Discussion
Rozwój embriologiczny ludzkiej trzustki jest złożony, co skutkuje wieloma różnymi wrodzonymi wariantami trzustkowo-żółciowymi. Trzustka ludzka rozwija się z pączków trzustkowych brzusznych i grzbietowych, których połączenie powoduje zespolenie przewodów trzustkowych w 6-7 tygodniu embriologicznym. Przewód trzustkowy brzuszny i dystalna część przewodu trzustkowego grzbietowego są zespolone i tworzą MPD Wirsunga, podczas gdy proksymalna część przewodu trzustkowego grzbietowego staje się APD Santoriniego. Przewód trzustkowy główny otwiera się do ampułki Vatera, a przewód trzustkowy mniejszy do brodawki mniejszej. Każda zmiana opisanej anatomii przewodu trzustkowego jest uważana za zmianę lub anomalię systemu przewodów trzustkowych.
W naszym badaniu użyliśmy konwencjonalnej klasyfikacji systemu przewodów trzustkowych, która klasyfikuje anatomię przewodu trzustkowego na pięć typów. Typ 1 charakteryzuje się bifidalną konfiguracją z przewodem Wirsunga jako przewodem dominującym, typ 2 charakteryzuje się bifidalną konfiguracją z przewodem Santoriniego jako przewodem dominującym, typ 3 charakteryzuje się rudymentarnym bezodpływowym lub nieobecnym przewodem Santoriniego, typ 4 charakteryzuje się jako pancreas divisum, a typ 5 charakteryzuje się jako ansa pancreatica (ryc. 1). 1) .
W wielu artykułach, które znaleźliśmy w literaturze, autorzy nie używali tego rodzaju klasyfikacji; zamiast tego używali terminu „prawidłowy przewód trzustkowy” do opisania trzustki, która może być sklasyfikowana jako typ 1, 2 lub 3. Dlatego nie mogliśmy rozdzielić pacjentów pomiędzy te trzy grupy i przedstawiliśmy ich jako unikalny typ prawidłowej anatomii przewodu trzustkowego (tabele 2 i i3,3, ). Ponadto, niektórzy autorzy stosowali inny typ klasyfikacji przewodów trzustkowych (np., Bang i wsp. (2006) ; Bulow i wsp. (2014) ), a korespondencja została dokonana zgodnie z opisami, jakie stosowali dla badanego przez siebie typu przewodu trzustkowego.
Tabela 2
| Autor | No. of subjects examined | Type of subjects | No. of normal | No. prawidłowych | Pancreas divisum | Inne specyficzne rodzaje anomalii |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Filippo et al | 350 | Living patient | 321 | 18 | 11 | |
| Adibelli et al | 1,158 | Living patient | 1,091 | 54 | 13 | |
| Bulow et al | 927 | Healthy volunteers | 838 | 89 | – | |
| Bang et al | 582 | Living patient | 531 | 19 | 32 | |
| Kamisawa et al | 256/3,210 | Living patient | 175 | 81 | – | |
| Shahriah et al | 65 | Cadaver | 55 | 9 | 1 | |
| Kim HJ et al | 4,097/10,243 | Living patient | 4,054 | 40 | 3 | |
| Oracz et al | 300 | Living patient | 252 | 33 | 15 | |
| Uomo et al | 485/650 | Living patient | 437 | 26 | 22 | |
| Prasanna et al | 40 | Cadaver | 38 | 2 | – | |
| Total | 8,260 | 8 living patients | 7,792 (94.3%) | 371 (4.5%) | 97 (1.2%) | |
| 1 healthy volunteers | ||||||
| 2 cadavers |
Our study comprises a review of PubMed and Google Scholar databases. It looks into the anatomical variations of the pancreatic duct system as they are described in 10 eligible articles. A total of 8,260 human patients (adults and children) were included. We used the classification of the pancreatic duct system that was described above as the most complete and representative. Prawidłowa anatomia przewodu trzustkowego określona przez typy 1, 2 i 3 została opisana u 7 792 pacjentów (94,3%) (tabele 2 i and3,3, ) (ryc. 3).
Schematyczna prezentacja występowania typów przewodu trzustkowego.
Schematyczne przedstawienie procentowego udziału typów przewodów trzustkowych (pancreas divisum).
W naszym badaniu inne anomalie układu przewodów trzustkowych zostały opisane u 97 pacjentów (1,2%) i obejmowały ansa pancreatica (0,25%), trzustkę pierścieniowatą, anomalie duplikacyjne, santorinicele, APBU i nieokreślone rzadkie anomalie. Tylko trzy artykuły opisywały 36 pacjentów z ansa pancreatica (0,4%), a tylko jeden artykuł opisywał dwa przypadki trzustki pierścieniowatej i jednego pacjenta z santorinicele. Tylko w dwóch artykułach opisano anomalie duplikacyjne. Pierwszy z nich, autorstwa Bang i wsp. (2006), opisał 32 pacjentów z anomaliami duplikacyjnymi, które nie zostały oddzielnie opisane dla typów 1-5. Drugi artykuł, autorstwa Uomo i wsp. (1995), opisał 22 pacjentów, którzy zostali oddzieleni od typów 1-5 jako rzadkie anomalie. APBU zostało opisane jako wariant w pięciu badaniach, w których 121 pacjentów (1,4%) zostało uznanych za posiadających tę anomalię. Tylko w jednym artykule opisano APD, które otwierało się do trzeciej brodawki. Dwa artykuły badały zwłoki i przedstawiły wyniki z ludzkich trzustek, które zawierały opisy przewodów trzustkowych, które różniły się od zwykłego modelu trzustki używanego przez lekarzy klinicznych, a także używanego w tym przeglądzie . Aby uwzględnić te dwa badania w naszym przeglądzie, przekonwertowaliśmy ich wyniki do konwencjonalnych typów (1 – 5) przy użyciu ich opisów przewodów trzustkowych.
Anatomiczne anomalie są uważane za czynnik predysponujący do chorób trzustki, takich jak zapalenie trzustki lub upośledzenie funkcji zewnątrzwydzielniczej trzustki. Pancreas divisum jest szczególnie uważany przez wielu autorów za czynnik ryzyka dla przewlekłego zapalenia trzustki . W tym przeglądzie odkryliśmy, że w większości przypadków nie było korelacji między pancreas divisum a chorobą trzustki, chociaż niektórzy autorzy nadal utrzymują, że pancreas divisum może odgrywać rolę w przewlekłym zapaleniu trzustki. Ponadto Oracz i wsp. (2006) wykazali, że u dzieci cierpiących na przewlekłe zapalenie trzustki częściej stwierdza się obecność pancreas divisum, a ich wyniki leczenia są najgorsze. Wielu autorów uważa jednak, że osoby z pancreas divisum są zwykle bezobjawowe, a odsetek zachorowań na przewlekłe zapalenie trzustki nie różni się między tymi pacjentami a osobami z prawidłową anatomią przewodu trzustkowego. Wręcz przeciwnie, trzustka pierścieniowa lub okołoportalowa jest uważana za silny czynnik pozytywny dla pooperacyjnej przetoki trzustkowej po pankreatektomii i powinna być poważnie brana pod uwagę przed operacją trzustki. Ansa pancreatica jest również uważana za istotny czynnik sprzyjający wystąpieniu przewlekłego zapalenia trzustki. Morfologia MPD odgrywa znaczącą rolę w zespoleniach trzustkowych, a badanie w celu określenia jej korelacji jest konieczne przed zabiegami na trzustce .
Nasze badanie ma kilka ograniczeń. Po pierwsze, był to systematyczny przegląd zebranych danych z kilku artykułów, które używały różnych klasyfikacji do opisu systemu przewodów trzustkowych u pacjentów, których badały. Po drugie, badania miały charakter prospektywny lub retrospektywny, a badane w nich osoby pochodziły z różnych populacji. Na przykład w dwóch artykułach wykorzystano zwłoki ludzkie, w jednym badano osoby zdrowe, a pozostałe siedem prac dotyczyło pacjentów z chorobami trzustki lub dróg żółciowych (np. kamica przewodowa) (tab. 1). Wreszcie, niektórzy autorzy dokonywali rozróżnienia pomiędzy różnymi rzadkimi anomaliami, podczas gdy inni zaliczali je do typów 1-5 razem z osobami, u których nie występowały tego typu zmiany (np. pacjenci z APBU czasami byli określani jako osobna grupa, a innym razem ich obecność nakładała się na inne typy anatomiczne). Aby przezwyciężyć tę możliwą tendencyjność, konieczna jest prospektywna wieloośrodkowa strategia rejestracji z wykorzystaniem dużej liczby badanych.