Wyspy Markizy, francuskie Îles Marquises, para archipelagów wulkanicznych w Polinezji Francuskiej w środkowej części Południowego Pacyfiku, 740 mil (1200 km) na północny wschód od Tahiti. Wyspy są, w przeważającej części, wysokie i kruche, z postrzępionych szczytów wznosi się w miejscach do około 4.000 stóp (1.200 metrów). Największą (77 mil kwadratowych) i najbardziej zaludnioną wyspą grupy południowo-wschodniej jest Hiva Oa, miejsce pochówku francuskiego artysty Paula Gauguina i belgijskiego piosenkarza Jacques’a Brela; grupa ta obejmuje również Fatu Hiva i Tahuata, każda o powierzchni około 23 mil kwadratowych (60 km kwadratowych), oraz niezamieszkałe Motane i Fatu Huku. Grupa północno-zachodnia obejmuje Nuku Hiva, Ua Pou, Ua Huka, Eiao i Hatutu.
Sémhur
Marquesas są uważane za zamieszkane już w 340 r. p.n.e., chociaż wśród naukowców nie ma zgody co do pochodzenia osadników. Południowo-wschodnie wyspy zostały zauważone w 1595 roku przez hiszpańskiego odkrywcę Álvaro de Mendaña de Neira, który nazwał je dla swojego patrona, markiza de Mendoza, wicekróla Peru. Kpt. James Cook odwiedził Fatu Huku w 1774 roku. W 1791 roku amerykański kapitan Joseph Ingraham zauważył północno-zachodnią grupę i nazwał je Wyspami Waszyngtona. Cała grupa, zaanektowana przez Francuzów w 1842 roku, tworzy obecnie administracyjny pododdział Polinezji Francuskiej, z siedzibą w Hakapehi (Tai-o-hae) na Nuku Hiva. Ponieważ na wyspach brakuje równin przybrzeżnych i raf koralowych, zamieszkanie jest w dużej mierze ograniczone do wąskich dolin, gdzie z gór spływają strumienie. Głównymi produktami rolnymi są kopra, taro, chlebowiec, kawa i wanilia. Turystyka jest rozwijającą się gałęzią przemysłu, a wyspy są popularne wśród jachtów wycieczkowych. Większość mieszkańców jest wyznania rzymskokatolickiego. Całkowita powierzchnia lądowa (w tym obszar wód śródlądowych) 405 mil kwadratowych (1,049 km kwadratowych). Pop. (2017) 9 346.
Sémhur