Przysadka mózgowa jest często określana jako gruczoł główny, ponieważ orkiestruje wiele procesów endokrynologicznych wymaganych do wzrostu i rozwoju, regulacji tempa metabolizmu, dojrzewania płciowego i reprodukcji, rozpoczęcia i utrzymania laktacji, odpowiedzi na stres i regulacji gospodarki wodnej. Przysadka mózgowa dzieli się na dwa płaty – przysadkę przednią i przysadkę tylną. Przednia część przysadki składa się z wyspecjalizowanych komórek, z których każda jest odpowiedzialna za produkcję i wydzielanie jednego hormonu w odpowiedzi na sygnały hormonalne pochodzące zarówno z podwzgórza, jak i obwodowych gruczołów dokrewnych. Przysadka tylna może być uważana za przedłużenie podwzgórza i nie syntetyzuje hormonów, a raczej uwalnia hormony produkowane przez podwzgórze w odpowiedzi na odpowiednie bodźce. Zaburzenia przedniej i tylnej części przysadki charakteryzują się nadmiarem lub niedoborem hormonów, a laboratorium kliniczne często odgrywa kluczową rolę w diagnostyce tych zaburzeń i monitorowaniu odpowiedzi pacjentów na terapię. W tym rozdziale omówiono fizjologiczne efekty działania hormonów przedniej i tylnej części przysadki, opisano mechanizmy regulacyjne odpowiedzialne za ich uwalnianie, zdefiniowano objawy kliniczne zgodne z zaburzoną funkcją hormonalną przysadki oraz zaproponowano odpowiednie kliniczne badania laboratoryjne do oceny podejrzenia dysfunkcji przysadki.