W Stanach Zjednoczonych umowy rachunku maklerskiego zgodnie z art. 8 Uniform Commercial Code tworzą stosunek prawny znany jako „custodianship”, który jest odróżniany od tradycyjnego pojęcia trustu.
Na przykład, w kontekście Indywidualnego Konta Emerytalnego (IRA), firma maklerska odróżnia swoje rachunki powiernicze IRA od trustowych IRA, gdy stara się o zatwierdzenie podatkowe IRS dla planu IRA, który jest częścią umowy rachunku maklerskiego. Traktowanie IRA opartego na rachunku brokerskim jako trustu do celów podatkowych jest w dużej mierze fikcją prawną.
Jeżeli art. 8 zostanie odłożony na bok, a rachunek brokerski będzie rozpatrywany wyłącznie na podstawie zasad prawa powszechnego, istnieje możliwość interpretowania zbioru rachunków brokerskich w łańcuchu pośredniczących depozytów powierniczych jako zbioru funduszy powierniczych nominowanych przez agencję. Zgodnie z tą teorią prawną, każda pozycja papierów wartościowych w odniesieniu do określonej klasy papierów wartościowych, która pojawia się na zbiorczym rachunku papierów wartościowych przedsiębiorstwa maklerskiego, stanowi fundusz powierniczy na rzecz klientów mających udział w tej pozycji. Do jakiego stopnia działanie takiej teorii byłoby ograniczone przez art. 8 i ustawę o ochronie inwestorów w papiery wartościowe w przyszłych sporach sądowych nie jest oczywiste i być może jest nieistotne jako kwestia praktyczna ze względu na poziom szczegółowości wspomnianego ustawodawstwa.
Ten powiernik funduszu powierniczego, będący bezpośrednim agentem beneficjentów, nie może nawet zobowiązać majątku powierniczego do zaciągnięcia długu w charakterze, który jest wystarczająco odrębny od zdolności beneficjentów do samodzielnego zaciągnięcia tego samego długu. Z tego powodu, nominee trust nie jest dłużnikiem-osobą dla celów upadłościowych i dlatego nie może uzyskać ochrony upadłościowej jak w przypadku korporacji. Jest to jeden z powodów, dla których nominee trusts nie są uważane za rzeczywiste trusty przez niektórych prawników.
W Wielkiej Brytanii zasady prawa zwyczajowego działają z większą swobodą w odniesieniu do przechowywania papierów wartościowych. Pośrednik w obrocie papierami wartościowymi jest naturalnie określany jako powiernik na rzecz klientów posiadających udziały w tych papierach wartościowych.