Regionalism and Realism in 19thCentury American Literature
W Ameryce XIX wieku wojna secesyjna i ekspansja na zachód spowodowały liczne zmiany w społeczeństwie i polityce. Artyści amerykańscy zwrócili się w stronę realizmu i regionalizmu, aby skomentować nowe problemy tego okresu, takie jak ciągła walka klasy robotniczej oraz awans społeczny klasy średniej. Artyści udokumentowali te narodowe przemiany, tworząc usunięte, bezstronne obrazy życia codziennego. Aby ożywić swoje postacie i scenerię, aby umożliwić czytelnikom pełne zaangażowanie się w ich historie, Mark Twain w Przygodach Huckleberry Finna i Kate Chopin w Przebudzeniu zastosowali regionalizm, podczas gdy Henry James przedstawił prawdziwe życie w czasie rzeczywistym za pomocą realizmu w swojej opowieści Daisy Miller: A Study.
MarkTwain i Kate Chopin byli ekspertami w tworzeniu dzieł regionalistycznych. Regionalizm odnosi się do tekstów, które koncentrują się na specyficznych, unikalnych cechach danego regionu, takich jak dialekt, zwyczaje, tradycja, topografia, historia i bohaterowie. Skupia się na tym, co formalne i nieformalne, analizując postawy bohaterów wobec siebie nawzajem i całej społeczności. W fikcji regionalistycznej szczególnie ważny jest narrator, który pełni rolę tłumacza, czyniąc region zrozumiałym dla czytelnika. W swoim arcydziele Przygody Huckleberry Finna, Mark Twain używając regionalizmu przenosi czytelnika w samo serce dziewiętnastowiecznego dzikiego amerykańskiego Zachodu. Twain ożywia to, co lokalne. Z veryb beginning powieści Twain mówi swojemu czytelnikowi, „W tej książce szereg dialektów są używane, to witamy: Missouri negro dialekt, ekstremistycznej formie backwoods South-Western dialektów; zwykły „Pike-Country” dialekt; i cztery zmodyfikowane odmiany tego ostatniego” (Twain, str. 108). Twain prowadzi swojego czytelnika, używając języka wernakularnego, bezpośrednio do sceny, więc czujesz się tak, jakbyś był tuż obok Hucka Finna, płynąc w dół rzeki Missisipi, jak on dyktuje historię do Ciebie. Brak gramatyki, nieprawidłowa struktura zdania i słowa, które nigdy nie znajdą się w słowniku angielskim składają się na język Hucka i pozwalają czytelnikowi wczuć się w jego charakter, jak również obyczaje specyficznego regionu, z którego pochodzi. Lokalne historie barwne, które opisuje w całej powieści, dają czytelnikowi reprezentację regionu, w którym mieszka i podróżuje.
Rzeka Missisipi odgrywa ogromną rolę w tej historii. To nie tylko funkcjonować jako naturalny krajobraz i ustawienie dla tego regionu. Instead, because of the wayin which the river affects Huck and Jim’s journey and is their means forescape, freedom and a new life, the river becomes a major character in thenovel. Rzeka wskazuje również na inne aspekty regionalizmu. Regionalist workstend być bardziej skoncentrowane na rzeczywistej regionu niż skrupulatnie pielęgnowanie do systematycznego rozwoju fabuły. Wielokrotnie w całej powieści Twaintakes up liczne akapity z Huck szczegółowy opis natury i rzeki wokół niego. „Rzeka wyglądała mile i mile w poprzek. Księżyc był trzeźwy mogłem policzyć dryfujące kłody, które szły ślizgając się wzdłuż, czarne i nieruchome, setki jardów od brzegu” (Twain, str. 129). Te opisy nie mają absolutnie nic wspólnego z fabułą. Zamiast tego są one dygresją od niego. Jednak oddanie rzeki wzmacnia portret regionu, co jeszcze bardziej potęguje doznania płynące z lektury powieści. Jako czytelnik, choć nie można fizycznie zobaczyć rzeki, można wyczuć i poczuć jej wielkość, moc i majestat poprzez słowa Hucka. Dygresja od fabuły jest regionalistyczną techniką lepszego reprezentowania kultury. Wraz z odejściem od fabuły, aby opisać rzekę, Twain ma Huck również spędzić dużo czasu opisując przesądy Jima. Chociaż odgrywa rolę w historii, to nie jest koniecznie najważniejszą częścią fabuły. Jednak szczegółowe opisy przesądów Jima, takie jak: „Czarnuch panny Watson, Jim, miał kulę z włosów wielkości twojej pięści, która została wyjęta z czwartego żołądka wołu, a on zwykł domagać się z nią”, dają czytelnikowi lepsze zrozumienie regionu (Twain, str. 118).
Huckthe narrator działa również jako tłumacz czytelnika. Tłumaczenie narratora to kolejna kluczowa cecha regionalizmu. Huck bierze swoje doświadczenia i artykułuje je tak, aby czytelnik mógł zrozumieć, gdzie jest i jak tam jest. Wraz z przedstawieniem rzeki, Huck działa jako tłumacz, gdy wyjaśnia wdowę i jej działania. Mówi czytelnikowi: „Wdowa płakała nade mną i nazwała mnie biedną, zagubioną owieczką, a także nazwała mnie wieloma innymi imionami, ale nigdy nie miała na myśli żadnej krzywdy” (Twain, str. 109). Dla czytelnika, który nie jest częścią regionu, Huck jest w stanie wyjaśnić, dlaczego pewne rzeczy występują w tym obszarze ze względu na unikalne zwyczaje regionu. Dzieła regionalistów również wzywają do współczucia dla tego, co lokalne i co zostaje utracone, gdy zostaje włączone do narodowego. Chociaż Huck tłumaczy działania wdowy dla czytelnika, Twain krytykuje również wdowę za próbę wyciągnięcia rzeki z Hucka poprzez dostosowanie go do wartości narodowych. W ten sposób jest ona postrzegana jako wróg, ponieważ stara się wymazać lokalność i wyjątkowość regionu, który Huck uosabia.
KateChopin również stosuje regionalizm w swoim dziele Przebudzenie. Jednak regionalizm Chopina jest nieco inny niż regionalizm Marka Twaina. Podczas gdy Twain stara się gloryfikować region, o którym pisze, Chopin wykorzystuje swoją powieść do krytykowania regionu, w którym rozgrywa się jego historia. Wciąż w pełni prezentuje czytelnikowi zrozumienie regionu, stosując się do tego samego zestawu cech i wytycznych regionalizmu, którymi posługuje się Twain, ale ukazuje swój region w słabszym świetle. Przebudzenie ma miejsce w kreolskim społeczeństwie i kulturze Luizjany. Ona przynosi jej czytelnika, w przeciwieństwie do Twaina, w świecie wysokiej klasy. Czytelnik doświadcza wysokiego społeczeństwa, jak są onetransported między społeczeństwem kreolskim w dwóch regionach, miejskiego Nowego Orleanu i wiejskichGrand isle wakacje rekolekcje. W obu miejscach, społeczeństwo kreolskie jest wyrażone. Podobnie jak Twain, Chopin używa języka wernakularnego. Pewne francuskie zwroty, takie jak „quadroon” są wspólne dla regionu południowego i są zatrudnione przez Chopina w całej powieści jako środek do wprowadzenia jej czytelnika do regionu. Posługując się techniką regionalistyczną, Chopin przedstawia czytelnikowi specyficzny system klasowy i normy społeczne panujące na Południu. Główna bohaterka powieści, Edna Pontellier, nie pochodzi z tego regionu. Dlatego też, kwestionując i buntując się przeciwko specyficznej strukturze społecznej regionu, jest ona doskonałym środkiem, za pomocą którego Chopin jest w stanie ukazać czytelnikowi specyfikę regionu. Jako protestantka z Kentucky w katolickiej, kreolskiej kulturze, Edna była „outsiderką”. Jednak dzięki temu, że była z zewnątrz, czytelnik otrzymuje niesamowity opis kreolskiego życia i zwyczajów. Edna „nie czuła się dobrze w społeczeństwie Kreolów… Wszyscy znali się nawzajem i czuli się jak jedna wielka rodzina” (Chopin, str. 541). Obserwacje Edny oświetlają kreolskie cechy: „Cechą, która ich wyróżniała i która wywarła największe wrażenie na pani Pontellier, był ich całkowity brak pruderii. Ich swoboda wyrażania się była dla niej zrazu niezrozumiała, choć nie miała trudności w pogodzeniu jej z wyniosłą czystością, która u Kreolki wydaje się być wrodzona i niewątpliwa” (Chopin, s. 541).
Chopin najlepiej posługuje się regionalizmem, gdy przedstawia (i jednocześnie krytykuje) normy i zasady obowiązujące w społeczeństwie kreolskim. Najistotniejszą z nich jest przyjęta i ustrukturalizowana rola kobiety-matki. „Były to kobiety, które idealizowały swoje dzieci, czciły swoich mężów i uważały za święty przywilej zatrzeć się jako jednostki i rozwinąć skrzydła jako anioły usługujące” (Chopin, s. 540). Ludzką manifestacją tego opisu jest przyjaciółka Edny, Adèle Ratignolle. Adèle jest uosobieniem idealnej kreolskiej żony, jest wszystkim tym, czym Edna nie jest. Jako jej przeciwniczka, wady Edny obnażają i podkreślają wybitne przywiązanie Adele do standardów kreolskiego społeczeństwa. Edna nie tylko troszczy się o męża i dzieci, doskonale wywiązuje się z domowych obowiązków, ale jest też wolna w wyrażaniu siebie i dyskutowaniu. Wszystko to są cechy idealnej kreolskiej kobiety. Chopin wykorzystał liczne postaci, ich dialekt oraz interakcje między nimi i społecznością, aby skomponować swój utwór regionalistyczny i ożywić specyficzny region, w którym miało miejsce Przebudzenie
W swojej najsłynniejszej noweli Daisy Miller: A Study, Henry James zatrudnia realizm. Realizm w wielu aspektach pokrywa się z regionalizmem. Jest to literackie przedstawienie życia tak, jak jest ono przeżywane. Realistyczne dzieła odbiegają od fabuły, zagłębiając się w głębię swoich bohaterów, aby uchwycić istotę prawdziwego życia w czasie rzeczywistym. Pisarze realistyczni atakują społeczne obyczaje i tradycje.Odrzucając romantyzm, pisarze realistyczni nie chcą ukrywać tego, co nieprzyjemne.Zamiast tego, odkrywają i rozkwitają w tym, co jest prawdziwe; z dumą włączając wszystko, co jest brzydkie, prymitywne i być może społecznie nie do przyjęcia. Prawdziwy do realistycznej techniki, Henry James ma silny nacisk na rozwój wiarygodnych znaków w Daisy Miller: A Study. Daisy jest tak realna dla czytelników, ponieważ jest ona tak bezprawna. Jakkolwiek błędne Daisy może być zgodnie z normami społecznymi, James nigdy nie narusza żadnej z istotnych i niezbędnych charakterów swojej postaci. Mimo że jej działania mogą być radykalne jak na tamte czasy, są one zgodne z jej własnym charakterem i sposobem bycia. Sposób bycia Daisy jest konsekwentny przez całą książkę. Kiedy Winterbourne po raz pierwszy spotyka ją w Szwajcarii, jest ona „gadatliwa”, „zuchwała” i „flirtująca” (James, str. 397). Daisy nigdy nie traci tych cech ani nie zdradza, kim naprawdę jest. Czyniąc to, James czyni ją realną dla czytelnika.
Jednakże, będąc prawdziwą, Daisy nie jest akceptowana przez społeczeństwo. W przeciwieństwie do romantyzmu, gdzie postacie i wydarzenia są udramatyzowane, wyidealizowane i wyolbrzymione, usposobienie Daisy jest niedoskonałe. Jest ona opisana przez Winterbourne’a i jego ciotkę jako „surowa”, „okropna”, „ignorancka” i „wulgarna” (James, str. 408,409). Chociaż jej działania, takie jak chodzenie z dwoma mężczyznami w miejscu publicznym, są uważane za skandaliczne przez społeczeństwo, są one zgodne z jej flirciarską naturą. Jeśli James sprawiłby, że Daisy porzuciłaby swoją unikalną postawę na rzecz społecznej normy, nie byłaby już prawdziwa. Zamiast tego James trzyma się realizmu od początku do końca. Chociaż Winterbourne błaga Daisy, aby opuściła Koloseum z obawy, że złapie malarię, wierna swojej własnej, wyjątkowej formie szczeka na niego w giddyprotest, „Nie obchodzi mnie… czy mam gorączkę rzymską, czy nie!”. Jej konsekwentna śmierć, będąca wynikiem jej dziwacznego zachowania, nie zapewnia szczęśliwego, baśniowego zakończenia. W zamian za to, że jego bohaterska bohaterka umiera, James czyni swoje dzieło o wiele bardziej realistycznym.
W odpowiedzi na zmiany społeczne i polityczne w Ameryce i w bezpośredniej opozycji do romantyzmu, stylu, który dominował w literaturze przez wiele lat, dziewiętnastowieczni pisarze amerykańscy stosowali regionalizm i realizm. Jedne z najlepszych reprezentacji regionalizmu można znaleźć w Przygodach Huckleberry Finna Marka Twaina i Przebudzeniu Kate Chopin, natomiast jedną z najlepszych reprezentacji realizmu można znaleźć w Daisy Miller Henry’ego Jamesa: AStudy because these three authors brought to life their stories andcharacters for their readers.