Wielki Bazar (Kapalıçarşı) został zbudowany w 1455 roku jako centrum lokalnego handlu odzieżą i biżuterią. Osmański sułtan Fatih Sultan Mehmet, powszechnie znany jako Mehmed Zdobywca, nakazał budowę dwóch kamiennych budynków, w których kupcy mogli sprzedawać swoje produkty i zarabiać na meczet Hagia Sofia.
Szybko te dwa budynki stały się centrum handlu w Stambule. Do końca XVI wieku, Wielki Bazar rozrósł się ogromnie pod względem wielkości i popytu i stał się tym, co widzimy dzisiaj. Od tego czasu struktura nie zmieniła się ani nie rozwinęła. Przez wieki struktura wytrzymała wiele katastrof naturalnych, z możliwymi do naprawienia uszkodzeniami, dzięki swojej unikalnej architekturze, która wyprzedzała swoje czasy.
Położenie Stambułu w sercu Imperium Osmańskiego sprawiło, że stał się on centrum handlu między trzema kontynentami. Dzięki temu Wielki Bazar szybko stał się łatwo dostępny i stał się punktem centralnym dla handlu w rejonie Morza Śródziemnego.
W XVII-XIX wieku europejscy podróżnicy zauważyli, że Stambuł nie przypominał żadnego innego centrum handlowego pod względem różnorodności, jakości i ilości produktów i towarów.
Podczas zwiedzania Wielkiego Bazaru Stambuł jest bardzo dobrze zabezpieczony. Jednym z pierwotnych powodów rozbudowy Wielkiego Bazaru było utrzymanie handlu w jednym miejscu, aby zapewnić wysokie bezpieczeństwo przed wzrostem politycznym, klęskami żywiołowymi, pożarami i kradzieżami.
Dzisiaj na Wielkim Bazarze można znaleźć wiele opcji jedzenia i picia, jednak przed westernizacją społeczeństwa osmańskiego, koncepcja restauracji była zupełnie nieznana. Jest to często spowodowane brakiem kobiet w sytuacjach społecznych, pracy i konwencjonalnych przekonań w regionie. Kupcy przynosili do pracy lunche z prostymi, tradycyjnymi tureckimi posiłkami w pudełku podobnym do wiadra na lunch i serwowali je na jednym z dwóch stoisk wewnątrz Bazaru, z których jedno nadal stoi, ale nie jest już w użyciu.
W epoce osmańskiej kupcy z Wielkiego Bazaru byli umieszczani w gildiach z innymi kupcami, którzy zajmowali tę samą pozycję lub odgrywali podobną rolę w społeczeństwie i gospodarce. Później nie można już było dodawać ani rozwijać liczby kupców i sklepów, co wykluczało możliwość wstąpienia do gildii, chyba że zmarł poprzednik kupca lub kupiec chciał przejść na emeryturę i przyjąć znaczną sumę pieniędzy.