Restenoza po angioplastyce jest chorobą jatrogenną o wzrastającej częstości. Restenoza może być definiowana na podstawie kryteriów angiograficznych lub klinicznych. Definicje restenozy angiograficznej różniły się w różnych badaniach, co częściowo odpowiada za różnice w zgłaszanych częstościach restenozy. Większość badań definiuje obecnie restenozę angiograficzną jako > 50% utratę początkowego wzmocnienia lub bezwzględne zwężenie zmiany > lub = 50% w kontrolnym badaniu angiograficznym. Wspólne kliniczne punkty końcowe stosowane w definiowaniu restenozy obejmują nawracającą dławicę piersiową, konieczność powtórnej rewaskularyzacji lub zawał mięśnia sercowego. Pomimo postępu technicznego i licznych interwencji farmakologicznych, większość badań wykazała, że częstość występowania restenozy angiograficznej pozostaje w granicach 40%; w żadnym z tych badań nie uzyskano jednak pełnej obserwacji angiograficznej, a zatem rzeczywista częstość restenozy może być nieco wyższa. W kilku badaniach stwierdzono, że kliniczna restenoza występuje u około 36-40% pacjentów. Dlatego u mniejszości pacjentów z angiograficzną restenozą nie stwierdza się objawów klinicznych. U większości pacjentów, u których wystąpią objawy restenozy, pojawiają się one w ciągu pierwszych 3 miesięcy po angioplastyce. U większości tych pacjentów objawem dominującym jest postępująca dławica piersiowa wysiłkowa. Czasami pacjenci zgłaszają się z niestabilną dławicą piersiową, a tylko rzadko z ostrym zawałem mięśnia sercowego. U pacjentów, którzy zgłaszają się z nawracającym bólem w klatce piersiowej, stwierdzono kilka cech pomocnych w przewidywaniu, czy wystąpi u nich restenoza angiograficzna podczas kontrolnej angiografii. Pacjenci, którzy pojawiają się 1-6 miesięcy po angioplastyce z typowymi objawami dławicowymi, mają wysokie prawdopodobieństwo wystąpienia restenozy angiograficznej. Natomiast u pacjentów, którzy zgłaszają się po ponad 6 miesiącach od zabiegu przezskórnej angioplastyki wieńcowej z nawracającymi bólami w klatce piersiowej, prawdopodobieństwo wystąpienia nowych, istotnych zmian w naczyniach wieńcowych jest większe. Badania nieinwazyjne u pacjentów z objawami klinicznymi sugerującymi restenozę mogą, ogólnie rzecz biorąc, dostarczyć jedynie skromnych informacji pozwalających przewidzieć, czy restenoza rzeczywiście występuje. Ujemny wynik próby wysiłkowej z użyciem talu wydaje się mieć wysoką swoistość w wykluczaniu restenozy i może być pomocny u pacjentów, u których występują bardziej nietypowe objawy. Powtórna angioplastyka jest najczęściej stosowaną metodą leczenia restenozy, chociaż operacja pomostowania tętnic wieńcowych lub terapia medyczna mogą być rozsądnymi alternatywnymi metodami leczenia. Skuteczność kliniczna powtórnej angioplastyki wynosi > 90%, a poważne powikłania występują rzadko; jednak restenoza nawraca u znacznego odsetka tych pacjentów. Niektórzy pacjenci, u których wystąpią takie nawracające restenozy, ostatecznie odniosą korzyści ze strategii powtarzanych angioplastyk, chociaż wielu z nich będzie wymagało rewaskularyzacji chirurgicznej.