PHYLUM PORIFERA
Porifera to gąbki. Są one przede wszystkim zwierzętami morskimi. Istnieje dziewięć tysięcy gatunków gąbek. Istnieją następujące cechy phylum Porifera:
- Ich ciała składają się z luźno zorganizowanych komórek.
- Różnią się wielkością od mniej niż centymetr do masy, która może wypełnić ramię.
- Są asymetryczne lub promieniście symetryczne.
- Mają trzy typy komórek: pinakocyty, komórki mezenchymy i choanocyty.
- Mają centralną jamę lub spongocoel. Jama ta może być podzielona na szereg rozgałęziających się komór. Woda krąży w tych komorach w celu odżywiania się.
- Liczne pory są obecne w ścianie ciała, tj. ostia i osculum
- Nie mają tkanek ani organów.
- Szkielet składa się ze spiculi.
- Układ nerwowy jest nieobecny, ale komórki neurosensoryczne są obecne.
- Płciowe rozmnażanie odbywa się przez pączkowanie.
- Są hermafrodytami, a larwy są produkowane podczas rozwoju.
Rodzaje komórek, ściany ciała i szkielety
Gąbki mają proste ciała. Ale mimo to gąbki są czymś więcej niż koloniami niezależnych komórek. Gąbki mają również wyspecjalizowane komórki. Dlatego też występuje u nich podział pracy. W poriferach występują następujące typy komórek:
1. Pinakocyty: Pinakocyty to cienkościenne i płaskie komórki. Oni linii zewnętrznej powierzchni gąbki. Pinakocyty są lekko kurczliwe. Ich kurczenie się może zmienić kształt niektórych gąbek. Niektóre pinakocyty tworzą rurkowate, kurczliwe porocyty. Porocyty regulują cyrkulację wody. Otwory porocytów są ścieżkami tiw ruchu wody przez ścianę ciała.
2. mezohyl: Mezohyl jest galaretowatą warstwą obecną poniżej pinakocytów. Obecne są w niej komórki ameboidalne. Komórki te nazywane są komórkami mezenchymy. Komórki mezenchymy swobodnie poruszają się w mezohylu. Komórki te są wyspecjalizowane do rozmnażania, wydzielania, elementów szkieletu, transportu i magazynowania pokarmu oraz tworzenia kurczliwych pierścieni wokół otworów w ścianie gąbki.
3. Choanocyty: Choanocyty lub komórki kołnierzowe występują poniżej mezohylu. Tworzą one wyściółkę komory wewnętrznej. Choanocyty są komórkami błoniastymi. Posiadają one kołnierzopodobny pierścień z mikrofilamentów otaczających flagellum. Mikrofilamenty łączą mikrofilamenty. W obrębie kołnierza tworzą one strukturę podobną do sieci. Kolumna flagowa tworzy prądy wodne w gąbce. Kołnierz filtruje mikroskopijne cząsteczki lbod z wody. Komórki kołnierzykowe występują również w grupie protistów zwanych choanolagellatami. Choanocyty są obecne w gąbkach i choantlagellach. Sugeruje to ewolucyjny związek między tymi grupami.
4. Szkielet: Charakter szkieletu jest ważną cechą w taksonomii gąbek. Istnieją dwa rodzaje szkieletu u gąbek:
(a) Spit lest Spicule składają się z mikroskopijnych, igiełkowatych kolców Spic les są tworzone przez komórki ameboidalne. Są one zbudowane z węglanu wapnia lub krzemionki. Mają różne kształty.
(I)) Włókna sponginowe: Włókna sponginowe zbudowane są z .sponginy. Spongin jest włókniste białko wykonane z kolagenu. To jest suszone, bite i myte i wszystkie komórki są usuwane. Ten umyty i wysuszony spongin produkuje komercyjną gąbkę.
PRĄD WODNY I FORMY CIAŁA (System Kanałów Wodnych)
Lit gąbki zależy od prądów wodnych. Chanocyty organizują się tworząc system kanałów wodnych. Prądy wodne przynoszą pożywienie i tlen dla gąbki. Odprowadzają również odpady metaboliczne i trawienne. System kanalików wodnych służy do cyrkulacji i filtracji pokarmu. Istnieją trzy podstawowe typy systemów kanałów wodnych:
1. Typ ascon
Jest to najprostsza i najrzadziej spotykana forma ciała gąbki. Gąbki typu Ascon są podobne do wazonów. Ostia są zewnętrznymi otworami porocytów. Porocyty otwierają się bezpośrednio do spongocoelu. Choanocyty wyściełają spongocoel. Ruchy flagelli choanocytów wciągają wodę do spongocoelu przez ostia. Woda opuszcza gąbkę przez osculum. Osculum jest pojedynczym dużym otworem na szczycie gąbki.
2. typ sycon
Ściana gąbki jest sfałdowana w formie ciała sycon. Następujące kanały powstają w wyniku pofałdowania jej ściany:
(a) Kanał napływowy: Inwolucje ściany ciała sikonu tworzą kanały współśrodkowe. Woda dostaje się do kanału okrężnego przez pory skórne.
(b) Kanał promienisty: Pory w ścianie rdzenia łączą kanały rdzenia z kanałami promieniowymi. Choleanoeytes wyściełają kanały promieniowe. Bicie flagelli choanocytów przemieszcza wodę przez kanały promieniste i spongocoel. W końcu wydostaje się przez osculum.
(c) Spongocoel: Kanały promieniste prowadzą do spongocoela.
Droga wody przez typ sycon: Dermal pore – incurrent canal – pore – radial canal – spongocoel – osculum.
3. typ Leucon
Gąbki typu Leucon mają ekstensywnie rozgałęziony system kanałów. W typie leucon występują następujące komory:
(a) Rozgałęziony kanał okalający: Woda dostaje się do rozgałęzionych kanałów okrężnych przez ostia
(b) Komora choanocytów: Kanał okrężny prowadzi do komór wyścielonych choanocytami.
(c) Kanał okrężny: Komora choanocytów otwiera się do komór kanałów okalających Duża liczba komór i kanałów jest obecna w typie leucon. Dlatego spongocoel jest u nich nieobecny. Posiadają one liczne oseule dla wody opuszczającej gąbkę. System kanałowy typu leucon powstał w wyniku ewolucji prostego systemu kanałowego.
Zalety złożonego systemu kanałowego
Gąbki złożone mają zwiększoną powierzchnię dla choanocytów. W związku z tym, duża ilość wody przechodzi przez gąbkę. Zwiększa to zdolności filtracyjne gąbek.
FUNKCJE UMIEJĘTNOŚCI
1. Odżywianie
Pokarm: Gąbki odżywiają się cząsteczkami o wielkości od 0,1 do 50 pm. Ich pożywienie składa się z bakterii, mikroskopijnych glonów, protistów i innych zawieszonych substancji organicznych. Ofiary są powoli wciągane do gąbki i trawione. Duże populacje gąbek odgrywają ważną rolę w zmniejszaniu zmętnienia wód przybrzeżnych. Pojedynczy leukon o średnicy 1 cm i wysokości 10 cm może oczyścić 20 litrów wody dziennie.
Kilka gatunków gąbek jest mięsożercami. Gąbki głębokowodne, takie jak Asbestopduma, mają włókna pokryte spiculami. Za ich pomocą wychwytują małe skorupiaki.
Mechanizm odżywiania: Choanocyty filtrują małe zawieszone cząstki pokarmu. Woda przechodzi przez ich kołnierz w pobliżu podstawy komórki. Następnie przemieszcza się z choanocytów do komory gąbki przez otwarty koniec kołnierza. Zawieszony pokarm jest zatrzymywany na kołnierzu. Przechodzi on przez mikrowypustki i dociera do podstawy kołnierza. W kołnierzu tworzy wakuolę pokarmową. Następuje zmiana pH pokarmu. Trawienie w wakuoli pokarmowej odbywa się przy udziale enzymów lizosomalnych. Częściowo strawiony pokarm przechodzi do komórek ameboidalnych. Komórki ameboidalne rozprowadzają go do innych komórek.
Pinakocyty wyściełają kanał dopływowy. Duże cząstki pokarmu (do 50 pm) mogą dostać się do pinakocytów na drodze fagocytozy. Gąbki absorbują również składniki odżywcze rozpuszczone w wodzie morskiej poprzez aktywny transport.
2. Wydalanie i oddychanie
W gąbkach istnieje rozbudowany system kanałów. Duża ilość wody krąży w tych kanałach. Wszystkie komórki gąbki są w bliskim kontakcie z wodą. W ten sposób usuwane są odpady azotowe (głównie amoniak), a wymiana gazowa odbywa się przez dyfuzję.
3. Koordynacja
W gąbkach występują dwie formy koordynacji:
(a) Koordynacja przez czynniki zewnętrzne: Gąbki nie posiadają komórek nerwowych koordynujących funkcje organizmu. Przeważnie poszczególne komórki wykazują odpowiedź na bodziec. Na przykład światło hamuje zwężanie się porocytów i innych komórek otaczających ostia. Utrzymuje kanały współśrodkowe otwarte. Dlatego cyrkulacja wody przez niektóre gąbki jest minimalna o wschodzie słońca. Ale jest maksymalne tuż przed zachodem słońca.
(b) Koordynacja przez czynniki wewnętrzne: Niektóre inne reakcje sugerują, że jakaś komunikacja jest obecna między komórkami. Na przykład, tempo cyrkulacji wody przez gąbkę może nagle spaść bez przyczyny zewnętrznej. Reakcja ta zachodzi dzięki choanocytom. To zatrzymuje działania jednocześnie. Reakcja ta świadczy o tym, że w gąbkach istnieje jakaś forma komunikacji wewnętrznej. Natura tej komunikacji nie jest znana. Komórki ameboidalne mogą przekazywać wiadomości chemiczne i ruch jonów przez powierzchnie komórkowe. Jest to możliwy mechanizm kontrolny.
REPRODUKCJA
1. Rozmnażanie płciowe
Większość gąbek jest jednopienna. Ale poszczególne gąbki produkują jaja i spermę w różnym czasie. Dlatego nie dochodzi u nich do samozapłodnienia.
(a) Gametogeneza: Niektóre choanocyty tracą kołnierzyki i flagelle. Poddają się i tworzą plemniki z flagellami. Inne choanocyty (i komórki ameboidalne) przechodzą mejozę i tworzą jaja.
(b) Zapłodnienie: Jaja są zachowane w mezohylu rodzica. Plemniki przechodzą z jednej gąbki przez osculum i dostają się do innej gąbki wraz z płynącą wodą. Plemniki zostają uwięzione przez choanocyty. Plemniki zostają zamknięte w wakuoli w choanocytach. Choleanocyty tracą kołnierz i flagellum i stają się komórkami ameboidalnymi. Transportują one plemniki do jaja i powstaje zygota.
(c) Rozwój: Wczesny rozwój zachodzi w mezohylu. Dochodzi do rozszczepienia w zygocie. Powstaje stadium larwalne pokryte flagellami. Larwy te mogą być parenchymula larva lub amphiblastula larva. Larwa staje się wolna. Prądy wodne unoszą larwę z gąbki macierzystej. Przez dwa dni pływa ona swobodnie. Następnie larwa osiada na podłożu i rozwija się w dorosłą formę ciała.
2. Rozmnażanie bezpłciowe
(a) Tworzenie gemmuli: Rozmnażanie bezpłciowe odbywa się przez tworzenie gemmuli. Gemmule to odporne kapsuły zawierające masy komórek ameboidalnych. Macierzysta gąbka umiera zimą i uwalnia gemmule. Gemmule mogą przetrwać zarówno w warunkach mrozu jak i suszy. Na wiosnę warunki stają się sprzyjające. Teraz komórki ameboidalne wychodzą przez maleńki otwór zwany mikropylem. Rozwija się w gąbkę.
(b) Regeneracja: Niektóre gąbki posiadają duże zdolności do regeneracji. Fragmenty gąbki są cięte lub łamane. Odłamany kawałek tworzy nową gąbkę.
Podobne artykuły:
- SUBJECTIVE QUESTION
- OBJECTIVES
- DEFINITIONS AND KEY POINTS FOR OBJECTIVES
- Chapter 10 THE ECHINODERMS
- FURTHER PHYLOGENETIC CONSIDERATIONS