Otton I był synem króla Niemiec Henryka I (Fowler). W 929 r. ożenił się z Edytą, córką Edwarda Starszego z Anglii; zmarła ona w 946 r. Otton był księciem Saksonii, gdy jego ojciec zmarł w 936 r., i od razu został wybrany na króla (który to urząd sprawował do 962 r.) w Aix-la-Chapelle przez wielkich możnowładców. Władcy innych wielkich księstw sprawiali Ottonowi początkowe problemy. Do roku 947 rozwiązał je, wchłaniając księstwo Frankonii pod swoje bezpośrednie panowanie i przekazując pozostałe, Lotaryngię, Szwabię i Bawarię, członkom swojej rodziny.
Do roku 951 Otton został wciągnięty do Włoch przez obawę, że owdowiała królowa Adelajda, która miała kłopoty, zostanie uratowana, a jej ziemie wchłonięte, przez pobliskiego króla Burgundii lub jego własnych książąt Szwabii lub Bawarii. Aby zapobiec tym posunięciom, Otton przeprawił się do Włoch i ożenił się z nią, ustanawiając w ten sposób swoje roszczenia do jej ziem. Zanim jednak zdołał umocnić tam swoją pozycję, został ściągnięty z powrotem do Niemiec przez bunt swoich czołowych książąt, kierowany przez jego syna i dziedzica, oraz przez poważny najazd pobliskich Węgrów. Stłumił bunt i rozgromił Węgrów w decydującej bitwie pod Lechfeld w 955 r.
Po wykonaniu tych zadań Otton przekazał księstwo Lotaryngii, którego książę zginął pod Lechfeld, swemu duchownemu bratu arcybiskupowi Brunonowi z Kolonii. Mniej więcej w tym czasie zaczął też w coraz większym stopniu polegać na kościelnych, którzy pomagali mu w rządzeniu jego królestwem i zapewniali mu siły zbrojne. Czynił to poprzez obdarzanie mianowanych przez siebie duchownych szerokimi ziemiami i immunitetami w zamian za usługi rządowe i wojskowe. Ponieważ urzędy kościelne nie były dziedziczne, stanowili oni bardzo użyteczną i niezawodną przeciwwagę dla świeckich szlachciców, którzy często nie byli godni zaufania i również mieli dziedziców.
Podczas gdy Otton był zajęty w Niemczech, nie ignorował jednak swoich sąsiadów. Interweniował w walce między francuskimi Kapetyngami a Karolingami i w ten sposób zapewnił sobie ich akceptację dla swojego wchłonięcia Lotaryngii do cesarstwa. Utrzymał kontrolę nad Hedeby w Danii i nad arcybiskupstwami w tym królestwie. Zachęcił kościelnych i swoich saskich podwładnych Gero i Hermana Billunga do rozpoczęcia podboju Słowian za Łabą, a księcia Czech zmusił do złożenia mu hołdu.
To właśnie jako pan znacznej części północnej Europy Otton najechał Włochy w 961 roku. Rok później, po zdobyciu Rzymu, Otton został koronowany przez papieża Jana XII na cesarza Zachodu. Później pokłócił się z papieżem, a Otton z pewnym trudem zastąpił go innym kandydatem, którego wymusił na duchowieństwie i szlachcie Rzymu. Ostatnie lata Otton spędził głównie we Włoszech, gdzie bezskutecznie próbował wchłonąć Wenecję i południowe Włochy, które były kontrolowane przez Bizancjum. Przed śmiercią Otton zdołał jednak zapewnić bizantyjskie uznanie swego tytułu cesarskiego i bizantyjską księżniczkę jako narzeczoną dla swego syna Ottona II.
Na koniec, Otton zasługuje na uznanie za wspieranie nauki i kultury. Jego wsparcie dla nauki zaowocowało tak zwanym renesansem ottońskim, który pomógł utrzymać naukę przy życiu dla przyszłości. Mianowani przez niego kościelni często wykazywali zainteresowanie budową i wspieraniem kultury w swoich placówkach kościelnych, zarówno klasztornych, jak i biskupich. Dzięki nim kultura nadal kwitła tam i na dworze, czyniąc epokę Ottonów ważną intelektualnie i architektonicznie dla średniowiecznej Europy.