Jak potwierdza Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, fifth edition (DSM-5), specyfikator symptomologii „z cechami mieszanymi” może być stosowany do epizodów maniakalnych w zaburzeniu dwubiegunowym I, epizodów hipomanii w zaburzeniu dwubiegunowym I lub II oraz epizodów depresji w zaburzeniu dwubiegunowym lub dużej depresji, przy obecności co najmniej trzech współwystępujących cech o przeciwnej biegunowości. W związku z tym obecnie rozpoznaje się obecność „cech mieszanych” u pacjentów z zaburzeniem dwubiegunowym II i dużą depresją; jak jednak wcześniej wspomniano, mimo że zwyczajowo wstrzymuje się z rozpoznaniem zaburzenia dwubiegunowego do czasu pojawienia się epizodu maniakalnego lub hipomaniakalnego, obecność takich cech u pacjenta z depresją, nawet bez historii dyskretnej manii lub hipomanii, silnie sugeruje to zaburzenie.
Dwie cechy zarówno manii lub hipomanii, jak i depresji mogą się powierzchownie pokrywać, a nawet przypominać siebie nawzajem, a mianowicie „wzrost aktywności ukierunkowanej na cel” (przyspieszenie psychoruchowe) vs. pobudzenie psychoruchowe oraz „ucieczka myśli” i „gonitwa myśli” vs. depresyjna ruminacja. Bardzo ważne jest zwrócenie uwagi na przeżycia pacjenta. W często spotykanym w depresji pobudzeniu psychoruchowym „energia nerwowa” jest zawsze przyćmiona silnym poczuciem wyczerpania i przejawia się w bezcelowych ruchach (np. truchtanie, machanie rękami), natomiast w przyspieszeniu psychoruchowym nadmiar ruchów wynika z nadmiaru energii i jest często ukierunkowany i celowy. Podobnie w depresyjnej ruminacji, pacjent doświadcza powtarzających się myśli jako ciężkich, ołowianych i powolnych; w przyspieszeniu psychicznym natomiast (jak w manii lub hipomanii) myśli poruszają się w szybkim tempie, poruszając wiele tematów, a nie tylko jeden. Nawet jeśli takie doświadczenia są uzasadnione depresją, istnieje jednak możliwość, że epizod depresyjny może być powikłany innymi objawami maniakalnymi lub hipomanicznymi.