmacowie wspierają amerykańskich kolonistów podczas Rewolucji Amerykańskiej.

1960: Micmacowie zaczynają odzyskiwać niezależność ekonomiczną.

1982: Rada Aroostook Micmac zostaje założona w Presque Isle, Maine.

1991: Micmac otrzymują uznanie federalne i 900 000 dolarów na zakup ziemi.

Początek handlu futrami

W lipcu 1534 roku francuski odkrywca Jacques Cartier (wymawia się zhock kar-tee-AY; 1491-1557) przybył do ujścia kanadyjskiej rzeki Świętego Wawrzyńca. Wyruszył na wyprawę w celu znalezienia złota i zlokalizowania wodnego przejścia na Daleki Wschód. Nie znalazł ani jednego, ani drugiego, ale znalazł futra. Micmacowie byli chętni do handlu z nim. Europejczycy zakochali się w bobrowych czapkach, a Micmac cieszyli się z francuskich towarów, takich jak broń, metalowe kociołki, stalowe narzędzia, tkaniny, igły i nożyczki, które otrzymywali w zamian za bobry i inne futra. Handel futrami zdominował stosunki francusko-amerykańskie na następne 250 lat.

Cartier próbował i nie udało mu się założyć osad na ziemiach Micmac, głównie z powodu wrogości sąsiednich Irokezów (patrz wpis), którzy również chcieli nawiązać stosunki handlowe z Francuzami. Z czasem jednak, Micmac wyparli Irokezów z tych terenów. Cartier ostatecznie powrócił do Francji. Z powodu wojen religijnych w kraju Francuzi nie powrócili na półwysep Gaspé, by wznowić handel z Micmacami przez 75 lat.

Micmacowie w Nowej Francji

W 1604 r. król Francji przyznał kontrolę nad handlem futrami w rejonie Rzeki Świętego Wawrzyńca francuskiemu szlachcicowi. Francuzi nazwali ten obszar Nową Francją. Założyli kolonię Port Royal na wybrzeżu dzisiejszej Nowej Szkocji, na ówczesnym terytorium Micmac. Około roku 1610 księża z Towarzystwa Jezusowego (znani jako jezuici) przybyli z Francji, aby nawrócić tubylców na religię rzymskokatolicką. Miejscowy wódz Micmac został ochrzczony i przyjął francuskie imię Henri Membertou (wymawia się on-REE mem-ber-TOO). Był pierwszym rdzennym Amerykaninem ochrzczonym w Nowej Francji. Membertou pomógł Francuzom odnieść sukces w kolonii. Z kolei oni zaoferowali jego ludziom możliwości handlu i francuskie zboże do wykorzystania podczas trudnych miesięcy zimowych.

W tym samym roku, w którym Membertou został ochrzczony, wódz Micmac Panounias (wymawiane pa-NOO-nee-us) stał się przewodnikiem i opiekunem francuskiego żołnierza i odkrywcy Samuela de Champlaina (1567-1635). Wiosną 1605 roku Panounias i Champlain wyruszyli na południe do krainy Abenaki (patrz wpis), szukając miejsca na założenie punktu handlowego i kolonii. Wybuchła przemoc między Micmac i Abenaki, a w 1606 roku kilku Micmac, w tym Panounias, zostało zabitych. W 1607 roku, szukając zemsty, Henri Membertou poprowadził grupę band Micmac do najazdu na wioskę Abenaki. Mając lepszą francuską broń, Micmac zabili dziesięciu Abenaki, reszta uciekła. Wkrótce Micmac zwiększyli swoją władzę w okolicy i rozpoczęli bardziej korzystne stosunki handlowe z miejscowymi rolnikami.

Europejczycy przynoszą wojnę i choroby

Oprócz towarów i technologii, Europejczycy przynieśli śmiertelne choroby. Od czasu pierwszego kontaktu Cartiera do powrotu Francuzów około siedemdziesiąt pięć lat później, populacja Micmac spadła z szacowanych 4,500 do około 3,000. Europejscy rybacy przynieśli ospę, infekcje gardła i choroby jelitowe. Micmacowie mieli niewielką lub żadną odporność na te choroby. Niektórzy członkowie plemienia, wprowadzeni do alkoholu przez Europejczyków, stali się alkoholikami i umierali przedwcześnie. Z powodu tych problemów i wielu wojowników poległych w bitwach, populacja Micmaców spadała aż do XVIII wieku.

Micmacowie pozostali bliskimi sojusznikami Francuzów przez ponad wiek przerywanych wojen z Wielką Brytanią o ziemie w dzisiejszej Kanadzie. Żołnierze Micmac walczyli u boku francuskich i kanadyjskich żołnierzy we wczesnych wojnach w XVII wieku aż do wojny francusko-indiańskiej (1754-63; wojna toczona w Ameryce Północnej między Anglią a Francją, w której uczestniczyli niektórzy rdzenni Amerykanie jako sojusznicy Francuzów).

Brytyjczycy zdobywają Kanadę

W 1760 roku Brytyjczycy, pod wodzą generała Jamesa Wolfe’a (1727-1759), zajęli miasto Quebec w Kanadzie. Kiedy Montreal upadł w następnym roku, Brytyjczycy przejęli kontrolę nad Nową Francją, w tym nad terytoriami Micmac. W 1763 r. Wielka Brytania otrzymała Kanadę i Prowincje Morskie od Francuzów w ramach Traktatu Paryskiego, który zakończył wojnę francusko-indiańską. Micmac stracili silnego sojusznika i partnera handlowego, kiedy Francja wycofała się z ich terytorium.

W tym czasie brytyjscy koloniści, szukając ziemi do uprawy, przybyli do Prowincji Morskich. Podczas Rewolucji Amerykańskiej (1775-83; walka amerykańskich kolonistów o niepodległość od Anglii) Micmac sprzyjali Amerykanom, być może mając nadzieję, że obalenie Brytyjczyków przywróci francuskie rządy. Po roku 1781 rząd brytyjski przyznał ziemię na terytorium Micmac kolonistom, którzy stracili swoje ziemie dalej na południe w wyniku lojalności wobec Wielkiej Brytanii podczas Rewolucji Amerykańskiej. Podczas wojny 1812 r. (1812-15; konflikt między armią brytyjską i amerykańską) Micmac pozostali neutralni.

Micmac w Kanadzie

Z czasem rząd brytyjski ograniczył ziemię i ruchy Micmac. Poprzez serię traktatów, Micmacowie zostali przeniesieni do mniejszych rezerwatów (kanadyjski termin na rezerwaty) na ich pierwotnych terytoriach. W połowie i pod koniec XIX wieku, niektórzy Micmac, którzy mieszkali w Stanach Zjednoczonych, przekroczyli granicę z Kanadą w poszukiwaniu pracy. Do początku lat 1900, wielu z tych ludzi stało się stałymi mieszkańcami rezerwatów indiańskich lub małych kanadyjskich miasteczek.

Gospodarka kanadyjskich Micmaców podupadła w XIX i na początku XX wieku, kiedy ich tradycyjny sposób życia załamał się. Mężczyźni Micmac podjęli pracę w stoczniach i na kolei lub jako drwale i robotnicy przy wyrębie lasu. Praca ta była nisko płatna i zazwyczaj tymczasowa. Komercyjne polowania na zwierzęta morskie jako źródło oleju zakończyły się dla Micmac, gdy produkty naftowe zastąpiły olej z morświnów i wielorybów jako źródło oleju maszynowego. Niektórzy Micmac wstąpili do Armii Kanadyjskiej podczas I Wojny Światowej (1914-18; wojna, w której Wielka Brytania, Francja, Stany Zjednoczone i ich sojusznicy pokonali Niemcy, Austro-Węgry i ich sojuszników) i II Wojny Światowej (1939-45; wojna, w której Wielka Brytania, Francja, Stany Zjednoczone i ich sojusznicy pokonali Niemcy, Włochy i Japonię).

W latach 60-tych Micmac w Kanadzie zaczęli odzyskiwać pewną niezależność ekonomiczną. Wielu mężczyzn odkryło, że lubią pracę przy budowie wieżowców, pracę, która dobrze płaciła i zaspokajała ich potrzebę stałego zatrudnienia. Kobiety Micmac szkoliły się jako pielęgniarki, nauczycielki, sekretarki i pracownice socjalne. Chociaż wiele rezerwatów w Kanadzie nadal odzwierciedla wiejską biedę z początku XX wieku, Micmac zaczęli dostosowywać się do zmian nowej ery.

Jedną z walk, jakie toczą wszystkie kanadyjskie plemiona, jest kwestia suwerenności. Micmac uważają się za odrębny naród; Kanada nalega, by podlegali prawom federalnym. W celu zachowania swoich praw, plemię utworzyło Inicjatywę Praw Mi’kmaq. Dążą oni do porozumienia w sprawie najlepszych sposobów utrzymania zarówno praw plemiennych jak i traktatowych teraz i w przyszłości.

Zespół Aroostook Band of Micmac

W 1970 roku, wraz z innymi grupami rdzennych mieszkańców poza rezerwatami, niektórzy Micmac w Stanach Zjednoczonych, w celu zwalczania ubóstwa i dyskryminacji, utworzyli Stowarzyszenie Indian Aroostook (AAI). Stan Maine uznał ich za plemię w 1973 roku i stali się oni uprawnieni do korzystania z usług Departamentu Spraw Indiańskich, stypendiów dla rdzennych Amerykanów oraz darmowych licencji myśliwskich i wędkarskich. AAI zostało rozwiązane, ale grupa uzyskała status prawny jako Aroostook Micmac Council w 1982 roku, z siedzibą w Presque Isle, Maine. Dziś, bez rezerwatu, w którym mogliby żyć, ludzie Aroostook podejmują wysiłki, aby zachować swoją rdzenną kulturę.

Religia

Micmac dzielili wiele wierzeń z innymi plemionami mówiącymi językiem Algonquian, w tym wiarę w algonquiańskiego stwórcę-bohatera zwanego Glooskap, oraz w Wielkiego Ducha Manitou. Glooskap, który czynił dobre uczynki dla Micmac, był olbrzymem, który przybył zza morza w granitowym canoe. Kiedy dotarł na ląd, nie było ludzi, którzy mogliby go powitać, więc rozłupał jesion swoim wielkim łukiem, a pierwsi ludzie wyszli zza drzewa.

Głównym obiektem wierzeń Micmaców było Słońce, do którego modlili się dwa razy dziennie w długich rytualnych pieśniach i utożsamiali się z Wielkim Duchem Manitou. Innym bogiem plemiennym był Skatekamuc, duch podobny do ducha, którego pojawienie się we śnie wskazywało, że śmierć jest bliska.

Innym ważnym wierzeniem jest to, że wszystkie żywe istoty mają dusze. Ludzie składają się z trzech części – ciała fizycznego, duszy życiowej (żywe organy ciała, w tym oddech, serce, mózg i mięśnie) oraz wolnej duszy, która była oddzielona od ciała. Wolna dusza miała dwie części, żywą i martwą. Kiedy osoba umierała, wolna dusza zmarłego mogła udać się do krainy zmarłych lub pozostać na ziemi, aby nawiedzać żywych.

Micmac wierzyli również w czarownice, które mogły wywoływać choroby rzucając zaklęcia. Świat duchowy Micmac był zamieszkiwany przez „małych ludzi”, którzy płatali figle, które pomagały lub szkodziły Micmac w zależności od ich kaprysu. Można ich było wypędzić za pomocą wody święconej lub liści palmowych z Niedzieli Palmowej (święto rzymsko-katolickie).

Konwersja członków plemion na wiarę katolicką była w dużej mierze zakończona do końca XVII wieku. Wielu Micmaców nawróciło się, ponieważ mieli nadzieję, że katolickie rytuały uchronią ich przed chorobami przyniesionymi przez Europejczyków. Moc szamanów (medicine men; wymawiane jako SHAH-munz lub SHAY-munz) mogła również wzrosnąć w tym czasie, jako że strach Micmaców przed chorobami białego człowieka był coraz silniejszy. W połowie lat 2000, wielu Micmac było rzymskimi katolikami, religia po raz pierwszy wprowadzona do nich we wczesnych latach 1600 przez francuskich jezuitów.

W latach 1970 Noel Knockwood (1932-), Starszy i Duchowy Przywódca Micmac, zachęcał swoich ludzi do powrotu do ich tradycyjnej religii. W wyniku jego wysiłków, Nowa Szkocja uznaje teraz rdzenną duchowość jako oficjalną religię. W 2007 roku nastąpił ponowny wzrost zainteresowania ceremoniami, muzyką i językiem z przeszłości. W niektórych przypadkach, tradycyjne wierzenia Micmac są mieszane z wiarą katolicką.

Język

Język Micmac jest najbardziej na północ wysuniętym z języków wschodnich Algonquian. Niektórzy Micmac nadal się nim posługują. W XVII wieku, katolicki misjonarz opracował hieroglify (symbole obrazkowe) dla tego języka, ale z czasem system ten wyszedł z użycia. W XVIII wieku Micmacowie opracowali system pisma wykorzystujący alfabet łaciński. Księża katoliccy użyli go do przetłumaczenia Biblii na język Micmac i do wydawania gazety w języku tubylców. Inny system zapisu języka został opracowany w latach 70-tych i jest nadal używany. W połowie 2000 roku większość Micmac miała francuskie nazwiska (imiona). Chociaż niektórzy ludzie mówili w języku Micmac w domu, większość miała francuski lub angielski jako ich drugi język.

Rząd

Wódz plemienia Micmac był nazywany sagamore. Jego władza opierała się raczej na konsensusie (ogólnej zgodzie plemienia) niż na sile. Zawierał pokój między rodzinami, organizował wojny przeciwko wspólnym wrogom lub pomagał w rozstrzyganiu sporów. Niektórzy wodzowie rozstrzygali również różnice dotyczące terytoriów odłowu w ramach francuskiego handlu futrami. Spadkobiercy wodza nie mogli dziedziczyć jego władzy. Wodzowie Micmac zapracowali na swoją pozycję, często poprzez prestiż i status.

Na rok 2007 Naród Micmac składał się z Bandy Aroostook Indian Micmac w Maine i band zamieszkujących Kanadę. Banda Aroostook jest rządzona przez wodza, wice-wodza i członków rady, którzy są wybierani na dwuletnie kadencje. W 1991 roku rząd Stanów Zjednoczonych przyjął Ustawę o Osiedleniu się Bandy Aroostook z Micmacs. Ustawa ta uznała Micmaców za plemię, uprawniając ich członków do korzystania z różnych usług i świadczeń federalnych. Ustanowił również fundusz w wysokości 900 000 dolarów na zakup 5000 akrów ziemi dla plemienia.

Gospodarka

Przez wiele wieków Micmac byli łowcami-zbieraczami. Wędrowali po ziemi dopóki nie zaczęli handlować futrami z Francuzami. Ponieważ byli zmuszeni oddawać coraz więcej ziemi, a liczba zwierząt futerkowych spadła w połowie XVI wieku, Micmac musieli znaleźć inne sposoby na przetrwanie. Niektórzy nadal polowali na ssaki morskie w Zatoce Fundy. Przetwarzali i sprzedawali olej z morświnów. Zaprzestano tego w połowie XIX w., gdy do użytku weszła ropa naftowa. Wciąż niechętni do zakończenia swoich tradycji łowieckich, Micmac znaleźli pracę jako przewodnicy sportowców, pracowali w łowiskach komercyjnych lub w obozach przy wyrębie lasów. Micmac zdecydowanie opierali się zostaniu rolnikami. Kilku próbowało uprawiać ziemniaki, ale tylko na własny stół.

Do początku lat 1900 wielu Micmaców, po długiej historii wędrówek w poszukiwaniu pożywienia i zasobów, osiedliło się w różnych rezerwatach. Kobiety i dzieci pozostały z tyłu, podczas gdy mężczyźni na przemian pracowali z dala od domu i wracali do życia z rodziną.

W XX wieku niektórzy Micmac podjęli pracę jako robotnicy sezonowi. Rodziny utrzymywały się ze sprzedaży wyrobów rzemieślniczych, szczególnie koszyków, oraz z pomocy rządowej. Niektórzy członkowie plemienia pozyskiwali drzewa jesionowe do produkcji koszy. Micmac w Stanach Zjednoczonych również pracowali przy wyrębie lasów, żegludze rzecznej, uprawie borówek i zbieraniu ziemniaków. Niektórzy z nich nadal to robią. Wielu z nich przedostało się do Kanady w celu zdobycia zatrudnienia. Ludzie Micmac zarządzają i posiadają kilka firm detalicznych i dwie firmy transportowe. Uzyskali kontrakty przemysłowe i produkcyjne, które są ważną częścią gospodarki plemienia. Badają również możliwości posiadania elektrowni na rzece i otwarcia kasyna w celu zwiększenia możliwości zatrudnienia i dochodów plemiennych.

Życie codzienne

Budynki

Micmac żyli w małych grupach rodzinnych zamiast w wioskach. Ich domy były lekkie i łatwe do przenoszenia. Najbardziej typowym miejscem zamieszkania był wigwam w kształcie stożka, wykonany z żerdzi pokrytych korą, skórami, plecionymi matami z trawy, wiecznie zielonych gałęzi lub (w nowszych czasach) brezentem i tkaninami. W środku znajdowało się palenisko, a wokół krawędzi przechowywano dobytek. Do spania kładziono futra na konarach na podłodze. W lecie mogli mieszkać w długich domach, które mogły pomieścić kilka rodzin. Nawet w połowie XIX wieku Micmac wciąż mieszkali w wigwamach z kory.

Ubrania i ozdoby

W dawnych czasach Micmac robili ubrania ze skór łosi lub jeleni, połączonych razem ścięgnami (ścięgnami zwierząt). Do produkcji ubrań używali również sierści zwierząt. Zarówno mężczyźni jak i kobiety nosili skórzaną bieliznę i mieli długie włosy. Mężczyźni ubierali się w loincloths, a kobiety nosiły spódnice. Stopy przykrywali mokasynami, a nogi legginsami ze skóry zwierzęcej. W zimne dni mężczyźni nosili również tradycyjne nakrycie głowy z „uszami”, które zakrywało skórę głowy. Nakrycie to wznosiło się w szpic, jak uszy nietoperza, i opadało na wierzch płaszcza niczym peleryna. Polując na foki, nosili foczą skórę z głową i płetwami jako przebranie, które pozwalało im zbliżyć się do stada fok na tyle blisko, by móc podejść do zdobyczy. W zimie mężczyźni nosili rakiety śnieżne.

Po przybyciu Francuzów, Micmac zaczęli nosić ubrania z francuskiego sukna. Mieszali je z tradycyjnymi ubraniami rdzennych Amerykanów. Kobiety Micmac nosiły czapki z daszkiem, podobne do kapeluszy noszonych przez piętnastowiecznych portugalskich rybaków. Kobiety używały nici i piór do ozdabiania płaszczy uzyskanych z handlu futrami z Francuzami.

Pokarmy

Przed kontaktem z Europejczykami, Micmac polowali i zbierali swoje jedzenie. Ich jedyną uprawą był tytoń, hodowany do celów ceremonialnych. Ważnymi składnikami ich diety były również stynki, śledzie, gęsi kanadyjskie, gęsie jaja, jesiotry, kuropatwy, łososie, węgorze, łosie, niedźwiedzie i karibu. Do polowania Micmac używali specjalistycznej broni i pojemników. Do połowu ryb używali kolczastych drewnianych włóczni, a łowili głównie w nocy przy świetle pochodni. Micmac łowili ryby z kajaków w kształcie garbów. Zbierali tłuszcz, który często jedli jako przekąskę lub przechowywali do późniejszego wykorzystania w korze brzozowej i innych rodzajach pojemników.

Micmac czasami jedli również korzenie, orzechy i jagody, z których robili bochenki. Gotowali i jedli żółtą lilię stawową, nagietek bagienny, dzikie pory, kwiaty mlecza, ogon i jagody. Wymieniali skórzane skóry na metalowe narzędzia, suszony groch, fasolę i śliwki.

Praktyki lecznicze

Micmac wierzyli, że istnieją zarówno dobre jak i złe duchy. Osoba z niezwykłymi mocami, buoin lub szaman, miała moc wzywania tych duchów lub wstawiania się za nimi w imieniu innych. Wielu Micmac polegało na duchowych mocach buoinów w walce ze śmiertelnymi chorobami.

Plemię używało ziół do promowania uzdrowienia. Płukanie gardła korzeniem dzikiej jeżyny pomagało na ból gardła. Mikstura z niedojrzałych żurawin była używana do wyciągania jadu z zatrutych strzał. Herbata z kory białego dębu i psianki łagodziła biegunkę i gorączkę. Balsam związany z korzeniem żeń-szenia był używany do leczenia ran.

Dzisiaj Banda Aroostook z Micmac otrzymuje usługi opieki zdrowotnej poprzez Departament Zdrowia Micmac, który obejmuje klinikę i centrum fitness, jak również wydziały zdrowia kontraktowego, zdrowia społeczności, zdrowia środowiskowego, zdrowia behawioralnego i młodzieży.

Edukacja

Tradycyjna edukacja w społeczności Micmac polegała na przekazywaniu wiedzy przez starszyznę w sytuacjach indywidualnych. Na początku XX wieku dzieci zostały zmuszone do uczęszczania do szkół z internatem, gdzie musiały nauczyć się białych zwyczajów. W rezultacie więź między starszyzną a młodzieżą przestała istnieć, a młodsze pokolenia nie poznały języka ani zwyczajów swoich przodków. W 2000 r. Micmac w Maine otworzyli Aroostook Band of Micmacs Cultural Community Education Center, aby edukować ludzi na temat historycznej i współczesnej kultury Micmac.

Sztuka

Rzemiosła

Micmac byli znani z wyszukanych i kolorowych koralików i quillwork (wzorów wykonanych z piór jeżozwierza), których używali do ozdabiania szat, mokasynów, naszyjników, opasek i innych przedmiotów. Quillwork Micmac osiągnął swój szczyt w Erze Wiktoriańskiej (1837-1901; lata, kiedy królowa Wiktoria rządziła Anglią), kiedy popularność ozdobnych przedmiotów takich jak pudełka, poduszki na szpilki i wieszaki ścienne była u szczytu wśród Amerykanów. Micmac robili również atrakcyjne sznury koralików zwane wampum z muszli, które znajdowali na linii brzegowej.

Narzędzia

Micmac używali różnych broni i narzędzi takich jak włócznie, łuki i strzały, sidła i leistry, czyli trójpalczaste włócznie do połowu ryb. Na foki używali harpunów. Myśliwi wykonywali „dzwonki” z kory brzozowej w kształcie megafonów, aby imitować nawoływania łosi. Ich narzędzia uległy zmianie po przybyciu Europejczyków. Zamiast używać kamienia lub kości na haki lub końcówki włóczni, używali żelaza.

Europejczycy zaadoptowali niektóre z narzędzi i wynalazków Micmac, które były lepsze od ich własnych. Rakiety śnieżne i sanki stały się ważne dla obu kultur. Micmac zrobili również kilka rodzajów kajaków, które były lekkie i łatwe do naprawy. Mieli różne style do podróży po wodach śródlądowych i inne do dłuższych wycieczek w górę wybrzeża.

Zwyczaje

Festiwale

Jak inne plemiona Algonquian, Micmac tradycyjnie organizowali ceremonie aby podziękować duchom plemiennym za ich hojność i prosić ich o dalsze błogosławieństwa. Ceremonie takie mogą obejmować takie czynności jak taniec, uczty, sport, gry i rozdawanie prezentów.

W sierpniu 1994 roku Aroostook Band of Micmacs zorganizował swoje pierwsze doroczne powwow, trzydniowy festiwal, który zawierał rzemiosła Micmac, jedzenie i gry.

> Królik i Człowiek z Księżyca

Według tej opowieści Micmac, Królik, wielki myśliwy, jest zdecydowany złapać złodzieja, który kradnie z jego pułapek. Zaskoczył go błysk światła, ale mocno naciągnął swoje sidła, aby złapać złodzieja.

Kiedy zbliżył się do swoich pułapek, Królik zobaczył, że jasne światło wciąż tam jest. Było tak jasne, że aż bolały go oczy. Wykąpał je w lodowatej wodzie pobliskiego strumyka, ale nadal były podrażnione. Zrobił wielkie śnieżne kule i rzucał nimi w światło, w nadziei, że uda mu się je zgasić. Gdy zbliżyły się do światła, usłyszał ich skwierczenie i zobaczył, jak się topią. Następnie Królik nazbierał ze strumienia wielkie łapy miękkiej gliny i ulepił z niej wiele dużych glinianych kul. Był dobrym strzelcem i rzucił je z całej siły w stronę tańczącego białego światła. Usłyszał, jak mocno uderzają i wtedy jego więzień krzyknął.

Wtedy dziwny, drżący głos zapytał, dlaczego został złapany w sidła i zażądał, żeby go natychmiast uwolnić, bo jest człowiekiem z księżyca i musi być w domu, zanim nadejdzie świt. Jego twarz była poplamiona gliną, a kiedy Królik podszedł bliżej, zobaczył go człowiek z księżyca i zagroził, że zabije jego i całe jego plemię, jeśli nie zostanie natychmiast uwolniony.

Królik był tak przerażony, że pobiegł z powrotem, aby opowiedzieć babci o swoim dziwnym jeńcu. Ona też była bardzo przestraszony i powiedział Królik wrócić i uwolnić złodzieja natychmiast. Królik wrócił, a jego głos trząsł się ze strachu, gdy mówił człowiekowi z księżyca, że zostanie uwolniony, jeśli obieca, że już nigdy nie będzie okradał sideł. Aby mieć podwójną pewność, Królik poprosił go o obietnicę, że nigdy nie wróci na ziemię, a człowiek z księżyca przysiągł, że nigdy tego nie zrobi. Królik ledwo widział w oślepiającym świetle, ale w końcu udało mu się przegryźć zębami cięciwę łuku i człowiek z księżyca wkrótce zniknął na niebie, zostawiając za sobą jasną smugę światła….

Mężczyzna z księżyca nigdy nie wrócił na ziemię. Gdy oświetla świat, wciąż widać ślady gliny, którą Królik rzucił mu na twarz. Czasami znika na kilka nocy, kiedy próbuje zetrzeć z twarzy ślady glinianych kulek. Wtedy świat jest ciemny; ale kiedy człowiek na księżycu pojawia się ponownie, można zobaczyć, że nigdy nie był w stanie zmyć śladów gliny ze swojej lśniącej twarzy.

Macfarland, Allan A. Fireside Book of North American Indian Folktales. Harrisburg, PA: Stackpole Books, 1974.

Życie rodzinne

Z powodu często surowych warunków, w jakich żyli, Micmac stali się bardzo samowystarczalnym ludem, zdolnym przetrwać dzięki swojemu sprytowi. W zimie rozproszyli się w małe grupy rodzinne, by znaleźć to, co było dostępne. W lecie łączyli się w większe grupy. Micmac uważali wszystkich członków plemienia za równych sobie, a indywidualna inicjatywa była bardzo ceniona. Mężczyźni musieli zabić duże zwierzę, takie jak łoś, aby zostać uznanymi za dorosłych. W dodatku mężczyzna Micmac nie mógł się ożenić dopóki nie spędził dwóch lat z ojcem swojej narzeczonej i nie udowodnił swoich zdolności jako żywiciel.

Polowanie

Dla Micmac, każdy miesiąc był związany z pogonią za innym dzikim zasobem. Polowali na foki i dorsze w styczniu, stynki (małe ryby) w marcu, gęsi w kwietniu i młode foki w maju. We wrześniu zbierali węgorza lub polowali na łosie, w październiku szukali łosia i bobra na mięso, a w grudniu łowili ryby pod lodem. Podczas prób schwytania fok, Micmac czasami przebierali się w skóry zwierząt i prześladowali je, używając kijów do zabijania swoich ofiar.

Obecne problemy plemienne

W połowie lat 90-tych Rada Plemienna Micmac w Maine założyła Micmac Development Corporation, aby nadzorować rozwój gospodarczy plemienia i zbadać możliwość założenia kasyna i kurortu. W połowie lat 2000, zaczęli oni dążyć do posiadania elektrowni na rzece Penobscot.

W 2006 roku sędzia federalny orzekł, że stan Maine nie ma jurysdykcji cywilnej lub karnej (prawa do egzekwowania przepisów) na ziemiach plemiennych. Było to zwycięstwo dla Micmac i wzmocniło ich suwerenność (samorządność).

Znakomici ludzie

Henri Membertou (ok. 1580-1660) był ważnym wodzem Micmac, nawróconym katolikiem i sojusznikiem Francuzów. Był znany jako szaman, który potrafił przepowiadać przyszłość, chodzić po wodzie i leczyć ludzi z chorób.

Wódz Panounias (zm. 1607) poprowadził francuskiego odkrywcę Samuela Champlaina do wnętrza Ameryki Północnej (patrz „Historia”). Jego śmierć doprowadziła do wojny między rdzennymi Amerykanami z Akadii i Penobscotami.

Anna Mae Aquash, urodzona w Pictou (1945-1976), była działaczką American Indian Movement (AIM), która walczyła o prawa rdzennych Amerykanów w Ameryce Północnej. Została znaleziona zamordowana w rezerwacie Pine Ridge w Południowej Dakocie w czasie największego nasilenia protestów rdzennych Amerykanów w latach 70-tych. Aquash stała się symbolem protestu i aktywizmu Indian amerykańskich.

Alger, Abby L. In Indian Tents: Stories Told by Penobscot, Passamaquoddy and Micmac Indians. Park Forest, IL: University Press of the Pacific, 2006.

Amerykańscy Indianie: Algonquians of the East Coast. Nowy Jork: Time-Life Books, 1995.

Lacey, Laurie. Micmac Medicines: Remedies and Recollections. Halifax, Nova Scotia: Nimbus, 1993.

McBride, Bunny. Our Lives in Our Hands: Micmac Indian Basketmakers. Gardiner, Maine: Tilbury House Publishers, 1990.

Runningwolf, Michael B., and Patricia Clark Smith. On the Trail of Elder Brother: Glous’gap Stories of the Micmac Indians. New York: Persea Books, 2003.

Whitehead, Ruth Holmes. The Micmac: How Their Ancestors Lived Five Hundred Years Ago. Halifax, Nova Scotia: Nimbus, 1983.

Whitehead, Ruth Holmes. Micmac Quillwork: Micmac Indian Techniques of Porcupine Quill Decoration: 1600-1950. Halifax, Kanada: Nova Scotia Museum, 1991.

Aroostook Band of Micmacs. (dostęp 10.07.2007).

Augustine, Stephen. „Mi’kmaq.” Four Directions Teachings: Aborygeńskie Online Teachings and Resource Centre. (accessed on July 10, 2007).

Chisolm, D. „Mi’kmaq Resource Centre,” The Mi’kmaq Resource Centre. (accessed on May 15, 2007).

Mi’gmaq Mi’kmaq Online Talking Dictionary. (dostęp 10 lipca 2007).

„Mi’kmaq Portraits Collection,” Nova Scotia Museum. (dostęp 10 lipca 2007 r.).

„Traditional Mi’kmaq Beliefs. „Indian Brook First Nation. (accessed on July 10, 2007).

George Cornell, Ph.D.; Associate Professor, History and American Studies, Michigan State University; Director, Native American Institute

Laurie Edwards