„The Windhover” to sonet autorstwa Gerarda Manleya Hopkinsa (1844-1889). Został napisany 30 maja 1877 roku, ale nie został opublikowany aż do 1918 roku, kiedy to został włączony jako część zbioru Poems of Gerard Manley Hopkins. Hopkins zadedykował wiersz „Chrystusowi, naszemu Panu”.
Złapałem dziś rano sługusa poranka, króla-
domu delfina światła dziennego, Sokoła, w jego jeździe
Z toczącego się pod nim równego powietrza, i kroczącego
Wysoko tam, jak on szczebiotał na grzbiecie skrzydła
W jego ekstazie! Potem off, off forth on swing,
Jak pięta łyżwy zamiata gładko na bow-bend: the hurl and gliding
Rebuffed the big wind. Moje serce w ukryciu
Pobudzone dla ptaka, – osiągnięcie, opanowanie rzeczy!
Piękno brutalne i męstwo i czyn, o, powietrze, duma, pióropusz, tutaj
Zatrzymaj się! A ogień, który się wtedy z ciebie zerwie, miliard razy opowiedziany piękniej, groźniej, o mój chevalier!
Nie dziw się temu: shéer plód sprawia, że pług pada sillion
Shine, a błękitno-błękitny żar, ach mój drogi,
Fall, gall themselves, and gash gold-vermilion.
„Windhover” to inna nazwa dla pustułki pospolitej (Falco tinnunculus). Nazwa odnosi się do zdolności ptaka do zawisania w powietrzu podczas polowania na ofiarę. W wierszu narrator podziwia ptaka, który unosi się w powietrzu, sugerując, że kontroluje on wiatr tak, jak człowiek może kontrolować konia. Następnie ptak nagle szybuje w dół i „odrzuca wielki wiatr”. Ptak może być postrzegane jako metafora Chrystusa lub boskiej epiphany.
Hopkins nazwał „The Windhover” „najlepszą rzeczą, jaką kiedykolwiek napisał”. Często pojawia się w antologiach i doczekał się wielu interpretacji.