Pesymistyczny myśliciel, Artur Schopenhauer zburzył złudzenia, jakimi obdarzono człowieka i wywarł znaczący wpływ na historię filozofii (Nietzsche), sztuki (Wagner) czy literatury (Maupassant).
Artur Schopenhauer, filozof niemiecki, jest w zasadzie autorem następujących dzieł:
– Czterokrotny korzeń zasady dostatecznego rozumu (1813)
– Świat jako wola i przedstawienie (1818)
– Dwa podstawowe problemy etyki (1841)
Schopenhauer, człowiek i tragizm życia:
Człowieka definiuje jako zwierzę metafizyczne, zdolne do zachwytu nad własnym istnieniem i widokiem świata, aspirujące do bycia absolutem.
– Określenie „zwierzę metafizyczne” pozostało sławne.
– Jeśli chodzi o termin metafizyczny, to oznacza on, Schopenhauer, dyscyplinę, która rości sobie prawo do wiedzy i doświadczenia poza danymi zjawiskami (w rozumieniu Kanta), rości sobie prawo do spekulatywnego wzniesienia się ponad lekcje doświadczenia
Skąd bierze się metafizyka? Jest ona zakorzeniona w zdziwieniu i sugeruje, że za naturą kryje się absolut.
– Ale człowiek to nie tylko zwierzę metafizyczne: to istota religijna, która skupia się na tajemnicach, rozumianych jako dogmaty, których nie da się jednoznacznie uchwycić myślą.
– To dążenie do bycia jedynym absolutem jest skazane, jak cała rzeczywistość, niestety.
– Na dnie wszystkiego jest w efekcie wola (wola życia), to ślepe parcie i nieodparte, nieugaszone pragnienie życia, prowadzi tylko do cierpienia.
– Jeśli Pragnienie jest niezaspokojone ? Ludzkie Cierpienie dominuje.
– Tendencja osiąga, jednak, zadowolenie? Tak więc przeważa nuda.
I huśtamy się jak wahadło między nudą a cierpieniem.
– Szczęście nie oznacza nic pozytywnego, lecz jedynie chwilowe ustanie bólu lub niedostatku: dalekie od pojawienia się jako konkretna pełnia, stanowi prosty negatyw.
– Ten pesymizm, Nietzsche przemilczy, poczucie szczęścia (prawdziwego) stając się w jego mniemaniu uczuciem pełni, a nie zwykłą „negatywnością”.
Schopenhauer ukazuje nam tragiczną grę życia.
Schopenhauer: Filozofia oderwania
Jak uwolnić się od tej tragicznej gry? Samobójstwo nie wydaje się rozwiązaniem: oznacza bardziej żarliwą afirmację woli życia niż jej negację.
Sztuka może nam przynieść tymczasowy problem i pocieszenie.
– Transmutuje, rzeczywiście, ból w przedstawieniu, które usuwa, przez swoje piękno, smutki życia i zwracamy rzeczywisty ból: czysta kontemplacja rzeczy, które podciągnęliśmy, tymczasowo, do koszmarnej egzystencji.
Ale aby naprawdę być wolnym, musi iść do Nirwany.
– Rzeczywiście, filozofia Indii tutaj możemy zrobić prawdziwe światło. Jeśli wola życia oznacza niespokojną siłę, pogrążającą nas w wiecznym bólu, musimy oderwać się od ślepej mocy uniwersalnego życia.
– Tak definiuje się Nirwanę jako wygaśnięcie ludzkiego pragnienia życia: życia, które znamy, ten, kto porzuca wolę życia, nie opuszczając zdania, i w ten sposób osiąga Nirwanę.
Dlatego nie jest to śmierć, że musimy patrzeć (choć odnosi się do czasu wyzwolenia indywidualności ograniczone i wąskie), ale unicestwienie najwyższej woli, w osiągnięciu Nirwany, koniec cierpienia.
Podsumowując, Schopenhauer chciał przeciąć problem u jego źródła: pragnienie jest stale odnawiana potrzeba, aby zająć się jest wola życia na zawsze musi zerwać, osiągając w końcu ostateczny spokój związany z wygaśnięciem wszystkich pragnień.
Podsumowując, Schopenhauer chciał przeciąć problem u jego źródła: pragnienie jest stale odnawiana potrzeba, aby zająć się jest wola życia na zawsze musi zerwać, osiągając w końcu ostateczny spokój związany z wygaśnięciem wszystkich pragnień.