Plato (428-328 p.n.e.) i Idealizm Platoński
„Prawda” leży w abstrakcyjnym „Ideale”. Możemy zastosować podstawowe zasady dowodu matematycznego (logiki), aby zlokalizować Prawdziwą formę tych transcendentnych prawd lub Ideałów
Świat naturalny, który postrzegamy poprzez nasze zmysły (widzimy, słyszymy, dotykamy itd.) ujawnia tylko upadłe, cienie, niekompletne wersje tej Idealnej Prawdy.
Prawdziwe „Formy” naturalnych rzeczy lub pojęć istnieją w sposób, w jaki istnieją matematyczne prawdy lub formy.
Próbowanie zrozumienia Prawdy o rzeczach poprzez badanie świata naturalnego jest nie tylko głupotą, ale prawdopodobnie niebezpiecznym wprowadzaniem w błąd.
Dlatego filozoficzna kontemplacja (logiczne myślenie) — a nie obserwacja — jest drogą ku Prawdzie.
Wszystkie inne sztuki, włączając w to poezję i argumentację, tylko bardziej nas dezorientują, oszukując nas, byśmy uwierzyli w fałszywe wizje Prawdy (przykład: mylimy to, co widzimy w telewizji z rzeczywistością; przebiegły prawnik może oszukać głupią ławę przysięgłych, by uwierzyła, że winny jest niewinny).
W skrócie: Mistyczny idealizm Platona zostanie przyjęty przez kolejne pokolenia chrześcijan w celu wyjaśnienia natury Boga.
Augustyn (354-430 n.e.) i neoplatonizm
Augustyn godzi pogląd Arystotelesa ze średniowieczną teologią chrześcijańską.
Wraz z innymi neoplatonistami, Augustyn przetłumaczy i przekaże Platońską koncepcję Prawdy i jej związku ze światem naturalnym na chrześcijańskie warunki: ten świat jest cieniem, upadłą wersją wiecznych Prawd Bożych, a dążenie do wiedzy potępiło ludzkość (patrz Księga Rodzaju 3). (Podobnie inni żydowscy i muzułmańscy uczeni przeniosą platoński idealizm do judaizmu i islamu, zarówno przed Augustynem, jak i po nim).