Cztery czynniki humoralne zostały wykazane, aby odgrywać ważną rolę w regulacji wydzielania aldosteronu. Są to ACTH, potas, sód i angiotensyna II. ACTH wydaje się odgrywać niewielką lub żadną rolę w utrzymaniu komórek zona glomerulosa nadnerczy w odpowiedzi na specyficzne bodźce. Jednakże istnieją dowody wskazujące, że fizjologiczne poziomy ACTH regulują minutowe wahania stężenia aldosteronu w osoczu. U człowieka i zwierząt doświadczalnych zmiany w równowadze potasowej, jak również ostry wzrost potasu w surowicy mogą stymulować produkcję aldosteronu. Znaczenie jonu potasowego w kontroli wydzielania aldosteronu może być w pełni docenione przez wykazanie, że odpowiedzi aldosteronu na inne bodźce są nieprawidłowe w obecności niedoboru potasu. Zmiany w diecie sodu może zmienić odpowiedź aldosteronu na szereg ostrych bodźców. Pozbawienie sodu zwiększa odpowiedź aldosteronu na infuzję ACTH, obciążenie potasem i podawanie angiotensyny II. Zwiększona konwersja kortykosteronu do aldosteronu (z powodu zubożenia sodu) w połączeniu z ostrym bodźcem działającym na wcześniejszym etapie biosyntezy aldosteronu prawdopodobnie wyjaśnia uwrażliwiający efekt dietetycznego ograniczenia sodu. W ostatnich latach pojawiły się pośrednie dowody sugerujące, że COOH-końcowy heptapeptydowy fragment angiotensyny II może pośredniczyć w stymulującym aldosteron działaniu układu renina-angiotensyna. Dowody pochodzą z badań in vivo i in vitro, które wskazują, że angiotensyna II i heptapeptyd równie dobrze stymulują produkcję aldosteronu, a ich względna siła wiązania do komórek zony kłębuszkowej nadnerczy jest identyczna. Ponadto, antagoniści heptapeptydów są silnymi i specyficznymi inhibitorami biosyntezy aldosteronu indukowanej angiotensyną II. Dane te nie wykluczają jednak możliwości, że angiotensyna II może stymulować produkcję aldosteronu bez uprzedniej konwersji do heptapeptydu.