Rodzina Hearstów wybacza Orsonowi Wellesowi Obywatela Kane’a po 71 latach

Kiedy arcydzieło Orsona Wellesa Obywatel Kane po raz pierwszy trafiło do kin w 1941 roku, magnat prasowy William Randolph Hearst był wyraźnie niezadowolony: podobieństwa między nim a Charlesem Fosterem Kane’em były zbyt silne, by je zignorować. Potężny baron prasowy zrobił wszystko, by film został zepchnięty na dalszy plan. Teraz, ponad 70 lat później, wydaje się, że rodzina największego amerykańskiego impresario medialnego początku ubiegłego wieku w końcu wybaczyła Wellesowi, zgadzając się na pokaz Obywatela Kane’a w Centrum Turystycznym Zamku Hearsta w Kalifornii.

Pokaz 9 marca będzie częścią międzynarodowego festiwalu filmowego w San Luis Obispo, który odbywa się co roku w środkowej Kalifornii, gdzie znajduje się ozdobna dawna siedziba Hearsta. Zamek został podarowany stanowi w 1957 roku, sześć lat po śmierci właściciela, i jest obecnie znaczącą atrakcją turystyczną. Kane, napisany i wyreżyserowany przez Wellesa, gdy ten miał zaledwie 26 lat, jest pokazywany z błogosławieństwem potomków Hearsta.

Dyrektorka festiwalu Wendy Eidson powiedziała LA Times, że będzie to prawdopodobnie pierwszy raz, kiedy klasyk Wellesa zostanie pokazany w rozległej posiadłości Hearsta, którą jego właściciel nazywał „La Cuesta Encantada” („Zaczarowane Wzgórze”) i którą odwiedza milion turystów każdego roku.

„Rzuciłam pomysł pokazania tam Obywatela Kane’a jako żart, a oni się nie roześmiali,” powiedziała Eidson. „Byłem w pewnym sensie oszołomiony.” Jednak prawnuk potentata Steve Hearst powiedział, że oglądanie było „świetną okazją do narysowania wyraźnego rozróżnienia między WR i Orsonem Wellesem, między średniowiecznym, ponuro wyglądającym zamkiem pokazanym w Obywatelu Kane i jasną, piękną, architektonicznie lepszą rzeczywistością”.

Dążenia Hearsta do zniszczenia Obywatela Kane’a są legendarne. Mówi się, że lobbował przeciwko niemu w Akademii Filmowej, instytucji, która decyduje o przyznawaniu Oscarów, w wyniku czego film Jak zielona była moja dolina wygrał w 1942 roku jako najlepszy film w jego miejsce. Hearst trzymał również reklamy filmu w swoich gazetach, a jeden z jego sprzymierzeńców w Hollywood próbował nawet kupić materiał filmowy, aby spalić go tuż przed premierą filmu. Inna historia głosi, że szef FBI J Edgar Hoover rozpoczął dziesięcioletnie śledztwo w sprawie Wellesa w wyniku gniewu Hearsta z powodu filmu.

Hearst był podobno szczególnie oburzony przedstawieniem w filmie Wellesa towarzyszki Kane’a, Susan Alexander, śpiewaczki-alkoholiczki, którą magnat namawia do rozpoczęcia katastrofalnej kariery operowej, wspieranej przez jego gazety. Sam magnat był romantycznie związany z odnoszącą sukcesy aktorką, Marion Davies. Welles once said that she was not the basis for Alexander, but the comparison seems to have stuck in Hearst’s craw nonetheless.

Steve Hearst, who manages the family’s ranches and other business interests, said there were many comparisons to be made between Kane and his great-grandfather, but also huge differences. „The character Orson Welles depicted was quite a bit more flamboyant and outgoing than WR was,” he said. „He wasn’t the kind of guy who would be dancing in the editorial room with his staffers.”

{{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{{highlightedText}}

{{#cta}}{{text}}{{/cta}}

Remind me in May

We will be in touch to remind you to contribute. Look out for a message in your inbox in May 2021. If you have any questions about contributing, please contact us.

• Share on Facebook
• Share on Twitter
• Share via Email
• Share on LinkedIn
• Share on Pinterest
• Share on WhatsApp
• Share on Messenger