Bharatanatyam jest jednym z najbardziej popularnych i szeroko praktykowanych klasycznych stylów tańca w Indiach, z rzeźbiarskimi dowodami sięgającymi prawie 3000 lat wstecz. Wysoce uduchowiona i oddana forma tańca, korzenie Bharatanatyam sięgają hinduskich świątyń Tamil Nadu, w południowych Indiach. Z czasem taniec przeniósł się ze świątyń do teatrów, ale zachował swój charakterystyczny element dewocyjny, wyrażanie ludzkich emocji i stylizowane opowiadanie historii. Elastyczność ram Bharatanatyam sprawia, że dobrze nadaje się on zarówno do tradycyjnych tematów, jak i do tematów współczesnych. Pierwotnie wykonywany tylko przez solistki, Bharatanatyam jest obecnie wykonywany przez solistów męskich i żeńskich, jak również przez zespoły na całym świecie. W swojej obecnej formie, Bharatanatyam ma około 200 lat i nadal ewoluuje jako „żywa” sztuka performatywna.
Bharatanatyam składa się z trzech głównych aspektów – nritta, czyli tańca technicznego, z wyrafinowanym słownictwem bazowym używanym do budowania skomplikowanych kombinacji i rytmicznych wzorów, które nie przekazują żadnego konkretnego znaczenia; nritya, czyli tańca ekspresyjnego, wykorzystującego mimikę twarzy, wysoce stylizowane gesty, postawy i język ciała do przekazania dowolnego nastroju; oraz natya, czyli dramatycznego opowiadania historii. Wszystkie te aspekty są skodyfikowane w Natya Shastra, starożytnym indyjskim traktacie o tańcu i sztukach teatralnych, i są używane w harmonii, aby podnieść publiczność i tancerza na wyższy poziom zadowolenia i duchowej świadomości.