W 1890 roku nagonka na działania w kwestii srebra była już intensywna. Rolnicy zmagali się z rosnącym zadłużeniem i gwałtownie spadającymi cenami. Zachodnie interesy górnicze pragnęły gotowego rynku dla swojego srebra i wywierały presję na Kongres. Głosy z Zachodu były o wiele silniejsze dzięki niedawnemu przyłączeniu do Unii Idaho, Montany, Waszyngtonu, Wyoming i Dakoty.Sherman Silver Purchase Act był częścią szerszego kompromisu. Demokraci poparli wysoce ochronną Taryfę McKinleya w zamian za głosy Republikanów w sprawie srebra.Sherman Silver Purchase Act przewidywał, że:
- Skarb Państwa będzie kupował 4,5 miliona uncji (lub 281 250 funtów) srebra każdego miesiąca po cenach rynkowych
- Skarb Państwa będzie emitował banknoty wymienialne na złoto lub srebro.
Planowane zakupy rządowe wyniosły prawie całe miesięczne wydobycie z kopalń. Jednak zwiększona podaż srebra spowodowała spadek jego ceny. Wielu operatorów kopalni na Zachodzie próbowało ograniczyć wydatki poprzez obniżenie płac górników. Ponieważ cena srebra wciąż spadała, posiadacze rządowych banknotów, co zrozumiałe, wykupywali je raczej za złoto niż za srebro. Wynikiem rosnącej różnicy między tymi dwoma metalami było wyczerpanie się amerykańskich rezerw złota, co odegrało znaczącą rolę podczas Paniki 1893 roku, po której Kongres uchylił ustawę Shermana o zakupie srebra.