„Large but dissimilar glasses” (GIF by the author for Hyperallergic)
Kendell Geers’s „Stripped Bare” (2009), bardzo współczesne ujęcie klasyki sztuki nowoczesnej, zostało wystrzelone przez internet jako obraz reklamowy dla jego nadchodzącego wykładu w Instytucie Sztuki Współczesnej w Filadelfii. Jest to nawiązanie do dzieła Marcela Duchampa „The Bride Stripped Bare by Her Bachelors, Even (The Large Glass)” (1915-23), które znajduje się po drugiej stronie miasta w innej filadelfijskiej instytucji, Philadelphia Museum of Art.
Oryginalna praca podważa pojęcie cenności oryginalności, ideę, którą Duchamp nie był szczególnie zainteresowany, ponieważ artysta chciał, aby jego pracy towarzyszyła książka, aby, jak twierdził, zapobiec czysto wizualnym reakcjom na nią.
W 1934 roku Duchamp opublikował swoje notatki na temat tego, co nazwał „zabawnym obrazem” i wyjaśnił, że jego celem było stworzenie diagramu nieregularnych postępów „panny młodej” na górnej połowie i jej dziewięciu „kawalerów” na dole.
Praca była wystawiana tylko raz (w 1926 roku w Brooklyn Museum), zanim została przypadkowo złamana, a następnie częściowo naprawiona przez artystę, ale stała się podstawą podręczników sztuki i kultury XX wieku. Stał się również przedmiotem wielu „autoryzowanych” reprodukcji, w tym:
- ujęcie Richarda Hamiltona z lat 60. w Tate w Londynie
- inna wersja z lat 60. wykonana przez krytyka sztuki Ulfa Linde i artystę Pera Olofa Ultvedta (za zgodą Duchampa, po tym jak Filadelfia nie chciała wypożyczyć oryginału) w sztokholmskim Moderna Museet
- wersja z lat 90. wykonana przez Johna Stenborga i Henrika Samuelssona (autoryzowana przez Madame Alexinę Duchamp), również w Moderna Museet
- mniejsze wersje przeznaczone do seryjnej produkcji przez firmę wydawniczą Bok-Konsum (które okazały się zbyt trudne i kosztowne w produkcji)
Hamilton, podobnie jak wersje szwedzkie, nie jest dokładną kopią, lecz interpretacją. Ujęcie Geera odbiera obrazowość na rzecz przemocy wystrzałów z karabinu przeciwko kuloodpornej szybie. Działanie to wywołuje zarówno frustrację historią sztuki – zwłaszcza instytucjonalizacją awangardy – jak i niełatwą celebrację estetyki przemocy. Geer zafiksował się na postrzeganiu aktu zniszczenia jako tworzenia, sugerując, że wielka sztuka nigdy nie umiera, ale jest reinkarnowana.
Źródła obrazów dla GIF-a: flickr.com/photogaby, Tate, Moderna Museet, ICP
Wspieraj Hyperallergic
Jako że społeczności artystyczne na całym świecie doświadczają czasu wyzwań i zmian, dostępne, niezależne raportowanie tych wydarzeń jest ważniejsze niż kiedykolwiek.
Please consider supporting our journalism, and help keep our independent reporting free and accessible to all.
Become a Member