- The Fever by Megan Abbott (2014, Little, Brown and Company)
- Americanah by Chimamanda Ngozi Adichie (2013, Knopf)
- The Handmaid’s Tale door Margaret Atwood (1985, McClelland and Stewart)
- Kindred by Octavia E. Butler (1979, Doubleday)
- Jonathan Strange & Mr Norrell by Susanna Clarke (2004, Bloomsbury)
- De naam van de roos door Umberto Eco, vertaald door William Weaver (1983, Harcourt)
- Blackout: Remembering the Things I Drank to Forget door Sarah Hepola (2015, Grand Central Publishing)
- The Talented Mr. Ripley van Patricia Highsmith (1955, Coward-McCann)
- We Have Always Lived in the Castle by Shirley Jackson (1962, Viking Press)
- Passing by Nella Larson (1929, Knopf)
- Ancillary Justice van Ann Leckie (2013, Orbit)
- Lavinia door Ursula K. Le Guin (2008, Harcourt)
- De Yoga Winkel Moord: The Shocking True Story of the Lululemon Killing door Dan Morse (2013, Berkeley)
- Stiff: The Curious Lives of Human Cadavers door Mary Roach (2003, W.W. Norton and Company)
- De mus van Mary Doria Russell (1996, Villard)
- Duizend levens van Julia Scheeres (2011, Free Press)
- The Disaster Artist: My Life Inside The Room, the Greatest Bad Movie Ever Made door Greg Sestero en Tom Bissell (2013, Simon & Schuster)
- Three Bags Full door Leonie Swann, vertaald door Anthea Bell (2007, Doubleday)
- De geheime geschiedenis van Donna Tartt (1992, Knopf)
- Doomsday Book by Connie Willis (1992, Bantam Spectra)
The Fever by Megan Abbott (2014, Little, Brown and Company)
Based on a real-life outbreak of unexplained physical ailments in teenage girls, Megan Abbott’s The Fever unspools in a fantastical, creepy, frightening way. So many books try to explain the secret lives of teenage girls, and The Fever succeeds at capturing them, at least at a certain angle. Abbott is a master of the unsettling and upsetting, and The Fever grips you in its mania until its final pages.
Americanah by Chimamanda Ngozi Adichie (2013, Knopf)
There’s a reason why everyone and their sister has been crazy about Americanah since it was published two years ago. Chimamanda Ngozi Adichie’s verhaal over liefde en het leven verspreid over de VS, Engeland en Nigeria neemt klasse, ras, geslacht en relaties apart met rijke, elegante taal, diep begrip en zwarte humor. Adichie balanceert vakkundig de zelfbewuste zelfkritiek van haar personages en de in-the-moment ervaringen om de werkelijkheid vast te leggen.
The Handmaid’s Tale door Margaret Atwood (1985, McClelland and Stewart)
McClelland and Stewart
Na 30 jaar, lijkt Margaret Atwoods klassieke fabel over het leven in de nabije, dystopische toekomst, The Handmaid’s Tale, met het jaar meer op een waarschuwing. Wat als alle rechten van vrouwen op gezondheidszorg zouden worden afgenomen door een ingrijpende wet van het Congres na een terroristische aanslag, en vrouwen in de vruchtbare leeftijd zouden worden veranderd in fokmerries voor de heersende klasse? Dat klinkt tegenwoordig lang niet meer zo duister als je zou hopen.
Kindred by Octavia E. Butler (1979, Doubleday)
Octavia E. Butler’s genre-crossing novel Kindred uses time travel as a conceit to dig hard into race, gender, and class in the United States. African American Dana is suddenly transported from 1976 California to antebellum Maryland to save a small white boy’s life. This begins a saga that spans decades and centuries, as Dana and her white husband are moved back and forth in time, witnessing and experiencing the horrors of slavery while negotiating their own realities as modern people. Butler is brutal and kind, and no matter how bad it gets, she won’t let you turn away.
Jonathan Strange & Mr Norrell by Susanna Clarke (2004, Bloomsbury)
It took Susanna Clarke 10 years to write Jonathan Strange & Mr Norrell, een historisch fictie verhaal waarin magie echt is, maar slechts twee mensen weten hoe ze het moeten gebruiken. Clarke houdt een lichte toets aan gedurende de bijna 800 pagina’s en 200 voetnoten van het boek, waarin ze het verhaal van Strange, Norrell, en de mysterieuze krachten die ze afwisselend controleren en door hen gecontroleerd worden, nauwgezet uit de doeken doet. Het is vreemd, grappig en griezelig, en Clarke dompelt je zo volledig onder in haar wereld dat je jezelf weer terug naar de realiteit moet slepen als het uit is.
De naam van de roos door Umberto Eco, vertaald door William Weaver (1983, Harcourt)
Een postmoderne roman over semiotiek waarbij het gaat om een boek waarvan geen exemplaar is overgebleven klinkt als iets wat je nooit vrijwillig zou oppakken, laat staan dat je het niet zou kunnen neerleggen. Maar Umberto Eco’s De naam van de roos, een moordmysterie dat zich afspeelt in een 14e-eeuws Italiaans klooster, is meesterlijk opgezet, en terwijl je je een weg baant door de letterlijke en literaire wendingen met de beginnende monnik Adso en zijn briljante leraar, William van Baskerville, merk je misschien niet eens hoeveel je leert over literatuur, geschiedenis, of religie.
Blackout: Remembering the Things I Drank to Forget door Sarah Hepola (2015, Grand Central Publishing)
Sarah Hepola bracht meer dan twee decennia door met dronken worden, gek worden, en het allemaal vergeten in een waas de volgende ochtend, zo niet de nacht van. Met alcohol als haar moedige, in staat stellende copiloot, bouwde ze een leven en een schrijverscarrière op – en verloor bijna alles. In Blackout volgt Hepola dapper haar progressie van experimenteel kind tot wilde twintiger tot nauwelijks functionerende dertiger, waarbij ze haar alcoholisme koppelt aan de maatschappij en cultuur, en de wetenschap achter haar niet-zo-unieke ervaring onderzoekt.
The Talented Mr. Ripley van Patricia Highsmith (1955, Coward-McCann)
De film van Anthony Minghella uit 1999 heeft niets op tegen Patricia Highsmith’s misdaadklassieker The Talented Mr. Ripley, waarin sociopaat Tom Ripley zijn droomman ontmoet en zijn leven steelt. Hoewel Highsmith openlijk schreef over relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht in het zeer uitstekende The Price of Salt uit 1952, zinspeelt ze hier slechts op de vele manieren waarop Ripley zich aangetrokken voelt tot Dickie Greenleaf, terwijl afgunst en begeerte uitmonden in jaloezie en geweld. Highsmiths sfeervolle proza laat je de warme Italiaanse zon voelen, de kilte van Ripley’s onwrikbare blik, en de vreugde van een misdadiger die wegkomt met zijn misdaad – maar voor hoe lang?
We Have Always Lived in the Castle by Shirley Jackson (1962, Viking Press)
Shirley Jackson’s final novel is a flawless example of the domestic horror genre she perfected, in which the ordinary is made eerie and bizarre. Sisters Merricat and Constance and their invalid uncle Julian are the only Blackwoods left in their big old house outside a small New England town; four other family members have died of arsenic poisoning, and the entire village believes Constance guilty of murder, treating the remaining Blackwoods like freaks. The sisters seem contented within the confines of their estate, until estranged cousin Charles comes to visit, throwing everything into disarray.
Passing by Nella Larson (1929, Knopf)
Nella Larson is transcendent, so smart and cruel and lovely in Passing, haar verhaal over Irene Redfield van gemengd ras, haar leven met haar zwarte echtgenoot in de high society van Harlem, en haar vriendin Clare, die getrouwd is met een racistische blanke man en zelf “doorgaat” als blanke. Dit korte, trieste verhaal gaat natuurlijk over ras, maar het gaat ook over vriendschappen tussen vrouwen, liefde en verraad, en klasse. Het is volkomen Amerikaans, en Larson raakt die Edith Wharton/Henry James sweet spot, door subtiel de mooiste en de lelijkste facetten van de menselijke natuur vast te leggen.
Ancillary Justice van Ann Leckie (2013, Orbit)
Het eerste deel van Ann Leckie’s Imperial Radch-trilogie (het laatste deel verschijnt in oktober) is een odyssee die wordt aangewakkerd door een tragedie. Ogenschijnlijk een sci-fi mysterie, speelt Ancillary Justice met concepten van identiteit, kolonialisme en imperialisme, allemaal door de ogen van Breq, een onbetrouwbare verteller die geen concept van geslacht heeft. Het is ook een literaire kritiek op de oorlog in Irak. Als dat waanzinnig ingewikkeld klinkt, dan is het dat ook, maar het is het waard. Laat Leckie’s zorgvuldige wereldopbouw je meeslepen, terwijl Breq naar antwoorden zoekt en waarheden zelfs voor zichzelf verbergt.
Lavinia door Ursula K. Le Guin (2008, Harcourt)
Bij het lezen van De Aeneis is het je misschien opgevallen dat Lavinia, de dochter van de koning van de Latijnen, slechts als oorlogsbuit fungeert en zelf nooit een woord spreekt. In de hervertelling van Ursula K. Le Guin vertelt Lavinia de geschiedenis van haar leven voordat Aeneas arriveerde, hoe het voelde om een profetie over zichzelf te horen, en hoe ze werkte om die nare voorspelling om te zetten in de best mogelijke toekomst. Le Guin maakt van een minder belangrijk personage een dichteres op zich, die met Vergilius praat en nadenkt over hoe diep ze heeft liefgehad, hoe hard ze heeft gevochten, en hoeveel ze heeft verloren. Het blijkt dat wanneer een vrouw een stem krijgt, ze veel te zeggen heeft.
De Yoga Winkel Moord: The Shocking True Story of the Lululemon Killing door Dan Morse (2013, Berkeley)
Ja, de titel is vreselijk en de cover is verschrikkelijk, maar The Yoga Store Murder is een ongelooflijk staaltje true crime. In 2011 werd Jayna Murray gewelddadig vermoord in de Bethesda, Maryland, Lululemon winkel waar ze werkte. Haar medewerkster Brittany Norwood werd in een andere kamer gevonden, vastgebonden en gewond, maar in leven. Journalist Dan Morse, die een van de eerste verslaggevers ter plaatse was, geeft een gedetailleerd, slim, weloverwogen verslag van de zaak, waarin hij laat zien dat de moordenaar maar één persoon kan zijn geweest, en hoe dat zo gekomen is. Het is een van de minst sensationele, goed uitgebalanceerde, best geschreven true crime boeken die er zijn, een serieus meeslepend boek.
Stiff: The Curious Lives of Human Cadavers door Mary Roach (2003, W.W. Norton and Company)
Mary Roach’s respect voor de wetenschap is zo groot en haar gevoel voor het absurde is zo fijn afgesteld dat het onvermijdelijk lijkt dat wanneer ze een bijzonder vreemd gebied verkent, ze niet anders kan dan er de grappigste, meest interessante boeken over schrijven. Stiff: The Curious Lives of Human Cadavers was haar eerste poging in dit genre, en het was meteen een klassieker. Roach neemt je mee op elke postmortale weg die een lichaam kan gaan – voorbeeld: Experimenten met kadavers zijn verantwoordelijk voor de ongelooflijke veiligheid van veiligheidsgordels – en hoewel ze heel slim is, verliest ze nooit haar buitenstaandersperspectief op hoe vreemd de wetenschap van de dood is.
De mus van Mary Doria Russell (1996, Villard)
De mus van Mary Doria Russell probeert een aantal behoorlijk grote vragen te beantwoorden – Wat is geloof? Is er een God, en heeft deze God een plan? – en daarbij wordt de lezer door de mangel gehaald. In de niet al te verre toekomst bevestigt de wetenschap dat mysterieuze geluiden uit de ruimte eigenlijk buitenaardse liederen zijn, en een kleine groep onderzoekers, waaronder een jezuïtische priester, gaat op zoek naar hun zangers. Wat er gebeurt is mooi en gruwelijk. Russell weet je onmiddellijk te boeien met toespelingen op een of ander verschrikkelijk mysterie, en sleept je mee door een dichtgetimmerd maar perfect gedetailleerd verhaal. Pas op dat je niet te snel leest in je haast om erachter te komen wat er gebeurt.
Duizend levens van Julia Scheeres (2011, Free Press)
Wat weet je over Jonestown behalve de uitdrukking “drink de Kool-Aid”? Waarschijnlijk niet veel over de mensen van de Peoples Temple, de kerk van Jim Jones waarvan de leden naar Guyana verhuisden en massaal zelfmoord pleegden. In A Thousand Lives geeft Julia Scheeres een stem aan degenen die stierven en degenen die Jonestown overleefden, en zij hebben veel te vertellen. Waarom sloten mensen zich aan bij Jones, een charismatische prediker in Indianapolis? Hoe wist hij hen te overtuigen om eerst naar Noord-Californië te verhuizen en uiteindelijk naar een onbewoonde buitenpost in Zuid-Amerika? Scheeres’ verslaggeving is uitstekend; dit is een vitaal, meeslepend boek.
The Disaster Artist: My Life Inside The Room, the Greatest Bad Movie Ever Made door Greg Sestero en Tom Bissell (2013, Simon & Schuster)
Simon & Schuster
Het is een waarheid die universeel vaststaat dat The Room een van de meest bizarre films ooit gemaakt is. Tommy Wiseau, de schrijver, producent, regisseur, financier en ster, verdiende een fortuin (misschien) met de verkoop van onregelmatige jeans op Fisherman’s Wharf (misschien), dat hij gebruikte om zijn droomfilm te financieren (zeker). Greg Sestero speelde er de hoofdrol in als de van vriendinnetjes stelende Mark, die later The Disaster Artist schreef over zijn vriendschap met de vreemdste persoon die iemand ooit zou kunnen ontmoeten. “Bereid je fysiek en mentaal voor op dit gekke gedoe’, zei Tommy. Sestero’s verhalen over Wiseau zijn hilarisch en ontroerend en zo onverklaarbaar vreemd, dat je niet zult kunnen stoppen met lezen.
Three Bags Full door Leonie Swann, vertaald door Anthea Bell (2007, Doubleday)
Iedereen kent de Engelse detectiveklassiekers – je Sherlock Holmeses, je Agatha Christies – en iedereen kent de stijlfiguren waarin ze zich begeven. Maar ze zijn bevredigend in hun voorspelbaarheid. Wat Leonie Swann doet in Drie zakken vol is die ideeën toepassen op een kudde schapen. Het slimste schaap, Miss Maple, leidt een team van schapenonderzoekers om het mysterie op te lossen wie hun herder heeft vermoord. De schapen van Swann herkauwen de aard van moord, voeren gewaagde observatieacties uit en verzamelen methodisch aanwijzingen tot ze de moordenaar ontdekken. Swanns roman is net zo verslavend als alle andere misdaadromans die door mensen worden geleid, en de hoofdpersonen zijn volstrekt origineel.
De geheime geschiedenis van Donna Tartt (1992, Knopf)
Wie wil er nu niet lezen over louche 1-procent college studenten en hun letterlijke bacchanalen en hun intense vriendschappen en middelenmisbruik en krankzinnigheid op een griezelig oud privé college in de bossen van New England? Donna Tartt’s eerste roman, losjes gebaseerd op haar tijd op het Bennington College in New Hampshire, is eersteklas literaire fictie. De Geheime Geschiedenis wordt verteld door de buitenstaander Richard, die verliefd wordt op een trio vreemde, rijke vrienden die geloven in een grotere, meer mystieke wereld dan het alledaagse leven van bevoorrechting dat hen zo verveelt. Wanneer hun onrust uitmondt in iets ernstigers, loopt het snel uit de hand. Zodra je het uit hebt, wil je het nog een keer lezen.
Doomsday Book by Connie Willis (1992, Bantam Spectra)
Connie Willis has a way of making sense of time travel so nitpicky sci-fi fans and readers of a more literary bent can understand and appreciate it. This is not what makes her story of “what if modern people got stuck in 13th-century England and had to deal with the plague,” Doomsday Book, so excellent, though it certainly helps. Willis has a wonderful sense of levity; zonder de paar grappige stukjes, zou alle angst en verdriet ondraaglijk zijn – en omdat dit een pestroman is, wordt er nogal wat gruwelijk doodgegaan. Ze schrijft breedvoerig, en geeft haar personages de ruimte om te ademen en hun wereld te bewonen zonder te verzanden in details.
Volg Meave op Instagram.