Het afgelopen jaar is er veel veranderd in mijn filmsmaak. De dagen dat ik me door een Buñuel strompelde om er bij een pint bier wat slimmer uit te zien, liggen ver achter me – mijn recent bekeken lijst op Netflix bestaat nu bijna uitsluitend uit indie horrorfilms.
Het heeft misschien iets te maken met het feit dat ik tussen Cultured Vultures en de 9-5 door, graag mijn hersenen uitschakel en ontspan met iets dat niet per se oppervlakkig is, maar een film die niet snel zal wedijveren met de beste van Welles. Er zijn genoeg tegenstanders van het genre die zeggen: “oh, weer zo’n verdomde Paranormal Activity” en “waarom maken we dit weer opnieuw?” en tot op zekere hoogte zijn ze terecht.
Sommige mainstream horror heeft de laatste tijd geleden aan een gebrek aan ambitie. Te veel studio’s vertrouwen op dezelfde oude, vermoeide vervolgformule. Dat is waar de indie horror ruimte is echt begonnen te bloeien, films buiten de gebaande paden die scheuren in het script en proberen verschillende dingen. Of het nu de slow burn genialiteit van iets als The Lighthouse of zombie films een of andere manier voortdurend opnieuw uitgevonden, als je wilt innovatie in horror, indie is waar je moet kijken.
Zolang de regisseurs van de beste indie horror films hieronder blijven rond, het genre moet goed zijn. Let op: het onderstaande staat niet in een bepaalde volgorde; ze zijn gewoon genummerd zodat je het makkelijker kunt bijhouden.
De beste indie-horrorfilms
Regisseurs: Veronika Franz, Severin Fiala
Er is iets mis met de moeder van twee jonge jongens. Ze zondert zich voortdurend van hen af na een operatie die haar verminkt lijkt te hebben achtergelaten. Terwijl het vermoeden van de jongens groeit, groeit ook het vermoeden van de kijker dat alles niet is wat het lijkt.
Hyped up immens na de onthulling voor het niet echt landen van de distributie om te kapitaliseren op, Goodnight Mommy is een meeslepende afdaling die je nu kunt vinden op de meeste streaming-diensten. Het is traag bijna tot een fout, maar je geduld zal worden beloond met deze.
The Invitation (2015)
Regisseur: Karyn Kusama
The Invitation krijgt echt niet de reputatie die het verdient als een van de meest zenuwslopende karakterstudies uit de recente horrorgeschiedenis. Het is ongelooflijk geduldig met een ongelooflijke uitbetaling die het wachten waard is.
Wanneer een getroebleerde man wordt uitgenodigd voor een diner met zijn ex, zijn de dingen niet wat ze lijken. De mensen zijn vreemd en er borrelt iets onder de oppervlakte. Wanneer het zijn climax bereikt, biedt The Invitation een van de meest effectieve slotscènes die je ooit in een indie-horror zult zien.
Green Room (2015)
Regisseur: Jeremy Saulnier
Als het je lukt om door Green Room te komen zonder van pure angst over jezelf heen te kotsen, ben je moediger dan de meesten. Het concept is zo eenvoudig, maar het is wel een van de meest intieme en beklijvende films die je ooit zult zien. Plus, Patrick Stewart is een zeer ondeugende jongen.
Wanneer een band in een naziclub speelt, zijn ze getuige van iets waar ze geen getuige van hadden mogen zijn. Wat er daarna gebeurt is een tour-de-force in ingetogen maar ongelooflijk impactvol geweld en een tempo dat nooit verslapt. Het was een van de laatste films van de zwaar ondergewaardeerde Anton Yelchin, en het behoort misschien wel tot zijn beste werk.
Uit onze recensie:
“Net als de beste films, neemt Green Room de conventies van een genre en wikkelt ze rond de waarheid. Ik ging deze film in en verwachtte wat zaterdagmiddag sensatie. Die werd geleverd. Wat ik niet verwachtte, was dat ik de film zou verlaten na te hebben nagedacht over de vraag of het nu het juiste moment was om mijn schrijfcarrière serieuzer te nemen.”
It Comes At Night (2017)
Regisseur: Trey Edward Shults
Het is eerlijk om te zeggen dat It Comes At Night een uiterst polariserende film is, en het is gemakkelijk te zien waarom. Het tempo kan soms moeizaam zijn en je het gevoel geven dat er een “groot” moment komt om je te belonen voor je geduld, maar dat gebeurt niet. Het vroege promotiemateriaal was ook enigszins misleidend, door het te pitchen als een creature feature in plaats van wat het eigenlijk is.
It Comes At Night is een rustige, geduldige film die zich richt op het conflict in een familie die doodsbang zijn voor de buitenwereld. Het heeft een paar “mystery boxes”, zoals Abrams zou zeggen, maar het is uiteindelijk een karaktergedreven indie-horrorfilm in plaats van een spectaculaire en hartveroverende stoeipartij.
It Follows (2014)
Regisseur: David Robert Mitchell
Net als It Comes At Night is It Follows weer zo’n indie-horrorfilm waar geen twee mensen het over eens kunnen zijn. Van de twee is het echter de unieke “gimmick” van It Follows die de film meer doet opvallen. De katholieke kerk had waarschijnlijk een paar nieuwe hervormde leden na de eerste vertoning.
Na seks te hebben gehad met een mysterieuze man, wordt een meisje gestalkt door een langzaam bewegend “wezen” dat haar dood wil. Het probleem is: alleen degenen die besmet zijn kunnen het zien. De logica wordt een beetje wankel naar het einde toe, schijnbaar omdat ze er een ietwat conventionele finale in wilden proppen, maar zoals de titel al aangeeft, is It Follows een film die je met moeite van je af zult schudden.
Uit onze recensie:
“Het is alweer een tijdje geleden dat ik een film zag die me twee keer deed nadenken voor ik het licht uitdeed toen ik naar bed ging. It Follows is een frisse wind en een instant klassieker. Doe het licht uit, zet het volume harder en houd een zacht voorwerp bij de hand voor het geval je iets nodig hebt om je achter te verstoppen.”
Bone Tomahawk (2015)
Regisseur: S. Craig Zahler
Van buitenaf gezien lijkt Bone Tomahawk de zoveelste western te zijn. Hoewel het zeker de kenmerken heeft en op zichzelf zou kunnen staan als je de meer op horror gerichte elementen eruit zou halen, is wat het zo goed maakt gewoon hoe feilloos gruwelijk het is.
Bone Tomahawk zit vol met gore en een aantal zeer pijnlijke sterfgevallen en wordt verankerd door een aantal geweldige optredens, vooral van Kurt Russell. Bone Tomahawk werd gemaakt op een dubbeltje en stierf een dood aan de box office, wat betekent dat het zeker een cult-klassieker zal worden – het verdient alle aandacht die het krijgt. Zorg wel dat je een papieren zak bij je hebt als je hem kijkt.
Terrifier (2016)
Regisseur: Damien Leone
Na het ongebreidelde succes van de verfilming van Stephen King’s IT, zijn clowns in horrorfilms weer helemaal in. Hoewel sommige mensen misschien niet bang zijn voor clowns, zou Terrifier mensen wel eens kunnen doen kotsen van clowns – het is een van de gruwelijkste films die je ooit zult zien.
Als je in Terrifier op zoek bent naar een genuanceerd karakterportret, doe dan niet de moeite: het is in feite gewoon stijlvol geweld voor zijn korte speelduur. Als dat je ding is, ga er dan voor, maar zeg niet dat we je niet gewaarschuwd hebben om een emmer mee te nemen.
Uit onze recensie:
“Ja, uiteindelijk hebben we het over een killer clown slasher film met slechts een hint van karakterontwikkeling en een relatief dom plot, maar Terrifier is een film die bijna iedereen die hem bekijkt op een bepaald niveau zal raken. Als je niet bang bent voor clowns, zal het geweld je zeker aangrijpen. En als het geweld je niet raakt, man, dan maak ik me meer dan een beetje zorgen om je.”
The Battery (2012)
Director: Jeremy Gardner
I cannot fanboy over this film enough. As well as coming in at #6 on my Top 6 Non-Romero Zombie Films, The Battery makes the cut again here for indie horror movies. There’s just something about it that I can’t help but recommend.
It might have a couple of uneven spots and or two coarse edges but it certainly sticks in the mind, something which a big budget horror struggles to match. If you love your zombie films and want something with a bit more between the eyes, you could hardly ask for more from Jeremy Gardner’s debut feature.
READ NEXT: Best Zombie Movies of the 21st Century
The House of the Devil (2009)
Director: Ti West
Het is tijd voor een bekentenis. Ik heb The House of the Devil van Ti West in eerste instantie afgeschreven omdat ik het echt verward had met dit. Ze klinken zelfs nauwelijks hetzelfde.
Hierop voortbordurend, dit is een verrassend uitstekende horror in de trant van John Carpenters beste met een vleugje moderne horror brutaliteit in de mix gegooid. Meer verontrustend dan angstaanjagend, moet je kijken als je een voorliefde voor de oude-school.
Bereid je voor op een serieus trage burn, dat wel. Blijf erbij en je zult een indie-horror vinden die eer betoont aan de klassiekers uit de jaren 70.
Martyrs (2008)
Regisseur: Pascal Laugier
Ik kan deze film niet uit mijn hoofd zetten. Ik zou het ding uit mijn schedel kunnen halen, het door de vaatwasser kunnen halen en het zou er nog steeds volledig getraumatiseerd uit komen na de laatste twintig minuten van Martyrs. Het is absoluut niet voor mensen met een zwak hart of een zwakke maag.
Als je dit Franse exportproduct tot het bittere eind hebt uitgezeten, is het moeilijk om je een andere film voor te stellen die de grenzen zal verleggen zoals Pascal Laugier hier zo triomfantelijk heeft bereikt. Het zegt veel dat de screenshot hierboven zo ongeveer de minst NSFW afbeelding is die ik kon vinden.
NEXT PAGE
Een deel van de berichtgeving die je op Cultured Vultures vindt bevat affiliate links, die ons kleine commissies geven op basis van aankopen die je doet door onze site te bezoeken. Wij berichten over gamenieuws, filmrecensies, worstelen en nog veel meer.