W 1755 roku, walcząc o ocalenie sił brytyjskich podczas wojny francusko-indiańskiej, George Washington i Thomas Gage wydawali się przeznaczeni do zostania wieloletnimi przyjaciółmi. Jednak niecałe dwie dekady później każdy z nich dowodził przeciwnymi armiami, przygotowując się do wojny przeciwko sobie.
Chociaż Waszyngton i Gage nigdy nie spotkali się na polu bitwy, ich działania w 1775 roku podniosły status Waszyngtona jako dowódcy Armii Kontynentalnej, niszcząc jednocześnie reputację i karierę wojskową Gage’a.
Działając w różnych rolach podczas kampanii Braddocka, Waszyngton i Gage odegrali znaczącą rolę w zapobieżeniu całkowitemu zniszczeniu sił brytyjskich. Waszyngton z powodzeniem przeniósł rannego Braddocka w bezpieczne miejsce, podczas gdy Gage manewrował artylerią, gdy okoliczności stawiały poważne przeszkody. Ich współpraca zaowocowała wzajemnym szacunkiem dla siebie, o czym świadczy fakt, że w 1758 roku Waszyngton poprosił kilku brytyjskich oficerów, w tym Gage’a, aby napisali do generała Johna Forbesa i polecili, by Waszyngton wziął udział w kolejnej kampanii Forbesa przeciwko Francuzom. Chociaż Waszyngton ostatecznie nie został włączony do kampanii, jego chęć uzyskania rekomendacji Gage’a ilustrowała poziom szacunku, który mógł graniczyć z przyjaźnią między tymi dwoma mężczyznami.
Po zakończeniu wojny w 1763 roku Gage pozostał w koloniach i został mianowany głównodowodzącym sił amerykańskich. W 1768 r. Gage zażądał, by w Bostonie stacjonowały koszary wraz z dwoma regimentami brytyjskich regularistów. Wybór 29. regimentu piechoty jako jednej z dwóch jednostek – jednostki znanej z gwałtownych starć z cywilami – był nieprzemyślany i doprowadził do starć między kolonistami a regularistami w marcu 1770 roku, które stały się znane jako masakra bostońska. W obliczu rosnącej opozycji kolonialnej Gage coraz bardziej skupiał się na ścisłym egzekwowaniu brytyjskiego prawa. W 1774 roku Gage przygotował i energicznie wprowadził w życie Coercive Acts, serię ustaw mających na celu ukaranie amerykańskich kolonistów, zwłaszcza w Bostonie, za ciągłe akty oporu, w tym niedawne Boston Tea Party.
Rok później Gage rozkazał regularnym żołnierzom schwytać kilku przywódców rebelii, w tym Samuela Adamsa i Johna Hancocka, oraz przejąć skład broni, o którym mówiło się, że znajduje się w Lexington w stanie Massachusetts. Rozkazy Gage’a doprowadziły do konfliktów pod Lexington i Concord w kwietniu 1775 roku. Wycofując się do Bostonu, armia Gage’a szybko znalazła się w oblężeniu przez szereg kolonialnych milicji. 17 czerwca 1775 roku Gage podjął próbę przerwania oblężenia, atakując siły rebeliantów. Za szturm na Bunker Hill przyszło zapłacić bardzo wysoką cenę. Brytyjczycy ponieśli ponad 1000 zabitych i rannych, w tym prawie czterdzieści procent oficerów armii.
Kiedy w lipcu Waszyngton przybył pod Boston, dowodzenie armią brytyjską przez Gage’a było w zasadzie skończone. Choć technicznie rzecz biorąc, Gage był zmuszony do konsultowania strategii wojskowej ze swoimi podwładnymi. Przez wiele miesięcy Waszyngton i Gage zajmowali się szkoleniem oddziałów i gromadzeniem zasobów wojskowych na potrzeby bitwy, do której nigdy nie doszło. W październiku generał Gage został odwołany do Londynu, pozostawiając generała Williama Howe’a na czele sił brytyjskich w Ameryce. Zasadniczo odsunięty od dowodzenia, Gage został umieszczony na stałej liście nieaktywnych w kwietniu 1776 roku.
Matthew A. Byron, Ph.D.
Assistant Professor of History
Young Harris College
Bibliografia:
Anderson, Fred. The War That Made America. Nowy Jork: Penguin Books, 2005.
Fischer, David Hackett. Paul Revere’s Ride. Nowy Jork: Oxford University Press, 1994.
Freeman, Douglas Southall. Washington. New York: Simon and Schuster, 1995.
Linki
„George Washington do Thomasa Gage’a, 12 kwietnia 1758 r.” (Prośba o rekomendację dla generała Forbesa)
Przypisy.