Rzymianie słynęli z wprowadzenia jednolitej waluty w całym swoim imperium, co oznacza, że monety, które były akceptowane na Murze Hadriana, byłyby również akceptowane w tak odległych miejscach jak Rzym, Kartagina czy Ateny!
Złote i srebrne monety były emitowane przez cesarza, podczas gdy monety mosiężne były emitowane przez senat.
Mennica w Rzymie była głównym źródłem waluty do końca drugiego wieku naszej ery, do tego czasu powstały mennice prowincjonalne. Mennice brytyjskie znajdowały się w Londynie, który rozpoczął produkcję monet w 286 roku n.e., oraz w Colchester, które rozpoczęło bicie rok później, w 287 roku n.e.
Nawet przy tych dwóch dużych mennicach brytyjskich, wiele monet krążących w Brytanii pochodziło z innych części imperium, najczęściej z Akwilei, Arles, Lyonu, Siscii i Trewiru.
Monety rzymskie dzieliły się na trzy główne klasy: złote (aureus), srebrne (denarius) i mosiężne (sestertius, dupondius i as). At various times, pieces forming multiples or fractions of the standard units were also struck.
Above: A dupondius (or 'middle brass’) from the reign of Emperor Hadrian
In the later Roman period, the value of coinage depreciated rapidly. In the 4th century, barbarous imitations of the Imperial coinage were struck and small coins (minim and minimissimi) greatly increased in number.
Below is a quick guide to the relative value of coins in the early stages of the Roman Empire:
2 asses = 1 dupondius
2 dupondii = 1 sestertius
4 sestertic = 1 denarius
25 denarius = 1 aureus.
