Językiem mongolskim Chalkha, językiem urzędowym, posługuje się około 85% ludności. Jest to jedna z dużych grup dialektów w mongolskiej gałęzi ałtajskiej rodziny językowej. Na początku XIII wieku Mongołowie przejęli od turkijskich Ujgurów alfabet zapisywany w pionowych kolumnach, który zachowali aż do czasów współczesnych. Język literacki coraz bardziej różnił się od żywego języka mówionego i w 1941 r. rząd mongolski postanowił wprowadzić nowy alfabet fonetyczny, który dokładnie odzwierciedlałby współczesny mówiony język mongolski. Nowy alfabet składał się z liter cyrylicy używanych w języku rosyjskim, z wyjątkiem dwóch specjalnych znaków potrzebnych do oddania mongolskich samogłosek reprezentowanych jako ö i ü w językach zachodnioeuropejskich. Po okresie przygotowań (1941-45), nowy alfabet został wprowadzony w 1946 r. we wszystkich publikacjach i w 1950 r. we wszystkich transakcjach handlowych, ale po odzyskaniu niepodległości, w 1994 r. miało nastąpić przywrócenie tradycyjnego pisma. Różnice między językiem Chalkha używanym w Mongolii, językiem Buriatów używanym w Republice Buriatów Federacji Rosyjskiej, językami Chahar i Ordos w Chińskim Wewnętrznym Mongolskim Regionie Autonomicznym oraz innymi dialektami mongolskimi są stosunkowo niewielkie i głównie fonetyczne. Charakterystyczną cechą fonetyczną języka mongolskiego jest prawo harmonii samogłosek, które wymaga, aby słowo zawierało albo tak zwane tylne samogłoski, reprezentowane jako a, o, i u w językach zachodnioeuropejskich, albo tak zwane przednie samogłoski, reprezentowane jako e (a Ż), ö, i ü, ale nie połączenie tych dwóch rodzajów samogłosek. Mówi się również w językach tureckich, rosyjskich i chińskich.