Wśród hanbalitów istnieje dobrze znany ruch zwany ruchem salafickim. Jedną z najbardziej znanych grup salafitów są wahabici, ruch wywodzący się z Arabii Saudyjskiej. Wahabici są zdecydowanie przeciwni kultowi grobowca i wielu ludowym praktykom islamu, które są związane z sufizmem i/lub czcią dla poszczególnych mistyków i świętych mężów (często określanych po arabsku jako walis). Zgodnie z islamską teologią Hanbala, praktyki te są postrzegane jako forma kultu bożków, definiowanego jako partnerstwo śmiertelnych istot ludzkich z Bogiem. Jest to zasadniczo sprzeczne z jednym z głównych dogmatów islamu: monoteizmem lub tawhῑd.
Salaf oznacza przodków, a salafici, czyli zwolennicy salafów, wierzą, że duchowe i doczesne praktyki najwcześniejszych muzułmanów i towarzyszy proroka stanowią kompleksowy przewodnik dla dzisiejszego życia i rządów. Intelektualiści muzułmańscy XIX i początku XX wieku, zmagający się z perspektywą modernizacji i westernizacji, widzieli w tym podejściu duży potencjał ze względu na uniwersalne zasady zawarte w Koranie, słowa proroka i sposób, w jaki on i jego towarzysze prowadzili się. Ideałem było znalezienie sposobu na zaadoptowanie zachodniej technologii i instytucji przy jednoczesnym zastosowaniu islamskich koncepcji do sposobu ich zaadoptowania. W miarę rozwoju ruchu, stał się on jednak bardziej ruchem fundamentalistycznym, a obecnie słyszy się o salafitach w wiadomościach głównie w związku z radykalizacją.