Tussen de Hanbalis is er een bekende beweging die de Salafi beweging wordt genoemd. Een van de bekendste salafi-groepen zijn de wahabis, een beweging die haar oorsprong vindt in Saoedi-Arabië. Wahabis zijn fel gekant tegen grafverering, en veel van de folkloristische praktijken van de Islam die verbonden zijn met het soefisme en/of de verering voor bepaalde mystici en heilige mannen (in het Arabisch vaak walis genoemd). Volgens de islamitische theologie van Hanbal worden deze praktijken gezien als een vorm van afgoderij, gedefinieerd als een verbintenis van sterfelijke menselijke wezens met God. Dit is fundamenteel in tegenspraak met een van de belangrijkste leerstellingen van de Islam: het monotheïsme, of tawhῑd.
Salaf betekent voorvaderen, en de Salafis, of volgelingen van de Salaf, geloven dat de geestelijke en wereldlijke praktijken van de vroegste Moslims en metgezellen van de profeet een allesomvattende leidraad vormen voor het huidige leven en bestuur. Moslim-intellectuelen uit de 19e en het begin van de 20e eeuw, die worstelden met het vooruitzicht van modernisering en verwestersing, zagen veel potentieel in deze benadering vanwege de universele beginselen die vervat zijn in de Koran, de woorden van de profeet en de manier waarop hij en zijn metgezellen zich gedroegen. Het ideaal was dat zij een manier zouden vinden om westerse technologie en instellingen over te nemen en tegelijkertijd islamitische concepten toe te passen op de wijze waarop deze zouden worden overgenomen. Naarmate de beweging vorderde, werd het echter meer een fundamentalistische beweging, en tegenwoordig hoort men over Salafi’s in het nieuws voornamelijk in verband met radicalisering.