(a) Kontrola sprawowana przez sąd; Cele. Sąd powinien sprawować rozsądną kontrolę nad trybem i porządkiem przesłuchiwania świadków i przedstawiania dowodów, tak aby:
(1) procedury te były skuteczne w ustalaniu prawdy;
(2) uniknąć straty czasu; oraz
(3) chronić świadków przed nękaniem lub nadmiernym zakłopotaniem.
(b) Zakres przesłuchania krzyżowego. Przesłuchanie krzyżowe nie powinno wykraczać poza przedmiot bezpośredniego przesłuchania oraz kwestie wpływające na wiarygodność świadka. Sąd może zezwolić na zadawanie pytań dotyczących dodatkowych kwestii, tak jak w przypadku bezpośredniego przesłuchania.
(c) Pytania naprowadzające. W trakcie bezpośredniego przesłuchania nie należy stosować pytań naprowadzających, chyba że jest to konieczne do rozwinięcia zeznań świadka. Zazwyczaj sąd powinien zezwolić na pytania naprowadzające:
(1) podczas przesłuchania krzyżowego; oraz
(2) gdy strona powołuje wrogiego świadka, stronę przeciwną lub świadka utożsamianego ze stroną przeciwną.
Notatki
(Pub. L. 93-595, §1, Jan. 2, 1975, 88 Stat. 1936; Mar. 2, 1987, eff. Oct. 1, 1987; Apr. 26, 2011, eff. Dec. 1, 2011.)
Uwagi Komitetu Doradczego ds. Proponowanych Zasad
Poddział (a). Określenie szczegółowych zasad regulujących tryb i kolejność przesłuchiwania świadków przedstawiających dowody nie jest ani pożądane, ani wykonalne. Ostateczna odpowiedzialność za skuteczne działanie systemu kontradyktoryjnego spoczywa na sędzim. Zasada określa cele, które powinien on starać się osiągnąć.
Punkt (1) w szerokim ujęciu przypomina o uprawnieniach i obowiązkach sędziego wynikających z zasad common law. Obejmuje on takie zagadnienia jak to, czy zeznania mają mieć formę swobodnej narracji czy odpowiedzi na konkretne pytania, McCormick §5, kolejność wzywania świadków i przedstawiania dowodów, 6 Wigmore §1867, wykorzystanie dowodów demonstracyjnych, McCormick §179, oraz wiele innych kwestii pojawiających się w trakcie procesu, które mogą być rozwiązane jedynie przez zdrowy rozsądek sędziego i uczciwość w świetle konkretnych okoliczności.
Punkt (2) jest skierowany na uniknięcie niepotrzebnego zużycia czasu, co jest kwestią codziennej troski przy rozstrzyganiu spraw. Towarzyszącą temu kwestię można znaleźć w swobodzie przyznanej sędziemu w celu wykluczenia dowodów jako straty czasu w Regule 403(b).
Punkt (3) wymaga oceny w szczególnych okolicznościach, czy taktyka przesłuchania pociąga za sobą molestowanie lub nadmierne zakłopotanie. Istotne okoliczności obejmują znaczenie zeznania, charakter dochodzenia, jego znaczenie dla wiarygodności, stratę czasu i zamieszanie. McCormick § 42. W sprawie Alford przeciwko Stanom Zjednoczonym, 282 U.S. 687, 694, 51 S.Ct. 218, 75 L.Ed. 624 (1931), Sąd wskazał, że podczas gdy sędzia procesowy powinien chronić świadka przed pytaniami, które „wykraczają poza granice właściwego przesłuchania krzyżowego tylko po to, aby dręczyć, denerwować lub upokarzać”, ochrona ta w żaden sposób nie wyklucza wysiłków mających na celu zdyskredytowanie świadka. Odwołanie się do transkrypcji przesłuchania krzyżowego prokuratora w sprawie Berger przeciwko Stanom Zjednoczonym, 295 U.S. 78, 55 S.Ct. 629, 79 L.Ed. 1314 (1935), służy rozwianiu wszelkich wątpliwości co do potrzeby kontroli sądowej w tej dziedzinie.
Dochodzenie do konkretnych przypadków zachowania świadka dozwolone na mocy Reguły 608(b) podlega oczywiście tej regule.
Podział (b). Tradycją w sądach federalnych i licznych sądach stanowych jest ograniczenie zakresu przesłuchania krzyżowego do spraw, o których zeznawano bezpośrednio, oraz do spraw mających wpływ na wiarygodność świadka. Podawano różne powody uzasadniające zasadę ograniczonego przesłuchania krzyżowego. (1) Strona poręcza za swojego świadka, ale tylko w zakresie spraw poruszonych w bezpośrednim przesłuchaniu. Resurrection Gold Mining Co. v. Fortune Gold Mining Co., 129 F. 668, 675 (8th Cir. 1904), cytowane w Maguire, Weinstein, et al., Cases on Evidence 277, n. 38 (5th ed. 1965). Jednak koncepcja vouchingu jest zdyskredytowana, a Zasada 607 ją odrzuca. (2) Strona nie może zadawać swojemu świadkowi pytań naprowadzających. Jest to problem właściwie rozwiązany w kategoriach tego, co jest konieczne dla właściwego rozwoju zeznania, a nie poprzez mechanistyczną formułę podobną do koncepcji vouchingu. Patrz dyskusja w podrozdziale (c). (3) Praktyka ograniczonego przesłuchania krzyżowego sprzyja uporządkowanej prezentacji sprawy. Finch v. Weiner, 109 Conn. 616, 145 A. 31 (1929). Chociaż ten ostatni powód jest zasadny, sprawa dotyczy zasadniczo kolejności prezentacji i nie jest to sprawa, w której zaangażowanie na poziomie apelacji może okazać się owocne. Patrz na przykład Moyer v. Aetna Life Ins. Co., 126 F.2d 141 (3rd Cir. 1942); Butler v. New York Central R. Co., 253 F.2d 281 (7th Cir. 1958); United States v. Johnson, 285 F.2d 35 (9th Cir. 1960); Union Automobile Indemnity Ass’n. v. Capitol Indemnity Ins. Co., 310 F.2d 318 (7th Cir. 1962). Oceniając te względy, McCormick mówi:
„Powyższe względy przemawiające za szeroko otwartymi lub restrykcyjnymi zasadami mogą być uważane za dość równomiernie zrównoważone. Jest jednak jeszcze jeden czynnik, który zdaje się przechylać szalę na korzyść zasady szerokiego otwarcia. Jest to kwestia oszczędności czasu i energii. Oczywiście, reguła szerokiego otwarcia stwarza niewiele lub żadnych możliwości sporów przy jej stosowaniu. Praktyka restrykcyjna we wszystkich swoich formach, z drugiej strony, jest produktywna w wielu salach sądowych, ciągłych sporów dotyczących wyboru licznych odmian kryterium „zakresu bezpośredniego” i ich zastosowania do poszczególnych pytań krzyżowych. Kontrowersje te są często ponownie rozstrzygane w apelacji, a reversals for error w ich określaniu są częste. Przestrzeganie tych niejasnych i niejednoznacznych ograniczeń jest przedmiotem stałej i utrudniającej pracę troski cross-examinera. Gdyby te wysiłki, opóźnienia i błędne decyzje były koniecznymi incydentami na straży praw materialnych lub podstaw uczciwego procesu, być może byłyby warte poniesionych kosztów. Jako cena wyboru oczywiście dyskusyjnej regulacji porządku dowodowego, poświęcenie to wydaje się chybione. Komitet ds. Poprawy Prawa Dowodowego Amerykańskiego Stowarzyszenia Prawników (American Bar Association) w roku 1937-38 stwierdził, co następuje:
„Reguła ograniczająca krzyżowe przesłuchanie do dokładnego tematu bezpośredniego przesłuchania jest prawdopodobnie najczęstszą regułą (poza regułą opinii) prowadzącą w dzisiejszej praktyce procesowej do wyrafinowanych i technicznych sprzeczek, które utrudniają postęp procesu, dezorientują ławę przysięgłych i dają podstawę do odwołań na gruncie technicznym. Niektóre z przypadków, w których Sądy Najwyższe zarządziły nowe procesy za samo przekroczenie tej zasady dotyczącej kolejności dowodów, były zdumiewające.
„Zalecamy, aby przyjąć zasadę zezwalającą na zadawanie pytań dotyczących każdej części kwestii znanej świadkowi * * *. * * *’ ” McCormick, § 27, str. 51. Patrz również 5 Moore’s Federal Practice 43.10 (2nd ed. 1964).
Przepis drugiego zdania, że sędzia może w interesie sprawiedliwości ograniczyć dochodzenie do nowych kwestii podczas przesłuchania krzyżowego, jest przeznaczony dla tych sytuacji, w których rezultatem byłoby zamieszanie, komplikacja lub przewlekłość sprawy, nie jako kwestia reguły, ale jako wykazana w rzeczywistym rozwoju konkretnej sprawy.
Reguła nie ma na celu określenia zakresu, w jakim oskarżony, który decyduje się zeznawać, zrzeka się w ten sposób przywileju przeciwko samooskarżeniu. Jest to kwestia konstytucyjna, a nie zwykła kwestia zarządzania procesem. Zgodnie z wyrokiem w sprawie Simmons przeciwko Stanom Zjednoczonym, 390 U.S. 377, 88 S.Ct. 967, 19 L.Ed.2d 1247 (1968), nie dochodzi do ogólnego zrzeczenia się, kiedy oskarżony zeznaje w sprawach wstępnych, takich jak ważność przeszukania i zajęcia lub dopuszczalność przyznania się do winy. Zasada 104(d), supra. Kiedy jednak zeznaje on co do istoty sprawy, czy może on wykluczyć dochodzenie w sprawie jakiegoś aspektu lub elementu przestępstwa poprzez uniknięcie go podczas bezpośredniego przesłuchania? Odpowiedź twierdząca udzielona w sprawie Tucker v. United States, 5 F.2d 818 (8th Cir. 1925), jest niezgodna z opisem zrzeczenia się jako rozciągającego się na „wszystkie inne istotne fakty” w sprawie Johnson v. United States, 318 U.S. 189, 195, 63 S.Ct. 549, 87 L.Ed. 704 (1943). Patrz również Brown v. United States, 356 U.S. 148, 78 S.Ct. 622, 2 L.Ed.2d 589 (1958). Sytuacja oskarżonego, który pragnie zeznawać w sprawie niektórych, ale nie wszystkich zarzutów z wielopodmiotowego aktu oskarżenia, to sytuacja, do której należy podchodzić, przynajmniej w pierwszej instancji, jako do problemu rozdzielenia zgodnie z Regułą 14 Federalnego Regulaminu Postępowania Karnego. Cross przeciwko Stanom Zjednoczonym, 118 U.S.App.D.C. 324, 335 F.2d 987 (1964). Por. United States v. Baker, 262 F.Supp. 657, 686 (D.D.C. 1966). W każdym razie, zakres zrzeczenia się przywileju przeciwko samooskarżeniu nie powinien być określany jako produkt uboczny zasady dotyczącej zakresu przesłuchania krzyżowego.
Podział (c). Zasada ta jest kontynuacją tradycyjnego poglądu, że sugestywna moc pytania wiodącego jest generalnie niepożądana. W ramach tej tradycji, jednakże, liczne wyjątki zostały uznane: Świadek, który jest wrogi, niechętny lub stronniczy; dziecko-świadek lub osoba dorosła z problemami komunikacyjnymi; świadek, którego pamięć jest wyczerpana; oraz bezsporne kwestie wstępne. 3 Wigmore §§ 774-778. Sądy apelacyjne przejawiają niemal całkowitą niechęć do uchylania wyroków za wykroczenia. Zob. sprawy cytowane w 3 Wigmore § 770. Kwestia ta wyraźnie wchodzi w zakres kontroli sędziego nad trybem i porządkiem przesłuchania i prezentacji, a zatem jest sformułowana raczej w formie sugestii niż nakazu.
Reguła ta jest również zgodna z tradycją, czyniąc użycie pytań naprowadzających na przesłuchaniu krzyżowym kwestią prawa. Celem zastrzeżenia „zazwyczaj” jest zapewnienie podstawy do odmowy stosowania pytań naprowadzających w przypadku, gdy badanie krzyżowe jest badaniem krzyżowym jedynie w formie, a nie w rzeczywistości, jak na przykład „badanie krzyżowe” strony przez jej własnego obrońcę po wezwaniu jej przez przeciwnika (bardziej przypominające re-direct) lub ubezpieczonego pozwanego, który okazuje się być przyjazny powodowi.
Ostatnie zdanie dotyczy kategorii świadków automatycznie uznawanych i traktowanych jako wrogich. Reguła 43(b) Federalnych Reguł Postępowania Cywilnego obejmowała jedynie „stronę przeciwną lub urzędnika, dyrektora lub agenta zarządzającego publicznej lub prywatnej korporacji lub spółki lub stowarzyszenia, które jest stroną przeciwną.” To ograniczenie praktycznie do osób, których oświadczenia byłyby uznawane za przyznanie się, jest uważane za zbyt wąskie pojęcie tych, którzy mogą być bezpiecznie uznani za wrogich bez dalszych dowodów. Patrz, na przykład, Maryland Casualty Co. v. Kador, 225 F.2d 120 (5th Cir. 1955) i Degelos v. Fidelity and Casualty Co., 313 F.2d 809 (5th Cir. 1963), orzekające, pomimo brzmienia reguły 43(b), że ubezpieczony mieścił się w jej zakresie, chociaż nie był stroną w powództwie na podstawie statutu bezpośredniego działania z Luizjany. Zwrot w regule, „świadek utożsamiający się” ze stroną przeciwną, ma na celu rozszerzenie kategorii osób, które można w ten sposób wezwać.
Notatki Komisji Sądownictwa, Raport Izby nr 93-650
W wersji przedłożonej przez Trybunał, reguła 611(b) stanowiła, co następuje:
Świadek może być przesłuchany krzyżowo w każdej sprawie mającej związek z jakąkolwiek kwestią w sprawie, włączając w to wiarygodność. W interesie sprawiedliwości sędzia może ograniczyć przesłuchanie krzyżowe w odniesieniu do kwestii, o których nie zeznawano podczas bezpośredniego przesłuchania.
Komisja zmieniła ten przepis, aby powrócić do zasady obowiązującej w sądach federalnych i trzydziestu dziewięciu jurysdykcjach stanowych. Po wprowadzeniu zmian, Reguła jest zgodna z tekstem projektu Komitetu Doradczego z 1969 roku. Ogranicza ona przesłuchanie krzyżowe do wiarygodności oraz do kwestii, o których zeznawano w trakcie bezpośredniego przesłuchania, chyba że sędzia zezwoli na więcej, w którym to przypadku przesłuchujący musi postępować tak, jak w przypadku bezpośredniego przesłuchania. Ta tradycyjna zasada ułatwia uporządkowaną prezentację przez każdą ze stron na rozprawie. Ponadto, w świetle istniejących procedur ujawniania informacji, wydaje się, że nie ma potrzeby odchodzenia od tej tradycyjnej zasady.
Trzecie zdanie Reguły 611(c) w wersji przedłożonej przez Trybunał stanowiło, że:
W sprawach cywilnych strona ma prawo wezwać stronę przeciwną lub wskazanego przez nią świadka i przesłuchiwać go za pomocą pytań naprowadzających.
Komisja zmieniła tę Regułę w taki sposób, aby pytania naprowadzające mogły być stosowane w odniesieniu do każdego wrogo nastawionego świadka, a nie tylko strony przeciwnej lub osoby wskazanej przez stronę przeciwną. Komitet zastąpił również słowo „Kiedy” wyrażeniem „W sprawach cywilnych”, aby odzwierciedlić możliwość, że w sprawach karnych oskarżony może być uprawniony do powoływania świadków zidentyfikowanych z rządem, w którym to przypadku Komitet uważał, że oskarżony powinien być uprawniony do zadawania pytań naprowadzających.
Notatki z Committee on the Judiciary, Senate Report No. 93-1277
Reguła 611(b) w wersji przedłożonej przez Sąd Najwyższy dopuszczała szeroki zakres przesłuchania krzyżowego: „cross-examination on any matter relevant to any issue in the case”, unless the judge, in the interests of justice, limited the scope of cross-examination.
Izba zawęziła Regułę do bardziej tradycyjnej praktyki ograniczania cross-examination do przedmiotu bezpośredniego badania (i wiarygodności), ale z uznaniem sędziego, aby zezwolił na badanie dodatkowych kwestii w sytuacjach, gdy pomogłoby to w rozwoju materiału dowodowego lub w inny sposób ułatwiłoby prowadzenie procesu.
Komisja zgadza się z poprawką Izby. Chociaż istnieją dobre argumenty przemawiające za szerokim przesłuchaniem krzyżowym z punktu widzenia uzyskania wszystkich istotnych dowodów, uważamy, że czynniki zapewniające uporządkowany i przewidywalny rozwój materiału dowodowego przemawiają na korzyść węższej zasady, zwłaszcza w sytuacji, gdy sędzia rozpatrujący sprawę ma swobodę w dopuszczeniu dochodzenia w dodatkowych kwestiach. Komisja wyraźnie aprobuje tę swobodę i uważa, że zapewni ona wystarczającą elastyczność, pozwalającą na szerszy zakres przesłuchania krzyżowego, gdy będzie to właściwe.
Poprawka Izby przewidująca szersze swobodne przesłuchanie krzyżowe zezwalała na przesłuchanie w dodatkowych kwestiach tylko w przypadku przesłuchania bezpośredniego. Co do zasady, zgadzamy się z tym ograniczeniem, jednakże rozumiemy, że ograniczenie to nie wyklucza stosowania pytań naprowadzających, jeżeli spełnione są warunki określone w podsekcji (c) tej zasady, mając na uwadze swobodę sędziego w każdym przypadku ograniczenia zakresu przesłuchania krzyżowego.
Ponadto, komisja otrzymała korespondencję od sędziów federalnych komentujących zastosowanie tej zasady do sekcji 1407 tytułu 28. W ocenie komisji zasada ta, w brzmieniu zgłoszonym przez Izbę, jest wystarczająco elastyczna, aby zapewnić wystarczająco szeroki zakres przesłuchań krzyżowych w odpowiednich sytuacjach w procesach wielotorowych.
W wersji przedstawionej przez Sąd Najwyższy przepis stanowił: „W sprawach cywilnych strona ma prawo wezwać stronę przeciwną lub świadka z nią utożsamionego i przesłuchać za pomocą pytań naprowadzających.”
Ostatnie zdanie podsekcji (c) zostało zmienione przez Izbę w celu wyjaśnienia faktu, że „wrogi świadek”- czyli świadek, który jest wrogi w rzeczywistości – może być przedmiotem przesłuchania za pomocą pytań naprowadzających. Przepis w brzmieniu przedstawionym przez Sąd Najwyższy uznawał niektórych świadków za wrogich z mocy prawa, a tym samym podlegających przesłuchaniu za pomocą pytań naprowadzających bez wykazywania faktycznej wrogości. Były to strony przeciwne lub świadkowie utożsamiani ze stronami przeciwnymi. Jednakże, sformułowanie pierwszego zdania podsekcji (c), choć ogólnie zakazuje stosowania pytań naprowadzających w bezpośrednim przesłuchaniu, przewiduje również „z wyjątkiem sytuacji, gdy może to być konieczne do rozwinięcia jego zeznań”. Ponadto, pierwszy paragraf noty Komitetu Doradczego wyjaśniającej podsekcję jasno wskazuje, że ich zamiarem było, aby pytania naprowadzające mogły być zadawane świadkowi wrogiemu lub świadkowi, który był niechętny lub stronniczy i nawet jeśli ten świadek nie był związany ze stroną przeciwną. Stwierdzamy jednak, że nie miała ona wpływu na znaczenie pierwszego zdania podsekcji i miała na celu jedynie wyjaśnienie, że pytania naprowadzające są dopuszczalne w przypadku przesłuchiwania świadka, który jest wrogo nastawiony, w związku z czym komisja przyjmuje tę poprawkę Izby.
Ostatnie zdanie podsekcji zostało również zmienione przez Izbę, tak aby obejmowało zarówno sprawy karne, jak i cywilne. Komisja przyjmuje tę poprawkę, ale zauważa, że w sprawach karnych może być trudno określić, kiedy świadek jest „utożsamiany ze stroną przeciwną”, a zatem zasada ta powinna być stosowana z ostrożnością.
Opisy do poprawki Advisory Committee on Rules-1987
Poprawka ma charakter techniczny. Nie przewiduje się zmian merytorycznych.
Opisy Komitetu Doradczego ds. Przepisów-2011
Język Reguły 611 został zmieniony w ramach zmiany brzmienia Przepisów Dowodowych w celu uczynienia ich bardziej zrozumiałymi oraz ujednolicenia stylu i terminologii w całych przepisach. Zmiany te mają charakter wyłącznie stylistyczny. Nie ma na celu zmiany jakiegokolwiek wyniku w jakimkolwiek orzeczeniu dotyczącym dopuszczalności dowodów.