Ted Bundy Biografie: Profiel van een seriemoordenaar

Hij was de all-American boy. Knap. Slim. Charmant. Theodore Robert Bundy was in feite het stereotype van hoe elke Amerikaanse jongen zou moeten zijn en waar elke Amerikaanse ouder wilde dat zijn zoons naar streefden. Bovenal was Ted Bundy charmant; hij had een sympathieke manier van doen die mensen in vervoering kon brengen.

Toch vernietigde ditzelfde universiteitswonderkind het leven van tientallen mooie jonge vrouwen. Hij was een charismatische moordenaar wiens Jekyll en Hyde persoonlijkheden zo sterk verschilden dat hij zijn naaste medewerkers jarenlang voor de gek hield, velen van hen geloofden nog steeds niet dat hun “Ted” de gruwelijke misdaden kon plegen die zich naast zijn naam opstapelden, zelfs toen het bewijs overweldigend werd.

Hij drijft de spot met de politie en omzeilt hun pogingen om ’s werelds eerste ‘seriemoordenaar’ te pakken te krijgen. Bundy’s briljante geest maakte van hem een meesterlijke roofdier, waarbij zijn ontvoeringen even goed gepland waren als een militaire actie.

Hij is de meest beruchte seriemoordenaar uit de Amerikaanse geschiedenis geworden. Vandaag, tientallen jaren na zijn executie op de elektrische stoel, wordt hij door velen beschouwd als een macabere beroemdheid, de posterboy voor massamoord. Zijn verhaal is een paradox. In zijn verleden waren er geen tekenen van het afwijkende gedrag dat zich zou manifesteren in een onverzadigbare bloedlust. Hij was in feite op weg naar een briljante carrière aan de andere kant van de wet – als officier van justitie. Zijn optreden in zijn eigen verdediging toonde aan welke grote belofte die carrière inhield.

Bij de terdoodveroordeling van Bundy vatte rechter Edward O. Cowart het gevoel samen van zovelen die Bundy kenden en erdoor geraakt waren.

Het is een totale verspilling van menselijkheid die ik in deze rechtbank heb meegemaakt. Je bent een slimme jongeman. Je zou een goede advocaat zijn geweest. Ik had je graag voor me laten oefenen. Maar je bent een andere weg ingeslagen, makker.

Door Bundy’s verhaal te onderzoeken, komen we misschien dichter bij het antwoord op de vraag waarom hij deze keuze heeft gemaakt. Maar misschien zullen we het nooit weten.

Vormingsjaren

Theodore Robert Bundy werd op 24 november 1946 geboren als zoon van de 22-jarige Eleanor Louise Cowell. Zijn vader was een zeeman die nooit bleef om zijn pasgeboren zoon te ontmoeten.

Teds moeder, van wie hij te horen kreeg dat het zijn oudere zus was, nam hem op vierjarige leeftijd mee naar Tacoma, Washington om bij familieleden te gaan wonen. Ted was diepbedroefd dat hij bij zijn grootvader werd weggehaald, met wie hij een speciale band had ontwikkeld.

Hoewel niemand ooit zijn grootvader in zijn genegenheid verving, raakte Ted goed bevriend met zijn twee neven, Jane en Alan Scott. Ondertussen sloot zijn moeder haar eigen vriendschap. Eleanor heette nu Louise. Ze ging naar de Methodistenkerk en kwam al snel in contact met een jongeman die Johnny Culpepper Bundy heette.

Johnny Bundy was maar 1,80 m lang. Hij was kok en kwam over als een verlegen, gereserveerde jongen. Maar Louise voelde aan dat hij vriendelijk en betrouwbaar was. Al snel bloeide er een romance op. Na een wervelwind van Methodistische sociale functies, trouwden Louise en Johnny op 19 mei 1951.

Het gezin kocht een huis in de buurt van de Narrows Bridge. Terwijl Johnny als kok bleef werken, legde Louise zich toe op secretarieel werk. Kinderen volgden; twee jongens en twee meisjes. Toen hij opgroeide, werd Ted vaak ingezet als oppas. Hij deed dat graag, ook al moest hij dan meestal uitstapjes met zijn vrienden missen.

Hoewel de dynamiek in het gezin stabiel was, zou Ted opgroeien in een omgeving van onwaarheden en onzekerheid. Hij kreeg nog steeds te horen dat zijn moeder zijn zus was en dat zijn grootouders eigenlijk zijn ouders waren. Tijdens zijn jaren op de middelbare school ging hij om met kinderen die connecties hadden, wiens ouders rijk waren of die grote notabelen waren in het schoolmilieu. Ted kon daar nooit aan tippen. Als gevolg daarvan werd hij vaak gepest. Waar anderen extravert waren, kwam Ted verlegen en gereserveerd over.

Ted kreeg nooit warme gevoelens voor zijn schoonvader, ondanks Johnny’s acceptatie van hem en pogingen om een relatie op te bouwen. Als Johnny scoutsleider werd en kampeertochten organiseerde, vond Ted meestal wel een excuus waarom hij niet mee kon.

“Ik voel me nergens schuldig over. Ik heb medelijden met mensen die zich schuldig voelen.” Ted Bundy

In zijn puberteit groeide Ted snel, maar hij vond het erg moeilijk om gespierder te worden. Hij was te mager om te voetballen, hoewel hij wel lid werd van het atletiekteam van Hunt Junior High. Het was echter het klaslokaal, en niet het atletiekveld, waar Ted zich het meest op zijn gemak voelde. Hij had een B-gemiddelde en nam zijn huiswerk en schoolwerk zeer serieus.

Ted studeerde in 1965 af aan de Woodrow Wilson High School. Terwijl hij op academisch gebied solide vorderingen maakte, begon hij ook een reputatie op te bouwen die niet zo gunstig was. Hij had al problemen gehad met de wet in verband met een paar kleine inbraken. Hij bewees ook een onbetrouwbare werker te zijn.

Na de middelbare school ging Ted werken voor Tacoma City Light. Hij was van plan naar de universiteit te gaan en schreef zich in voor het jaar 1965-66 aan de Universiteit van Puget Sound. Twaalf maanden later stapte hij over naar de Universiteit van Washington in Seattle. Hij ging op de campus wonen in een slaapzaal in McMahon Hall.

Aan de Universiteit van Washington begon Teds winnende persoonlijkheid zich te manifesteren. Hij was charmant, goed gekleed en kwam goed opgeleid over. Zijn professoren dachten dat hij een briljant, leergierig individu was met een enorm potentieel. Teds charme en knappe uiterlijk zorgden ervoor dat mensen verder keken dan de leegte in zijn hart.

Stephanie

Tijdens zijn eerste jaar op Washington U werd Ted voor het eerst verliefd. Het object van zijn verlangens was een mooi, donkerharig meisje dat in de buurt woonde. Ze was, zoals hij haar later zou beschrijven, het mooiste schepsel dat hij ooit had gezien. Hij ontdekte haar naam, Stephanie Brooks. Van een afstand bewonderde Ted haar, hij bestudeerde haar als een specimen onder een microscoop. Hij staarde naar haar in de lunchroom, fantaseerde van een afstand. Al snel werd duidelijk dat Stephanie bij de football jock crowd hoorde en Ted werd moedeloos.

Ondanks hun verschillen, hadden Ted en Stephanie één ding gemeen. Ze waren allebei skiërs. Misschien kon dit zijn in. Tekenen van het overwinnen van zijn onzekerheden, nam hij de stoutmoedige stap om te vragen of hij kon liften met haar naar de skipistes ten oosten van Seattle. Ze stemde graag toe, blij om wat gezelschap te hebben.

Dit was het begin van een onwaarschijnlijke romance. Het paar begon meer tijd met elkaar door te brengen. Stephanie leek van zijn gezelschap te genieten en zocht hem op. Ted was smoorverliefd geworden op Stephanie. Hij was dol op haar. Al snel waren ze minnaars.

Stephanie was 21, Ted 20. Zij was van rijke Californische komaf; hij was buitenechtelijk. Zij groeide op temidden van geld; hij had niets. Toch werkte hun relatie en hadden ze een jaar lang verkering.

Voor Stephanie was het jaar met Ted een plezierige, verlengde affaire. Ze was zeker verliefd op hem, maar niet op de manier waarop hij op haar was. Ze wist vanaf het begin dat de relatie nooit echt iets zou worden. Ze zouden wat tijd samen doorbrengen, plezier maken en dan hun eigen weg gaan. Ted zou immers nooit in haar maatschappij kunnen passen.

Stephanie’s afstuderen in juni 1968 leek een geschikt moment om de romance te beëindigen. Zij zou naar San Francisco verhuizen om werk te zoeken, terwijl Ted in Seattle zou blijven om zijn studie af te maken.

Ter zeggen dat Ted de afwijzing van Stephanie slecht opnam, zou wel eens het ultieme understatement kunnen zijn. Hij was er absoluut kapot van. Misdaadauteur Anne Rule, die met Ted samenwerkte bij een crisishulplijn in Seattle, gelooft dat het verbreken van zijn relatie met Stephanie de katalysator was voor alles wat daarna in Teds leven gebeurde.

Ted kon niet accepteren dat de relatie voorbij was. Hij ging onmiddellijk op zoek naar manieren om Stephanie terug te winnen. Hij verdiepte zich ook in rechten en politiek, als om de kwelling van haar verlies te verdrinken.

Ted’s moedeloosheid verspreidde zich naar zijn academische leven. De eens zo briljante student had het nu moeilijk. In de herfst van 1968 was hij helemaal gestopt. Na een aantal maanden in wanhoop te hebben gezonken, schreef hij zich weer in aan de Universiteit van Washington, waar hij psychologische vakken ging volgen, waaronder afwijkende persoonlijkheid en afwijkende ontwikkeling. Hij stortte zich vol overgave op zijn studie en maakte indruk op zijn professoren als een zeer begaafde student.

“Wat is nou één mens minder op deze aarde?” Ted Bundy

Ondanks zijn strenge studieschema vond Ted toch nog tijd om de bars van de universiteitswijk te bezoeken. In september 1969 trok de knappe, welwillende jongeman de aandacht van een vrouw genaamd Meg Anders. Ze waren beiden alleen in de Sandpiper Tavern. Ted deed de eerste stap en vroeg of hij een biertje voor haar kon kopen. Eerst aarzelde ze, maar al snel was ze gewonnen voor de charme van Ted. Voor ze het wist, had ze hem haar telefoonnummer gegeven.

Ted en Meg begonnen avonden samen door te brengen. Meg raakte al snel in de ban van Ted en werd hevig verliefd op hem. In zekere zin was dit een omkering van Teds relatie met Stephanie. Meg hield van de grond waarop Ted liep. Toch was hij minder toegewijd, met zijn gedachten vaak bij andere dingen en andere mensen. Hij smachtte nog steeds naar Stephanie, maar Meg zou het in de tussentijd wel doen.

1969 en ’70 waren stabiele jaren in het leven van Ted Bundy. Hij concentreerde zich op zijn academische vooruitgang, maakte indruk op zijn professoren en behaalde kwalificaties die zouden leiden tot zijn gekozen juridische carrière. Zijn relatie met Meg was stabiel, waarbij Ted de rol van surrogaatvader voor Megs jonge dochter Liane met passie en vreugde speelde. In 1970 kreeg Ted een eervolle vermelding van de politie van Seattle toen hij een tasjesdief had neergeschoten. Een paar maanden later redde hij een verdrinkende peuter bij Green Lake.

Ted had zichzelf getransformeerd tot de all-American boy.

In het begin van 1971 nam Ted een parttime baan bij The Seattle Crisis Clinic, gelegen op Seattle’s Capitol Hill. Hij werkte een paar nachten per week van 9 uur ’s avonds tot 9 uur ’s ochtends. Op een dinsdagavond, tussen 22.00 en 02.00 uur, werd hij partner van een 39-jarige parttime misdaadauteur genaamd Ann Rule. Tien maanden lang werkten ze samen, de misdaadauteur en de toekomstige seriemoordenaar. Ze werkten onvermoeibaar om de problemen van mensen op te lossen. Bij veel gelegenheden hielpen ze mensenlevens te redden.

Ted was een geweldige raadgever. Altijd kalm, hij had een aura in zijn stem dat mensen op hun gemak stelde.

In april 1973 kreeg Ted de positie van assistent van Ross Davis, voorzitter van de Republikeinse Partij van de Staat Washington. Bij de baan hoorde een salaris van $100 per maand, gebruik van een creditcard en onbetaalde reiskosten.

Tegen die tijd was Ted al vier jaar samen met Meg. Hun relatie was stabiel, hoewel het vaak leek alsof Meg meer gaf dan Ted. Toch was hij uitstekend met de kleine Liane, die hem aanbad. Een huwelijk leek in het verschiet te liggen.

Wat Meg niet wist, was dat Ted nog steeds een onblusbaar verlangen koesterde naar Stephanie Brooks. Zelfs als hij en Meg de liefde bedreven, was het Stephanie’s beeld in Teds hoofd. En zo kwam het dat, toen hij in de zomer van 1973 naar San Francisco vloog op een zakenreis voor de Republikeinse Partij, hij haar opzocht.

Ted en Stephanie gingen uit eten. Ze was onder de indruk van de veranderingen die hij had doorgemaakt. Hij was nu verfijnd, zelfverzekerd en had alles onder controle. En hij bleek geld te hebben. Teds plan om haar voor zich te winnen werkte perfect en bij het afscheid stemde ze erin toe hem in Seattle op te zoeken. Dat deed ze dan ook tijdens haar herfstvakantie.

Ted nam Stephanie mee uit eten bij zijn baas, Ross Davis. Hij stelde haar voor als zijn verloofde. Toen nam hij haar mee voor een weekend in de sneeuw bij Cascade Pass. Hij had een luxueus appartement alleen voor hen twee geboekt. In de loop van dat weekend werd Stephanie weer helemaal verliefd op Ted. Toen hij begon te praten over huwelijksplannen, ging zij enthousiast mee. Toekomstplannen werden gemaakt voor een leven van huiselijk geluk.

Natuurlijk wisten noch Stephanie noch Meg van elkaars plannen om met Ted Bundy te trouwen. Na zijn weekend met Stephanie begon hij echter gesprekken over een huwelijk met Meg uit de weg te gaan. Hij leek erg bang te worden.

Tegen het einde van 1973 slaagde Ted erin zijn twee liefdeslevens te coördineren, zodat hij Stephanie rijkelijker kon verwennen. Hij nam haar mee naar Seattle en ze dineerden in verschillende restaurants in Chinatown.

Stephanie voelde echter vreemd genoeg dat er iets anders was. Ted werd minder aanhankelijk. Hij stopte met het maken van huwelijksplannen. Hij bekende dat hij een affaire had gehad met een andere vrouw en dat zij uiteindelijk een abortus had laten plegen. Hij werd koud, klinisch en onverschillig tegenover Stephanie. Hij kocht niet eens een kerstcadeautje voor haar.

Hoewel Stephanie probeerde zijn vreemde verandering in houding te doorgronden, was ze niet in staat te ontdekken waarom Ted zo koud tegen haar was geworden. Maar hij wilde haar gewoon niet binnenlaten. Toen ze aan het begin van het nieuwe jaar terugvloog naar San Francisco, leek Ted blij van haar af te zijn.

Stephanie wachtte tot Ted haar een verklaring zou geven waarom hij was omgeslagen. Die kwam nooit. In februari 1974 belde ze hem op, boos en eiste een verklaring. Hij hing op.

Stephanie zou Ted nooit meer spreken.

De nachtmerrie begint

Tijdens de eerste zes maanden van 1974 raakten acht vrouwen vermist van universiteitscampussen in Washington, Oregon en Utah. Als je naar foto’s van deze vrouwen kijkt, valt het op hoezeer ze op elkaar lijken. Ze hadden allemaal een klein postuur, lang haar dat in het midden gescheiden was en zagen er goed uit. Ieder van hen leek op Stephanie Brooks.

Terwijl de dossiers zich opstapelden, liet de moordenaar geen sporen na. Onderzoekers waren verbaasd en enorm gefrustreerd dat een man zulke brutale ontvoeringen kon plegen en absoluut geen sporen achterliet. Inderdaad, elke aanval zou iets brutaler zijn dan de vorige. De ontvoerder greep meisjes die zich dichter bij anderen bevonden – bijna alsof hij iedereen uitdaagde hem te stoppen.

Lake Sammamish

Gelegen aan het zuidelijke uiteinde van Lake Sammamish in King County, Washington, beslaat Lake Sammamish State Park 512 acres en beschikt over 6858 voet waterkant. Het vlakke landschap wordt gekenmerkt door met boterbloemen gevulde weiden en is bezaaid met bomen. In de zomer van 1974 was het een populaire bad- en zonplek voor duizenden plaatselijke bewoners. Badmeesters patrouilleerden en er was een rangers hut op het terrein.

Op zondag 14 juli 1974 was Lake Sammamish vol met meer dan 40.000 mensen die stonden te popelen om het beste uit het heerlijke zomerweer te halen. Onder de massa’s zonzoekers op die dag was een aantrekkelijke jonge vrouw die in haar eentje op het strand aan het zonnebaden was. Ze was nog maar net klaar met zonnen of ze keek op en zag een man boven haar uittorenen.

Hij droeg een wit t-shirt en een spijkerbroek, en zijn rechterarm zat in het gips.

“Sorry dat ik u stoor,” begon hij, “ik vroeg me af of u me kon helpen.”

Het meisje keek hem aan. Hij zag er goed uit en leek haar een beetje nerdy. Ze voelde geen gevaar.

“Waarmee helpen?” vroeg ze.

Hij knielde toen naast haar neer en legde uit dat hij zijn zeilboot te water moest laten, maar dat hij dat niet kon met zijn gips om. Hij bood aan haar mee te nemen voor een tochtje in de boot en was buitengewoon charmant.

Ja, ze zou met hem meegaan, zei ze. Terwijl ze naar de plek liepen waar de man zei dat zijn zeilboot lag, bood hij zijn naam aan, ‘Ted’.

Omstreeks deze tijd kreeg het meisje koude voeten. Ze smeekte en zei dat haar ouders op haar wachtten.

Twee andere jonge vrouwen bij het meer die dag hadden niet zoveel geluk. De 23-jarige Janice Ott en de 18-jarige Denise Naslund gingen met ‘Ted’ mee – en werden nooit meer gezien.

Ted had de inzet drastisch verhoogd. Niet alleen had hij zijn naam vrijelijk aan zijn potentiële slachtoffer gegeven, maar hij had op die zondagmiddag op klaarlichte dag minstens zes vrouwen benaderd. Het was duidelijk dat Ted zich onoverwinnelijk voelde. Er was niets dat de klungelige wetshandhavers konden doen om hem te stoppen. Hij was veel te slim voor hen.

De politie was in staat een compositietekening van Ted te maken op basis van de verklaringen van de ooggetuigen. Deze werd in het hele land verspreid. Drieduizend vijfhonderd tips van het publiek stroomden binnen. De politie stelde een lijst samen van mogelijke verdachten met de naam Ted. Bundy’s naam stond bij de meer dan 2000 op die lijst.

Utah Killings

Ted verhuisde in het weekend van Thanksgiving 1974 naar Salt Lake City om rechten te gaan studeren. Hij kreeg meteen een baan als beveiliger bij de universiteit. De eerste focus van de Utah-moorden was een van de kleine steden die in de buurt van Salt Lake City lagen.

Ze begonnen op 2 oktober 1974. Het slachtoffer was de 16-jarige Nancy Wilcox. Ze verdween uit Holladay, een klein stadje net buiten Salt Lake City. Nancy was naar de winkel gelopen om kauwgom te kopen. Een ooggetuige zag haar voor het laatst in een lichtbruine Volkswagen Bug stappen.

Ted sloeg vervolgens toe op 18 oktober. Dit keer was het slachtoffer de dochter van de politiechef van Midvale, Louis Smith.

Het derde slachtoffer uit Utah was de 17-jarige Laura Aime, uit Lehi, 25 mijl ten zuiden van Salt Lake City. Het was 31 oktober, Halloween avond. Laura was een drop-out van de middelbare school, die uit huis was gegaan en bij vrienden was ingetrokken. Verveeld door het gebrek aan actie die avond, verliet ze een plaatselijk café net na middernacht en liep naar een plaatselijk park. Ze werd nooit meer gezien.

Minder dan een maand later ontvoerde Ted een 18-jarig meisje uit een plaatselijk winkelcentrum door zich voor te doen als een politieagent. Gelukkig kon ze uit zijn auto ontsnappen net nadat hij handboeien om een van haar polsen had geslagen. Een gefrustreerde Ted reed nog 17 mijl door voordat hij bij Viewmont High School kwam, waar een schoolvoorstelling aan de gang was. Hij ontvoerde en vermoordde de 17-jarige Debbie Kent.

In 1975 vond Ted een nieuw moordgebied – Colorado. Het schijnt dat hij in een periode van zes maanden ten minste vijf vrouwen vermoordde en hun schedels begroef op een bizar kerkhof in de Taylor Mountains.

Gerepakt, maar niet voor lang

In de vroege ochtenduren van 16 augustus 1975 kreeg de politie Ted Bundy eindelijk te pakken. Een kleine verkeersovertreding leidde tot een huiszoeking in zijn auto, waarbij een inbrekersset compleet met handboeien en touw werd gevonden. De autoriteiten konden al snel het verband leggen en de aanklachten van zware ontvoering en mishandeling werden ingediend. Hij werd schuldig bevonden en veroordeeld tot één tot vijftien jaar.

Voor de politie was dit nog maar het begin. Ze begonnen nu een zaak op te bouwen om Bundy verantwoordelijk te houden voor het spoor van lijken dat hij had achtergelaten. Ted was stellig dat hij zichzelf zou verdedigen in het komende proces en kreeg toegang tot de Aspen Law Library om onderzoek te doen.

Tijdens een bezoek aan de rechtsbibliotheek op 7 juni 1976, slaagde Bundy erin uit een raam van de tweede verdieping te glippen. Hij ging recht naar de plaatselijke rivieroever. Hij trok zijn rechtbankkledij uit, om er een tweede set kleren onder te onthullen. Daarna borstelde hij zich af en wandelde rustig terug naar het centrum van de stad. Terwijl de politie zich haastte om wegversperringen op te zetten, verdoezelde hij zijn tijd met rondkijken in winkels. Het was een klassieke Bundy. Na een week op de vlucht te zijn geweest, werd hij weer opgepakt om zes maanden later weer uit te breken.

Dit keer wist hij aan zijn gevangenneming te ontkomen en vertrok hij naar Florida. Hij vestigde zich in de buurt van de Florida State University. Meer dan een jaar lang wist hij zijn driften onder controle te houden, tot hij op 14 januari 1978 zijn demonen losliet in een orgie van geweld, waarbij twee meisjes omkwamen en twee anderen gruwelijk werden mishandeld in het Chi Omega Sorority House.

Justice at Last

In de weken daarna ging Ted door met zijn rooftocht, waarbij hij een 14-jarig meisje vermoordde en een ander meisje probeerde te ontvoeren. Dit meisje, de dochter van een rechercheur, hielp de politie met het maken van een identiteitsfoto en dat, samen met een reeks vergissingen van Ted’s kant, leidde tot zijn arrestatie op 15 februari 1978.

Deze keer zou er geen ontsnapping zijn. Na een lang proces waarin hij zichzelf verdedigde, werd Ted schuldig bevonden aan moord en veroordeeld tot de doodstraf op de elektrische stoel. Tien jaar lang ging hij in beroep tegen zijn vonnis, maar uiteindelijk werd hij op 24 januari 1989 geëxecuteerd. Tegen die tijd was het Bundy-fenomeen gegroeid, met een legioen van, voornamelijk vrouwelijke, fans die verliefd waren geworden op Ted en die hartstochtelijke liefdesbrieven aan hem schreven. Ze vergaten gemakshalve dat hij een van de meest koelbloedige moordenaars uit de geschiedenis was.

Ted Bundy Video Biografie