Zamierzony jako raj, Pruitt-Igoe jest dziś pamiętany jako najbardziej notoryczny projekt mieszkaniowy Ameryki. „Louis w stanie Missouri 15 lipca 1972 roku o godzinie 15.32” – napisał krytyk architektury Charles Jencks o projektach mieszkaniowych Pruitt-Igoe. Ukończone w 1954 roku, 33 11-piętrowe budynki zastąpiły całe dzielnice slumsów w centrum St. Louis i początkowo były reklamowane przez St. Louis Housing Authority jako raj „jasnych, nowych budynków z przestronnymi terenami”, krytą hydrauliką, elektrycznym oświetleniem, świeżo otynkowanymi ścianami i innymi „wygodami oczekiwanymi w XX wieku.”
Federalne pieniądze zostały wpompowane w projekt, produkt powojennego programu mieszkalnictwa publicznego mającego na celu rewitalizację centrum St. Louis w obliczu rosnącej przemocy i ucieczki białych. To miał być Manhattan nad Missisipi, lekarstwo dla miejskiej biedoty, zamieniające slumsy na udogodnienia i odbudowujące miasto – a jednak niecałe 20 lat później budynki zostały zniszczone dynamitem, stając się ikoną porażki. Co poszło nie tak?
Zaprojektowany przez Minoru Yamasaki i George’a Hellmutha w 1951 roku, Pruitt-Igoe miał być uosobieniem modernistycznego wieżowca. Zaprojektowany na 57 akrach, z 2870 mieszkaniami, miał być mini-miastem dla 10,000 ludzi, z innowacyjnymi windami skip-stop, wspólnymi zielonymi przestrzeniami i długimi korytarzami mającymi sprzyjać społeczności. Apartamenty Igoe były przeznaczone dla białych, Pruitt dla czarnych. Kiedy jednak okazało się, że biali nie chcą się wprowadzić do osiedla ze względu na rasistowską niechęć do życia obok Afroamerykanów, stało się ono całkowicie czarne, z medianą dochodu 2 718 dolarów (równowartość 25 000 dolarów dzisiaj).
Dzisiaj budynki te są prawdopodobnie najbardziej niesławnym publicznym projektem mieszkaniowym, jaki kiedykolwiek powstał w Stanach Zjednoczonych, ale początkowo wydawało się, że są one rajem w porównaniu ze slumsami, błogosławieństwem dla wielu mieszkańców wdzięcznych za nowy początek. W The Pruitt-Igoe Myth, filmie z 2011 roku, w którym przepytuje się byłych mieszkańców o ich doświadczenia z dorastania w tych budynkach, wielu z nich wspomina początkową radość i ciepło tego miejsca, wydajność instalacji wodno-kanalizacyjnej, zapachy gotowania i społeczność. Jeden z rozmówców wspominał nawet swoje mieszkanie jako „penthouse dla ubogich”. „Wiem, że z Pruitt-Igoe wynikło wiele złych rzeczy” – mówi w filmie – „Wiem, że tak było. Ale nie sądzę, by przeważyły one nad dobrymi.”
Urządzenia szybko uległy degradacji. Podczas gdy federalne pieniądze stworzyły te projekty, opłaty za ich utrzymanie pochodziły z czynszów lokatorów. W miarę pogarszania się warunków, liczba pustostanów rosła w błędnym kole, a fundusze wyparowywały. Wynikający z tego niedbały system konserwacji sprawił, że budynki stały się brudem i nędzą, slumsem zbudowanym i wspieranym przez rząd. To, co ostatecznie zostało uznane za zły projekt, sprawiło, że mieszkańcy stali się ofiarami brutalnych przestępstw na długich korytarzach. Myszy i karaluchy były wszędzie, wandalizm pozostawił tak wiele wybitych okien, że można było widzieć przez konstrukcje. Ludzie woleli wiecznie psujące się windy od morderczych schodów, wspinając się po szybach, gdy utknęli między piętrami.
Drugs, gangi, prostytucja i strzelaniny były codziennością, często nie zgłaszaną. Według filmu The Pruitt-Igoe Myth, policja nie zawracała sobie nawet głowy wezwaniami do Pruitt-Igoe; mieszkańcy górnych pięter czasami rzucali cegłami w radiowozy, które się tam pojawiały. W filmie jeden z mężczyzn opowiada o tym, jak jako dziewięciolatek obserwował, jak jego matka histerycznie wpychała wnętrzności brata z powrotem do jego żołądka po tym, jak został postrzelony z broni śrutowej. „
W 1972 r. projekt został uznany za porażkę, a budynki zostały wysadzone w powietrze w przerażającym pokazie dosłownej i symbolicznej implozji. Minoru Yamasaki (projektant World Trade Center, które powstało wraz z upadkiem Pruitt-Igoe) nie wspomniał o tym projekcie w swojej autobiografii. Do 1977 roku ostatni blok budynków był gruzem. Dziś działka jest miejskim lasem, zarośniętym i podzielonym na części, nie do odróżnienia od żadnej innej oczyszczonej dzielnicy, z wyjątkiem tych, którzy wiedzą, co tam kiedyś stało, a mianowicie byłych mieszkańców Pruitt-Igoe, którzy nawet z popiołu potrafią przywołać zapachy i krzyki z dzieciństwa, które musiało być zbyt trzewne, by można je było opisać słowami.
THE REMAINS OF PRUITT-IGOE, St. Louis, Missouri
Pozostałości Pruitt-Igoe, St.