Verdragsorganisatie voor Zuidoost-Azië (SEATO), regionale defensieorganisatie van 1955 tot 1977, opgericht bij het Verdrag inzake Collectieve Defensie voor Zuidoost-Azië, dat op 8 september 1954 te Manilla werd ondertekend door vertegenwoordigers van Australië, Frankrijk, Nieuw-Zeeland, Pakistan, de Filipijnen, Thailand, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Het verdrag werd van kracht op 19 februari 1955. Pakistan trok zich in 1968 terug en Frankrijk schortte zijn financiële steun in 1975 op. De organisatie hield haar laatste oefening op 20 februari 1976 en eindigde formeel op 30 juni 1977.
Frank Wolfe/Lyndon B. Johnson Library Photo
De vorming van de SEATO was een reactie op de eis dat het Zuidoost-Aziatische gebied zou worden beschermd tegen communistische expansiedrift, met name zoals dat tot uiting kwam door militaire agressie in Korea en Indochina en door subversie gesteund door georganiseerde strijdkrachten in Maleisië en de Filippijnen. Vietnam, Cambodja en Laos (de opvolgerstaten van Indochina) kwamen niet in aanmerking voor het lidmaatschap van de SEATO om redenen die verband hielden met de akkoorden van Genève van 1954 over Vietnam. Aan deze staten werd echter wel militaire bescherming verleend door middel van een protocol. Andere landen in Zuid- en Zuidoost-Azië gaven er de voorkeur aan hun buitenlands beleid van ongebondenheid te handhaven.
Het verdrag definieerde zijn doelstellingen uitsluitend als defensief en bevatte bepalingen voor zelfhulp en wederzijdse hulp bij het voorkomen en tegengaan van subversieve activiteiten van buitenaf en samenwerking bij het bevorderen van economische en sociale vooruitgang. De SEATO had geen permanente strijdkrachten, maar vertrouwde op de mobiele slagkracht van haar lidstaten, die gecombineerde militaire oefeningen hielden.