PlaywrightEdit
Wczesne sztuki Shawna, takie jak Marie and Bruce (1978), przedstawiały emocjonalne i seksualne konflikty w absurdalnym stylu, z językiem zarówno lirycznym, jak i brutalnym. W rozmowie z Andre Gregory, której fragmenty zostały wykorzystane do stworzenia My Dinner with Andre, Shawn powiedział, że sztuki te przedstawiają „moje życie wewnętrzne jako szalejącą bestię”. Reakcja krytyków była skrajnie spolaryzowana: niektórzy krytycy okrzyknęli Shawna wielkim pisarzem, podczas gdy John Simon nazwał Marie i Bruce’a „śmieciami”, a Shawna „jednym z najbardziej niebrzydkich aktorów w tym mieście”. Jego sztuka A Thought in Three Parts z 1977 roku wywołała kontrowersje w Londynie, kiedy produkcja została zbadana przez oddział obyczajowy i zaatakowana w Parlamencie po zarzutach o treści pornograficzne. Shawn otrzymał nagrodę Obie Award dla najlepszego dramatopisarza w 1974 roku za Our Late Night.
Późniejsze sztuki Shawna są bardziej jawnie polityczne, rysując paralele między psychologią jego bohaterów a zachowaniem rządów i klas społecznych. Do najbardziej znanych należą Aunt Dan and Lemon (1985) oraz The Designated Mourner (1997). Polityczna twórczość Shawna wzbudza kontrowersje, gdyż często przedstawia on widzom kilka sprzecznych punktów widzenia. Ciotkę Dan i Lemon nazwał przestrogą przed faszyzmem. Monolog Shawna Gorączka, pierwotnie przeznaczony do wykonywania dla małej publiczności w mieszkaniach, przedstawia osobę, która zapada na chorobę, walcząc o znalezienie moralnie spójnego sposobu na życie w obliczu niesprawiedliwości, i ostro krytykuje Stany Zjednoczone za wspieranie opresyjnych reżimów antykomunistycznych. W 1997 r. Shawn omówił polityczny charakter Ciotki Dan i Lemon, Gorączki oraz The Designated Mourner w wywiadzie, w którym szeroko opowiedział o powiązaniach tematycznych między nimi, a także o własnych poglądach na politykę marksistowską, komunistyczną i socjalistyczną, ich znaczeniu dla amerykańskiego liberalizmu oraz o tym, jak rządowa i indywidualna odpowiedzialność za znalezienie rozwiązań dychotomii między bogatymi i biednymi w świecie jest obecna w jego bohaterach. Aunt Dan and Lemon przyniosła Shawnowi jego drugą nagrodę Obie Award za doskonałość dramaturgiczną w 1986 roku, a The Fever zdobyła nagrodę dla najlepszej sztuki amerykańskiej w 1991 roku. Trzy sztuki Shawna doczekały się adaptacji filmowych: The Designated Mourner (w zasadzie filmowa wersja scenicznej produkcji Davida Hare’a), Marie and Bruce oraz Gorączka. Laureatka Oscara Vanessa Redgrave zagrała w sztuce Gorączka (2004), która po raz pierwszy została wyemitowana na antenie HBO 13 czerwca 2007 roku.
Shawn pisał również komentarze polityczne dla The Nation, a w 2004 roku wydał jednozdaniowy, progresywny magazyn polityczny Final Edition, w którym znalazły się wywiady i artykuły Jonathana Schella, Noama Chomsky’ego, Marka Stranda i Deborah Eisenberg. Shawn jest tłumaczem Opery za trzy grosze Bertolta Brechta, która została otwarta w Studio 54 na Manhattanie 25 marca 2006 roku. Pojawia się na krótko jako lektor podczas „Song about the Futility of Human Endeavor”. 1 września 2009 roku opublikował swoją pierwszą pracę non-fiction, Essays. Jest to zbiór esejów, które wyrażają jego postrzeganie polityki i innych aspektów jego życia.
AktorstwoEdit
Zaangażowanie Shawna w teatr rozpoczęło się w 1970 roku, kiedy poznał Andre Gregory’ego, który od tego czasu wyreżyserował kilka jego sztuk. Jako aktor sceniczny, występował głównie w swoich własnych sztukach i innych projektach z Gregorym. W filmie zadebiutował w 1979 roku, grając byłego męża Diane Keaton w „Manhattanie” Woody’ego Allena oraz agenta ubezpieczeniowego w „All That Jazz” Boba Fosse’a. Do jego najbardziej znanych ról filmowych należą Earl w Strange Invaders (1983) i Mr. Hall w Clueless (1995). Po obejrzeniu jego występu w filmie „Mój obiad z Andre” (1981), reżyserce castingu Janet Hirshenson tak spodobało się jego użycie słowa „niepojęte”, że obsadziła go w roli Vizziniego w filmie „Narzeczony księżniczki” (1987). Inne jego role to Baron Von Westphalen w Southland Tales, Cyrus Rose w Gossip Girl i Ezra w The Haunted Mansion (2003).
Jego rzadkie, niekomediowe role filmowe to dwie kolaboracje z Andre Gregorym i Louisem Malle: na wpół autobiograficzny dialog My Dinner with Andre i połączony z produkcją i kulisami dramat Wujaszek Wania zatytułowany Wania na 42 ulicy. Shawn dość często pojawia się w telewizji, gdzie występował w wielu gatunkach i serialach. Występował w takich rolach jak Wielki Nagus Zek w Star Trek: Deep Space Nine, Stuart Best w Murphy Brown, Jeff Engels w The Cosby Show, Dr. Howard Stiles w Crossing Jordan, Arnie Ross w Taxi, Charles Lester w The Good Wife, a także powtórzył swoją rolę Pana Halla w Clueless (na podstawie filmu). W 1985 roku wystąpił w teledysku do utworu „This is My Night” Chaki Khan. 4 lutego 2010 roku, Shawn pojawił się jako Alan Rubin w programie The Daily Show with Jon Stewart. Pojawił się w filmie Vegas Vacation jako Marty. A Master Builder został otwarty w Nowym Jorku w czerwcu 2014 roku. W 2018 roku dołączył do obsady Młodego Sheldona w powracającej roli chłopaka Meemaw i profesora fizyki Sheldona, dr Johna Sturgisa.
Shawn gwiazdorzy w filmie Woody’ego Allena z 2020 roku Rifkin’s Festival, którego akcja rozgrywa się w San Sebastian w Hiszpanii.
Shawn został uhonorowany w 2005 roku nagrodą PEN/Laura Pels International Foundation for Theater Award jako Master American Dramatist.
Aktorstwo głosoweEdit
Shawn jest aktorem głosowym filmów animowanych i seriali telewizyjnych, w tym Rexa we franczyzie Toy Story i Kingdom Hearts III, Mr. Gilbert Huph w The Incredibles, Principal Mazur w A Goofy Movie, Bertram w Family Guy, Munk w Happily N’Ever After, Purple Pirate Paul w Tom and Jerry: Shiver Me Whiskers, oraz jako karykatura samego siebie w BoJack Horseman.
Shawn powiedział, że reżyser Toy Story John Lasseter mógł zobaczyć obie jego role w My Dinner with Andre i The Princess Bride i zobaczył go jako „pobudliwego” jak Rex.
W The Fox and the Hound, pierwotnie miał głos Boomer, ale zrezygnował i został zastąpiony przez Paula Winchella. W Cats & Dogs: The Revenge of Kitty Galore, Shawn zastąpił Jona Lovitza jako głos Calico.
.