Aby wykonać test, badający chwyta kciukiem nadgarstek nad kością łódkowatą (po stronie grzbietowej dłoni), aby zapobiec przesunięciu kości łódkowatej do pozycji bardziej pionowej w odchyleniu łokciowym. W celu przeprowadzenia testu, nadgarstek musi być w lekkim wyproście. Następnie nadgarstek pacjenta jest przesuwany z odchylenia łokciowego do promieniowego. W przypadku pozytywnego wyniku testu, osoba przeprowadzająca badanie poczuje wyraźny „brzęk”, a pacjent doświadczy bólu. Dla pełnego obrazu sytuacji, test należy wykonać na obu nadgarstkach w celu porównania. Jeśli więzadło łódeczkowate jest przerwane, kość łódeczkowata podwichnie się nad grzbietową wargą dalszej części kości promieniowej.
Oryginalny opis Watsona:
„Pacjent podchodzi do egzaminatora, jakby chciał wziąć udział w siłowaniu się na rękę, twarzą do stołu z ukośnie uniesionymi rękami (prawa do prawej lub lewa do lewej) i łokciami spoczywającymi na powierzchni pomiędzy nimi. Przy lekko pronującym przedramieniu pacjenta, badający chwyta nadgarstek od strony promieniowej, kładąc kciuk na guzku kości łódeczkowatej (tak jakby naciskał przycisk otwierający drzwi samochodu) i owijając palce wokół dalszej części kości promieniowej. Drugą rękę badający chwyta na poziomie śródręcza, kontrolując pozycję nadgarstka. Rozpoczynając od odchylenia łokciowego i lekkiego wyprostu, nadgarstek jest przesuwany promieniowo i lekko zginany ze stałym naciskiem kciuka na kość łopatkową. Odchylenie promieniowe powoduje zgięcie kości łódeczkowatej. Nacisk kciuka badającego przeciwstawia się tej normalnej rotacji, powodując przesunięcie kości łódeczkowatej w stosunku do pozostałych kości nadgarstka. To przesunięcie może być subtelne lub dramatyczne. Prawdziwie pozytywny wynik testu wymaga zarówno bólu w tylnej części nadgarstka (nie tylko w miejscu nacisku na guzowatość kości łódeczkowatej), jak i porównania z przeciwległym nadgarstkiem.”