Grupa farmakoterapeutyczna: Leki stosowane w cukrzycy. Inhibitory peptydazy dipeptydylowej 4 (DPP4), kod ATC: A10BH03
Mechanizm działania i działanie farmakodynamiczne
Saksagliptyna jest silnie działającym (Ki: 1,3 nM), selektywnym, odwracalnym, kompetycyjnym inhibitorem DPP4. U pacjentów z cukrzycą typu 2, podanie saksagliptyny prowadziło do zahamowania aktywności enzymu DPP4 przez okres 24 godzin. Po doustnym obciążeniu glukozą, to zahamowanie DPP4 powodowało 2- do 3-krotne zwiększenie stężenia krążących aktywnych hormonów inkretynowych, w tym glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) i glukozozależnego polipeptydu insulinotropowego (GIP), zmniejszenie stężenia glukagonu i zwiększenie zależnej od glukozy reaktywności komórek beta, co powodowało zwiększenie stężenia insuliny i peptydu C. Wzrost insuliny z komórek beta trzustki i zmniejszenie glukagonu z komórek alfa trzustki wiązały się z mniejszym stężeniem glukozy na czczo i zmniejszeniem wychylenia glukozy po doustnym obciążeniu glukozą lub posiłku. Saksagliptyna poprawia kontrolę glikemii poprzez zmniejszenie stężenia glukozy na czczo i poposiłkowego u pacjentów z cukrzycą typu 2.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania
W randomizowanych, kontrolowanych, podwójnie ślepych badaniach klinicznych (w tym doświadczeniach z badań rozwojowych i doświadczeniach po wprowadzeniu produktu do obrotu) ponad 17 000 pacjentów z cukrzycą typu 2 było leczonych saksagliptyną.
Kontrola glikemii
Łącznie 4 148 pacjentów z cukrzycą typu 2, w tym 3 021 pacjentów leczonych saksagliptyną, poddano randomizacji w 6 podwójnie zaślepionych, kontrolowanych badaniach klinicznych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności, przeprowadzonych w celu oceny wpływu saksagliptyny na kontrolę glikemii. Leczenie saksagliptyną w dawce 5 mg raz na dobę powodowało istotne klinicznie i statystycznie istotne zwiększenie stężenia hemoglobiny A1c (HbA1c), stężenia glukozy w osoczu na czczo (FPG) i stężenia glukozy poposiłkowej (PPG) w porównaniu z placebo w monoterapii, w skojarzeniu z metforminą (leczenie początkowe lub dodatkowe), w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem i w skojarzeniu z tiazolidynedionem (patrz Tabela 2). Nie stwierdzono również widocznych zmian masy ciała związanych ze stosowaniem saksagliptyny. Zmniejszenie stężenia HbA1c obserwowano we wszystkich podgrupach, w tym w odniesieniu do płci, wieku, rasy i wyjściowego wskaźnika masy ciała (BMI), a wyższe wyjściowe stężenie HbA1c wiązało się z większą skorygowaną średnią zmianą w stosunku do wartości wyjściowej w przypadku stosowania saksagliptyny.
Saksagliptyna w monoterapii
Dwa podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo badania trwające 24 tygodnie przeprowadzono w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania saksagliptyny w monoterapii u pacjentów z cukrzycą typu 2. W obu badaniach leczenie saksagliptyną podawaną raz na dobę zapewniło znaczącą poprawę w zakresie HbA1c (patrz Tabela 2). Wyniki tych badań zostały potwierdzone w dwóch kolejnych 24-tygodniowych regionalnych (azjatyckich) badaniach dotyczących monoterapii, w których porównywano saksagliptynę w dawce 5 mg z placebo.
Dodanie saksagliptyny do leczenia metforminą
Przeprowadzono 24-tygodniowe badanie kontrolowane placebo, w którym oceniano skuteczność i bezpieczeństwo stosowania saksagliptyny w skojarzeniu z metforminą u pacjentów z niedostateczną kontrolą glikemii (HbA1c 7-10%) przyjmujących samą metforminę. Saksagliptyna (n=186) zapewniała znaczącą poprawę w zakresie HbA1c, FPG i PPG w porównaniu z placebo (n=175).
Poprawa w zakresie HbA1c, PPG i FPG po leczeniu saksagliptyną w dawce 5 mg i metforminą utrzymywała się do 102. tygodnia. Zmiana HbA1c w przypadku saksagliptyny w dawce 5 mg i metforminy (n=31) w porównaniu z placebo i metforminą (n=15) wyniosła -0,8% w 102. tygodniu.
Saxagliptin add-on to metformin compared with SU add-on to metformin
Przeprowadzono 52-tygodniowe badanie oceniające skuteczność i bezpieczeństwo stosowania saksagliptyny w dawce 5 mg w skojarzeniu z metforminą (428 pacjentów) w porównaniu z sulfonylomocznikiem (glipizydem, 5 mg miareczkowanym w razie potrzeby do 20 mg, średnia dawka 15 mg) w skojarzeniu z metforminą (430 pacjentów) u 858 pacjentów z nieodpowiednią kontrolą glikemii (HbA1c 6.5%-10%) na samej metforminie. Średnia dawka metforminy wynosiła około 1900 mg w każdej z grup leczenia. Po 52 tygodniach w grupach saksagliptyny i glipizydu obserwowano podobne średnie zmniejszenie stężenia HbA1c w stosunku do wartości wyjściowej w analizie per-protokół (odpowiednio -0,7% vs -0,8%, średnia wartość wyjściowa HbA1c wynosiła 7,5% dla obu grup). Analiza intent-to-treat wykazała spójne wyniki. Zmniejszenie stężenia FPG było nieco mniejsze w grupie saksagliptyny i w ciągu pierwszych 24 tygodni badania odnotowano więcej przypadków przerwania leczenia (3,5% vs. 1,2%) z powodu braku skuteczności na podstawie kryteriów FPG. Saksagliptyna powodowała również istotnie mniejszy odsetek pacjentów z hipoglikemią, 3% (19 zdarzeń u 13 osób) w porównaniu z 36,3% (750 zdarzeń u 156 pacjentów) w przypadku glipizydu. Pacjenci leczeni saksagliptyną wykazywali znaczące zmniejszenie masy ciała w stosunku do wartości wyjściowej w porównaniu z przyrostem masy ciała u pacjentów otrzymujących glipizyd (-1,1 vs. +1,1 kg).
Saxagliptin add-on to metformin compared with sitagliptin add-on to metformin
Przeprowadzono 18-tygodniowe badanie w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania saksagliptyny w dawce 5 mg w skojarzeniu z metforminą (403 pacjentów) w porównaniu z sitagliptyną w dawce 100 mg w skojarzeniu z metforminą (398 pacjentów) u 801 pacjentów z nieodpowiednią kontrolą glikemii podczas stosowania samej metforminy. Po 18 tygodniach saksagliptyna była nie gorsza od sitagliptyny pod względem średniego zmniejszenia stężenia HbA1c w stosunku do wartości wyjściowej, zarówno w analizie per-protokołowej, jak i w pełnym zestawie analiz. Zmniejszenie stężenia HbA1c w stosunku do wartości wyjściowej dla saksagliptyny i sitagliptyny w pierwotnej analizie per-protokół wynosiło odpowiednio -0,5% (średnia i mediana) i -0,6% (średnia i mediana). W zestawie pełnej analizy potwierdzającej średnie zmniejszenia wynosiły -0,4% i -0,6% odpowiednio dla saksagliptyny i sitagliptyny, z medianą zmniejszenia wynoszącą -0,5% dla obu grup.
Saksagliptyna w skojarzeniu z metforminą jako terapia początkowa
Przeprowadzono 24-tygodniowe badanie w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania saksagliptyny w dawce 5 mg w skojarzeniu z metforminą jako początkowej terapii skojarzonej u pacjentów nienawykłych do leczenia z niedostateczną kontrolą glikemii (HbA1c 8-12%). Początkowe leczenie skojarzeniem saksagliptyny w dawce 5 mg i metforminy (n=306) zapewniło znaczącą poprawę w zakresie HbA1c, FPG i PPG w porównaniu z początkowym leczeniem saksagliptyną (n=317) lub samą metforminą (n=313). Zmniejszenie stężenia HbA1c od linii podstawowej do tygodnia 24 obserwowano we wszystkich ocenianych podgrupach określonych na podstawie wyjściowego stężenia HbA1c, przy czym większe zmniejszenie obserwowano u pacjentów z wyjściowym stężeniem HbA1c ≥10% (patrz Tabela 2). Poprawa w zakresie HbA1c, PPG i FPG po początkowym leczeniu saksagliptyną w dawce 5 mg i metforminą utrzymywała się do tygodnia 76. Zmiana HbA1c dla saksagliptyny 5 mg plus metformina (n=177) w porównaniu z metforminą plus placebo (n=147) wyniosła -0,5% w Tygodniu 76.
Dodanie saksagliptyny do leczenia glibenklamidem
Przeprowadzono 24-tygodniowe badanie kontrolowane placebo, mające na celu ocenę skuteczności i bezpieczeństwa stosowania saksagliptyny w skojarzeniu z glibenklamidem u pacjentów z nieodpowiednią kontrolą glikemii w momencie włączenia do badania (HbA1c 7,5-10%), przyjmujących sub-maksymalną dawkę samego glibenklamidu. Saksagliptyna w skojarzeniu ze stałą, pośrednią dawką sulfonylomocznika (glibenklamid 7,5 mg) była porównywana z miareczkowaniem do większej dawki glibenklamidu (około 92% pacjentów w grupie placebo plus glibenklamid zostało miareczkowanych do ostatecznej całkowitej dawki dobowej wynoszącej 15 mg). Saksagliptyna (n=250) zapewniała znaczącą poprawę w zakresie HbA1c, FPG i PPG w porównaniu z miareczkowaniem do większej dawki glibenklamidu (n=264). Poprawa w zakresie HbA1c i PPG w następstwie leczenia saksagliptyną w dawce 5 mg utrzymywała się do tygodnia 76. Zmiana HbA1c w przypadku saksagliptyny w dawce 5 mg (n=56) w porównaniu z miareczkowanym glibenklamidem plus placebo (n=27) wyniosła -0,7% w Tygodniu 76.
Saxagliptin add-on combination therapy with insulin (with or without metformin)
W 24-tygodniowym randomizowanym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniu uczestniczyło łącznie 455 pacjentów z cukrzycą typu 2 w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania saksagliptyny w skojarzeniu ze stabilną dawką insuliny (średnia wyjściowa: 54.2 jednostki) u pacjentów z niedostateczną kontrolą glikemii (HbA1c ≥ 7,5% i ≤ 11%) przyjmujących samą insulinę (n=141) lub insulinę w skojarzeniu ze stabilną dawką metforminy (n=314). Saksagliptyna w dawce 5 mg stosowana dodatkowo do insuliny z metforminą lub bez metforminy zapewniała po 24 tygodniach istotną poprawę w zakresie HbA1c i PPG w porównaniu z placebo stosowanym dodatkowo do insuliny z metforminą lub bez metforminy. Podobne zmniejszenie HbA1c w porównaniu z placebo uzyskano u pacjentów otrzymujących saksagliptynę w dawce 5 mg jako dodatek do insuliny, niezależnie od stosowania metforminy (-0,4% w obu podgrupach). Poprawa HbA1c w stosunku do wartości wyjściowej utrzymywała się w grupie otrzymującej saksagliptynę jako dodatek do insuliny w porównaniu z grupą otrzymującą placebo jako dodatek do insuliny z metforminą lub bez metforminy w tygodniu 52. Zmiana HbA1c w grupie saksagliptyny (n=244) w porównaniu do placebo (n=124) wyniosła -0,4% w Tygodniu 52.
Saxagliptin add-on to thiazolidinedione therapy
Badanie kontrolowane placebo, trwające 24 tygodnie, przeprowadzono w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania saksagliptyny w skojarzeniu z tiazolidinedionem (TZD) u pacjentów z nieodpowiednią kontrolą glikemii (HbA1c 7-10,5%) przyjmujących sam TZD. Saksagliptyna (n=183) zapewniała znaczącą poprawę w zakresie HbA1c, FPG i PPG w porównaniu z placebo (n=180). Poprawa w zakresie HbA1c, PPG i FPG w następstwie leczenia saksagliptyną w dawce 5 mg utrzymywała się do tygodnia 76. Zmiana HbA1c dla saksagliptyny w dawce 5 mg (n=82) w porównaniu do TZD plus placebo (n=53) wyniosła -0,9% w Tygodniu 76.
Saksagliptyna w leczeniu skojarzonym z metforminą i sulfonylomocznikiem
W 24-tygodniowym randomizowanym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniu uczestniczyło łącznie 257 pacjentów z cukrzycą typu 2 w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania saksagliptyny (5 mg raz na dobę) w skojarzeniu z metforminą plus sulfonylomocznik (SU) u pacjentów z nieodpowiednią kontrolą glikemii (HbA1c ≥ 7% i ≤ 10%). Saksagliptyna (n=127) zapewniała znaczącą poprawę w zakresie HbA1c i PPG w porównaniu z placebo (n=128). Zmiana HbA1c dla saksagliptyny w porównaniu z placebo wyniosła -0,7% w tygodniu 24.
Saxagliptin add-on to dapagliflozin plus metformin therapy
W 24-tygodniowym randomizowanym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniu przeprowadzonym u pacjentów z cukrzycą typu 2 porównywano saksagliptynę w dawce 5 mg z placebo jako terapię dodatkową u osób z HbA1c 7-10,5% leczonych dapagliflozinem (inhibitorem SGLT2) i metforminą. Pacjenci, którzy ukończyli początkowy 24-tygodniowy okres badania, kwalifikowali się do udziału w kontrolowanym 28-tygodniowym przedłużeniu badania długoterminowego (52 tygodnie).
U osób leczonych saksagliptyną dodaną do dapagliflozyny i metforminy (n=153) uzyskano statystycznie istotnie (p-value < 0,0001) większe zmniejszenie stężenia HbA1c w porównaniu z grupą z placebo dodanym do dapagliflozyny plus metforminy (n=162) w 24 tygodniu (patrz Tabela 2). Wpływ na HbA1c obserwowany w 24. tygodniu utrzymywał się w 52. tygodniu. Profil bezpieczeństwa saksagliptyny dodanej do dapagliflozyny plus metforminy w długotrwałym okresie leczenia był zgodny z profilem obserwowanym w 24-tygodniowym okresie leczenia w tym badaniu oraz w badaniu, w którym saksagliptynę i dapagliflozynę podawano jednocześnie jako terapię dodatkową pacjentom leczonym metforminą (opis poniżej).
Proporcja pacjentów osiągających HbA1c < 7%
Odsetek pacjentów osiągających HbA1c < 7% w Tygodniu 24 był większy w grupie saksagliptyna 5 mg plus dapagliflozin plus metformina 35.3% (95% CI ) w porównaniu do grupy placebo plus dapagliflozin plus metformina 23,1% (95% CI ). Efekt w zakresie HbA1c obserwowany w Tygodniu 24 utrzymywał się w Tygodniu 52.
Tabela 2 Kluczowe wyniki skuteczności produktu Onglyza 5 mg na dobę w badaniach kontrolowanych placebo w monoterapii oraz w badaniach terapii skojarzonej typu add-on
n=pacjenci randomizowani (analiza skuteczności pierwotnej-intention-to-treat) z dostępnymi danymi.
1 W grupie placebo zwiększono dawkę glibenklamidu z 7,5 do 15 mg całkowitej dawki dobowej.
2 Skorygowana średnia zmiana w stosunku do wartości wyjściowej skorygowana o wartość wyjściową (ANCOVA).
3 p<0,0001 w porównaniu z placebo.
4 p=0,0059 w porównaniu z placebo.
5 p=0,0157 w porównaniu z placebo.
6 Metforminę zwiększano z 500 do 2000 mg na dobę zgodnie z tolerancją.
7 Średnia zmiana HbA1c to różnica między grupami saksagliptyna+metformina i sama metformina (p<0,0001).
8 Średnia zmiana HbA1c to różnica między grupami saksagliptyna+metformina i sama metformina.
9 Średnia zmiana stężenia HbA1c to różnica między grupami saksagliptyna+dapagliflozin+metformina i dapagliflozin+metformina (p< 0,0001).
Saksagliptyna i dapagliflozin add-on do terapii metforminą
W sumie 534 dorosłych pacjentów z cukrzycą typu 2 i niedostateczną kontrolą glikemii na samej metforminie (HbA1c 8%-12%), uczestniczyło w trwającym 24 tygodnie randomizowanym, prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby, aktywnym badaniu porównawczym, mającym na celu porównanie połączenia saksagliptyny i dapagliflozyny dodawanych jednocześnie do metforminy, w porównaniu z saksagliptyną lub dapagliflozyną dodawanymi do metforminy. Pacjentów randomizowano do jednej z trzech grup leczniczych z podwójnie ślepą próbą, aby otrzymać saksagliptynę w dawce 5 mg i dapagliflozynę w dawce 10 mg dodawaną do metforminy, saksagliptynę w dawce 5 mg i placebo dodawane do metforminy lub dapagliflozynę w dawce 10 mg i placebo dodawane do metforminy.
W grupie saksagliptyny i dapaglifloziny uzyskano znacząco większe zmniejszenie stężenia HbA1c w porównaniu z grupą saksagliptyny lub grupą dapaglifloziny w 24 tygodniu (patrz Tabela 3).
Tabela 3 HbA1c w 24. tygodniu w aktywnie kontrolowanym badaniu porównującym połączenie saksagliptyny i dapagliflozyny dodawanych jednocześnie do metforminy z saksagliptyną lub dapagliflozyną dodawanymi do metforminy
1 LRM = Longitudinal repeated measures (z wykorzystaniem wartości przed ratowaniem).
2 Randomizowani i leczeni pacjenci z wyjściowymi i co najmniej 1 wyjściowym pomiarem skuteczności.
3 Średnia najmniejszych kwadratów skorygowana o wartość wyjściową.
4 Wartość p < 0,0001.
5 Wartość p=0,0166.
Procent pacjentów osiągających HbA1c < 7%
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Przeprowadzono 12-tygodniowe, wieloośrodkowe, randomizowane, podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo badanie mające na celu ocenę efektu leczenia saksagliptyną w dawce 2.5 mg raz na dobę w porównaniu z placebo u 170 pacjentów (85 pacjentów otrzymujących saksagliptynę i 85 pacjentów otrzymujących placebo) z cukrzycą typu 2 (HbA1c 7,0-11%) i zaburzeniami czynności nerek (umiarkowane; ciężkie; lub ESRD ). W tym badaniu 98,2% pacjentów otrzymywało inne leczenie przeciwhiperglikemiczne (75,3% na insulinie i 31,2% na doustnych lekach przeciwhiperglikemicznych; niektórzy otrzymywali oba leki). Saksagliptyna znacząco zmniejszyła stężenie HbA1c w porównaniu z placebo; zmiana stężenia HbA1c w przypadku saksagliptyny wynosiła -0,9% w 12. tygodniu (zmiana stężenia HbA1c wynosiła -0,4% w przypadku placebo). Poprawa wartości HbA1c w następstwie leczenia saksagliptyną w dawce 2,5 mg utrzymywała się do 52. tygodnia, jednak liczba pacjentów, którzy ukończyli 52 tygodnie bez zmiany innego leczenia przeciwhiperglikemicznego była mała (26 pacjentów w grupie saksagliptyny i 34 pacjentów w grupie placebo). Częstość występowania potwierdzonych zdarzeń hipoglikemicznych była nieco większa w grupie saksagliptyny (9,4%) w porównaniu z grupą placebo (4,7%), chociaż liczba osób, u których wystąpiło jakiekolwiek zdarzenie hipoglikemiczne nie różniła się pomiędzy grupami leczenia. Nie stwierdzono niekorzystnego wpływu na czynność nerek określaną na podstawie szacunkowego wskaźnika filtracji kłębuszkowej lub CrCL w 12. tygodniu i 52. tygodniu.
Saxagliptin Assessment of Vascular Outcomes Recorded in Patients with Diabetes Mellitus- Thrombolysis in Myocardial Infarction (SAVOR) Study
SAVOR było badaniem dotyczącym wyników w zakresie chorób układu krążenia z udziałem 16 492 pacjentów z HbA1c ≥6.5% i <12% (12959 z ustaloną chorobą CV; 3533 tylko z wieloma czynnikami ryzyka), którzy byli randomizowani do saksagliptyny (n=8280) lub placebo (n=8212) dodanych do regionalnych standardów opieki w zakresie HbA1c i czynników ryzyka CV. Populacja badania obejmowała osoby w wieku ≥65 lat (n=8561) i ≥75 lat (n=2330), z prawidłowymi lub łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (n=13 916), jak również z umiarkowanymi (n=2240) lub ciężkimi (n=336) zaburzeniami czynności nerek.
Pierwszorzędowym punktem końcowym dotyczącym bezpieczeństwa (noninferiority) i skuteczności (superiority) był złożony punkt końcowy składający się z czasu do pierwszego wystąpienia któregokolwiek z następujących głównych niepożądanych zdarzeń CV (MACE): zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał mięśnia sercowego bez zgonu lub udar niedokrwienny mózgu bez zgonu.
Po średniej obserwacji trwającej 2 lata, badanie spełniło swój pierwszorzędowy punkt końcowy dotyczący bezpieczeństwa, wykazując, że saksagliptyna nie zwiększa ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z cukrzycą typu 2 w porównaniu z placebo, gdy jest dodawana do obecnego leczenia podstawowego.
Nie zaobserwowano żadnych korzyści w przypadku MACE lub śmiertelności z wszystkich przyczyn.
Tabela 4: Pierwszorzędowe i drugorzędowe kliniczne punkty końcowe według grup leczenia w badaniu SAVOR*
* Populacja docelowa
† Współczynnik zagrożenia skorygowany o kategorię wyjściowej czynności nerek i kategorię wyjściowego ryzyka CVD.
‡ p-value <0,001 dla noninferiority (na podstawie HR <1,3) w porównaniu z placebo.
§ p-value = 0.99 dla wyższości (na podstawie HR <1,0) w porównaniu z placebo.
# Zdarzenia gromadziły się konsekwentnie w czasie, a częstość zdarzeń dla produktu Onglyza i placebo nie różniła się znacząco w czasie.
ś Znaczenie nie zostało zbadane.
Jeden element drugorzędowego złożonego punktu końcowego, hospitalizacja z powodu niewydolności serca, występował częściej w grupie saksagliptyny (3,5%) w porównaniu z grupą placebo (2,8%), z nominalną istotnością statystyczną na korzyść placebo. Nie udało się ostatecznie zidentyfikować klinicznie istotnych czynników predykcyjnych zwiększonego ryzyka względnego w przypadku leczenia saksagliptyną. Pacjentów o zwiększonym ryzyku hospitalizacji z powodu niewydolności serca, niezależnie od przydzielonego leczenia, można było zidentyfikować na podstawie znanych czynników ryzyka niewydolności serca, takich jak wyjściowa historia niewydolności serca lub zaburzona czynność nerek. Jednakże u pacjentów przyjmujących saksagliptynę z niewydolnością serca w wywiadzie lub zaburzoną czynnością nerek na początku leczenia nie występowało zwiększone ryzyko w porównaniu z placebo dla pierwszorzędowych i drugorzędowych złożonych punktów końcowych lub śmiertelności z wszystkich przyczyn.
A1C była niższa w przypadku stosowania saksagliptyny w porównaniu z placebo w analizie eksploracyjnej.
Populacja pediatryczna
Europejska Agencja Leków odroczyła obowiązek przedstawienia wyników badań produktu Onglyza w jednej lub więcej podgrupach populacji pediatrycznej w leczeniu cukrzycy typu 2 (patrz punkt 4.2 w celu uzyskania informacji na temat stosowania w pediatrii).
Populacja osób starszych
W podgrupach badania SAVOR w wieku powyżej 65 i powyżej 75 lat skuteczność i bezpieczeństwo były zgodne z ogólną populacją badaną.
GENERATION było 52-tygodniowym badaniem kontrolującym glikemię u 720 pacjentów w podeszłym wieku, średnia wieku wynosiła 72,6 lat; 433 uczestników (60,1%) było w wieku < 75 lat, a 287 uczestników (39,9%) było w wieku ≥ 75 lat. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów osiągających HbA1c < 7% bez potwierdzonej lub ciężkiej hipoglikemii. Wydaje się, że nie było różnicy w odsetku pacjentów, którzy uzyskali odpowiedź: 37,9% (saksagliptyna) i 38,2% (glimepiryd) osiągnęło pierwszorzędowy punkt końcowy. Mniejszy odsetek pacjentów w grupie saksagliptyny (44,7%) w porównaniu z grupą glimepirydu (54,7%) osiągnął docelowy poziom HbA1c wynoszący 7,0%. U mniejszego odsetka pacjentów w grupie saksagliptyny (1,1%) w porównaniu z grupą glimepirydu (15,3%) wystąpiło potwierdzone lub ciężkie zdarzenie hipoglikemiczne.
.